«Τελειώνουμε, ξεμπερδεύουμε με το παλιό», φώναζε ο Τσίπρας από τα προεκλογικά μπαλκόνια. Κι αίφνης μας προέκυψαν οι Πάνος Καμμένος, Προκόπης Παυλόπουλος και εδώ και λίγες ώρες κι ο Βύρων Πολύδωρας!!!
Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, ξεθάβοντας… το απόλυτο παλιό!
Θέατρο του παραλόγου. Όπως σε όλα.
Και τι παλιό; Μουχλιασμένο, ταυτισμένο με το πελατειακό κράτος, με την απόλυτη παρακμή. ΣΥΡΙΖΑ με παλαιοπασόκους καιροσκόπους και καρεκλοκέναυρους. ΣΥΡΙΖΑ με παλαιοδεξιούς, κρατιστές, γραφικούς υπέρμαχους του πελατειακού κράτους, πολέμιους των μεταρρυθμίσεων, οπαδούς της στασιμότητας.
Το πάρτι των βρικολάκων, ο Αλέξης κι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε στο κυβερνόν κόμμα το λούμπεν και το απίθανο αποτελούν το κανονικό!
Ο πρωθυπουργός κι ο κυβερνητικός θίασος των αριστεροδεξιών συνοδοιπόρων του, έχουν τόση και τέτοια καφενειακή λογική, ώστε νόμισαν ότι με την πρότασή τους για τον Πολύδωρα, θα έφερναν σε δύσκολη θέση τη Νέα Δημοκρατία. Επέλεξαν ένα πρόσωπο που ουδένα απασχολεί. Και δεν σκέφτηκαν καν ότι ο συγκεκριμένος όχι μόνο δεν συμβολίζει το παραμικρό για την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά την έχει προκαλέσει επανειλημμένως με τη γραφικότητά του και τις επικίνδυνες έως ακροδεξιές θέσεις και ενέργειές του.
Άλλη μια ενέργεια, μακράν της πραγματικότητας. Με στρατηγικές αυταπάτες. Σαν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, σαν τα νταούλια που θα έπαιζαν και θα χόρευε η Μέρκελ, σαν τις «πολιτικές αλητείες» του Βαρουφάκη που μας έχουν ενάμιση χρόνο με κλειστές τράπεζες και τις πληρώσαμε 80 δις, σαν, σαν, σαν….
Κι έρχονται τώρα και συνεχίζουν. Τις πολιτικές ανοησίες και τους τυχοδιωκτισμούς. Γυμνώθηκαν από όλες τις πλευρές, έχουν πάρει για τα καλά την κατιούσα.
Κι εκείνοι ρίχνουν ζαριές και παίζουν τζόγο εντυπώσεων.
Πουλάνε ιδεοληψίες που στον πολιτισμένο κόσμο έχουν καταρριφθεί εδώ και δεκαετίες.
Έκαναν κοτζάμ συνέδριο και δεν έκαναν το αυτονόητο: Να αφαιρέσουν από το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις που προβλέπουν την κατάλυση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και τη μετάβαση στη σοσιαλιστική κοινωνία.
Δηλαδή, μεγάλοι άνθρωποι –κάποιοι και γηραιοί, όπως ο Δρίτσας κι η Χριστοδουλοπούλου- κι αναμασούν όσα φώναζαν εδώ και δεκαετίες στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Ανίατη η περίπτωσή τους. Ακόμη και κορυφαίοι ψυχίατροι σηκώνουν τα χέρια ψηλά…
