Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας για μια ακόμη φορά, απειλούν κι εκβιάζουν το κράτος. Εμάς όλους. Ο κλάδος των πιο προνομιούχων εργαζόμενων Ελλήνων, με ετήσιες αμοιβές που ξεπερνούν τις 120 χιλιάδες ευρώ (!!!), με πλήρη εργασιακή ασφάλεια και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, «πυροβολεί» πάλι τη χώρα.
Μιλάμε για την επιτομή του κοινωνικού αγώνα: οι χρυσοπληρωμένοι ελεγκτές να παλεύουν για το… δικαίωμα στο χαβιάρι.
Δυσφημίζουν τη χώρα, ταλαιπωρούν χιλιάδες ανθρώπους. Δημιουργούν τεχνητές καθυστερήσεις στις απογειώσεις και προσγειώσεις αεροπλάνων-με ότι αυτό συνεπάγεται- ζητώντας ουσιαστικά αυξήσεις, προκήρυξαν κι 24ωρη απεργία για αύριο, συμμετέχοντας στην πρόσκληση της ΑΔΕΔΥ. Μια απεργία για ένα νομοσχέδιο που τελικά ευνοεί τους εργαζομένους! Απίστευτο, μα ελληνικό. Το γνωστό ελληνικό …θαύμα: ο προνομιούχος να παριστάνει τον κατατρεγμένο.
Οι ελεγκτές λοιπόν, θα πλήξουν πάλι τη χώρα. Το έχουν κάνει πολλές φορές, αφού όποτε τους καπνίσει «κοπανάνε» και μια απεργία.
Ναι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούν και σταματούν τη χώρα! Εκβιάζουν ασυστόλως. Εκατοντάδες πτήσεις ακυρώνονται, ταξιδιώτες εγκλωβίζονται και χάνουν ανταποκρίσεις πτήσεων από ξένα αεροδρόμια κι η οικονομία δέχεται τους «πυροβολισμούς» τους. Πλήττουν όσους χάνουν τη δουλειά τους αφού δεν μπορούν να φτάσουν σ’ αυτή, τους τουρίστες που ακυρώνουν τις διακοπές τους, τις επιχειρήσεις στις οποίες δεν θα φτάσει ο τουρίστας. Πλήττουν τον φοιτητή που χάνει εξετάσεις, τον ασθενή που θέλει να πετάξει για προγραμματισμένη ιατρική συνάντηση, ακόμη κι εκείνον που θέλει να κάνει χρήση του δικαιώματος της ελευθερίας του και να ταξιδέψει όπου θέλει… Κι όλα αυτά επειδή δεν τους αρέσει -τάχα- το νέο νομοσχέδιο που εκσυγχρονίζει την υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας. Ουσιαστικά, ζητάνε περισσότερα χρήματα!! Αν δεν είναι έτσι, ας βγουν να πούνε ότι δεν ζητάνε χρήματα…
Η ουσία είναι ότι μετατρέπουν τις αερομεταφορές σε τσιφλίκι τους, για περισσότερα χρήματα και… τάχα για …δικαιώματα της εργατιάς… Τουτέστιν, συντεχνία με τα όλα της. Που δρα ανενόχλητη, αφού η κυβέρνηση «δεν βλέπει» ή μάλλον κοιτάζει αλλού, μη τυχόν και χαλάσει το πολιτικό της μανικιούρ…
Να πούμε και κάτι ακόμη; Στην πολιτική και δη στους καιρούς μας, η πολιτική δειλία, ο φόβος του κόστους κι η αναποφασιστικότητα, δεν έχουν θέση. Κι η κυβέρνηση -ειδικά αυτή η κυβέρνηση- οφείλει να δράσει για να διατηρήσει την αξιοπιστία της και το πολιτικό της κύρος.
Φυσικά, δεν θα παραδειγματιστούν από την ιστορία για να πράξουν δεόντως. Εκείνη την ιστορία με τους 11 χιλιάδες ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στις ΗΠΑ, το 1981, που ο πρόεδρος Ρίγκαν έστειλε στα σπίτια τους, επειδή με την απεργία τους ζημίωναν την κοινωνία! Απαγορεύτηκε η επαναπρόσληψή τους και δημιουργήθηκε νέα υπηρεσία εκ του μηδενός κι εν ριπή οφθαλμού.
Κάτι αντίστοιχο, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συμβεί στη χώρα μας, όπου στην «Ιερά αγελάδα» του δημοσίου, δύσκολα απολύονται ακόμη και…κατάδικοι… Χρειάζεται όμως θάρρος, αποφασιστικότητα. Χρειάζεται να προσγειωθούμε στην εποχή μας. Πρέπει κάποιος να πει στις συντεχνίες, ότι δεν κυβερνούν αυτές κι ότι το δικαίωμα τους στην απεργία σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία και η ασφάλεια της κοινωνίας. Κάποιος πρέπει να τους βροντοφωνάξει ότι σε κρίσιμες υπηρεσίες του κράτους, δεν μπορεί η απεργία να γίνεται …καλάσνικοφ εκβιασμών. Ούτε μπορούν να κρύβονται πίσω από την αναχρονιστική, κοστοβόρα, αντιπαραγωγική και τελικά γελοία μονιμότητα. Σε τελική ανάλυση, γιατί οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας πρέπει να είναι δημόσιοι υπάλληλοι; Μπορεί να απαντήσει κάποιος με σοβαρά και ισχυρά επιχειρήματα;
Η ουσία είναι ότι αν μονιμότητα είναι το ιερό τοτέμ πολλών, δεν μπορεί πια η κοινωνία να είναι το συνεχές θύμα της ανθρωποθυσίας… Η δε κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν …απλώς να παρακολουθεί…
