Έβλεπα στην τηλεόραση ειδήσεις, ανήμερα της εθνικής εορτής. Μετά τις παρελάσεις και τις παράτες, «σκάει» το θέμα με τον Μητροπολίτη Δωδώνης, να επιπλήττει δημοσίως —κι ενώ εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας— έναν εκπαιδευτικό. Ο λόγος ήταν ότι ο εκπαιδευτικός, διευθυντής σχολείου παρακαλώ, είχε τα πουκάμισα έξω! «Με τα πουκάμισα έξω ήρθες στην εκκλησία; Απαράδεκτος, αίσχος», είπε ο δεσπότης.
Ως συνήθως, η συντεχνία των εκπαιδευτικών τάχθηκε με το μέρος του δασκάλου, καταδικάζοντας τη στάση του Μητροπολίτη, αναφερόμενη σε… απαράδεκτη προσβολή της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας ενός εκπαιδευτικού που υπηρετεί με ήθος και συνέπεια.
Την ίδια στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ επικρότησε τον εκπαιδευτικό κι επέκρινε τον Μητροπολίτη.
Μα, ας με συμπαθάνε όλοι αυτοί — ο Μητροπολίτης είχε δίκιο. Κάποιος πρέπει επιτέλους να το πει καθαρά: ο σεβασμός δεν εκφράζει τον συντηρητισμό, όπως κάποιοι θέλουν να μας πείσουν, αποτελεί ένδειξη παιδείας. Δεν αποτελεί προοδευτισμό η ξιπασιά κι η έλλειψη σεβασμού σε κανόνες.
Τα ίδια δεν έκανε ο Βαρουφάκης, που εκπροσωπώντας τη χώρα, γύριζε στα διεθνή φόρα με τα πουκάμισα έξω, δείχνοντας τάχα αντισυστημισμό — και τον κατακρίναμε όλοι;
Τα ίδια έκανε κι ο δάσκαλος. Δεν σεβάστηκε τίποτα. Έγινε άλλο ένα κάκιστο παράδειγμα προοδευτισμού. Μπορεί η αμφίεση να αποτελεί βασικό στοιχείο της προσωπικής ελευθερίας καθενός, αλλά μπροστά στην πατρίδα και μπροστά στο «Θείο» (για όσους πιστεύουν), κάποια πράγματα οφείλουμε να τα βλέπουμε αλλιώς — με μια διαφορετική και πιο στοιχειώδη ευπρέπεια.
Αν χρειάζεται να ντυθείς «χαλαρά» για να νιώσεις ελεύθερος, τότε μάλλον η ελευθερία σου είναι πολύ ρηχή.
Θα πήγαινε αυτός ο δάσκαλος να βγάλει πανηγυρικό με σαγιονάρες; Με σορτσάκι; Ελπίζω όχι! Γιατί λοιπόν με τα πουκάμισα έξω;
Και πώς θα διαφέρει από τους μαθητές του, αν όχι με τη στοιχειώδη ευπρέπεια, σε συνδυασμό με τον χώρο και την ημέρα;
Δεν αποτελεί αγένεια το έξω πουκάμισο τη συγκεκριμένη ημέρα στον συγκεκριμένο χώρο; Δεν αποτελεί προσβολή στις παραδόσεις και στα ειωθότα δεκαετιών; Είναι συντηρητισμός η ευπρέπεια; Και τι πρότυπο προσφέρει αυτός ο εκπαιδευτικός στους μαθητές του;
Αν όλα πια είναι αποδεκτά, τότε τίποτα δεν έχει πια αξία. Ο σεβασμός, σαφώς και δεν μετριέται με υφάσματα, αλλά κάπου πρέπει να αρχίζει.
Εκτός, αν τελικά αυτό που δίδαξε η λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑ — έξω πουκάμισα και πολιτική χωρίς γραβάτα — γίνεται σήμα κατατεθέν του προοδευτισμού…Όμως, η ελευθερία δεν είναι να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά να σέβεσαι ό,τι αξίζει…
