Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η κυβέρνηση θέσπισε -και έπραξε άριστα- έφερε στη Βουλή και ψήφισε τον πιο αυστηρό Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που είχε ποτέ η χώρα. Χώρια οι κάμερες που τοποθετήθηκαν κι αναμένεται να τοποθετηθούν σε καίρια σημεία οδών και λεωφόρων. Ταυτοχρόνως, εδώ και καιρό εφαρμόζονται στα σχολεία προγράμματα οδικής ασφάλειας, κυρίως από το Ινστιτούτο «Πάνος Μυλωνάς».
Παρ’ όλα αυτά και τις συνεχείς επικοινωνιακές δράσεις για την οδική ασφάλεια, είναι τραγικό κάθε ξημέρωμα – στον απολογισμό της προηγούμενης ημέρας- να έχουμε ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να γυρίσουν στο σπίτι, οικογένειες που βυθίζονται στο πένθος, μια χώρα που συνεχίζει να θρηνεί σιωπηλά θύματα της ασφάλτου.
Συμφώνως με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2023 σημειώθηκαν 13.461 τροχαία συμβάντα, από τα οποία άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο 646 άνθρωποι!! Μιλάμε για εθνική τραγωδία.
Τα προσωρινά στοιχεία του Μαΐου 2025 δείχνουν ότι είχαμε 42 θανάτους! Κι ακόμη δεν ξέρουμε κάτι για τον θανατηφόρο Αύγουστο…
Προσέξτε: Τα στοιχεία της ασφάλτου, δείχνουν ότι χάνονται δυο άνθρωποι την ημέρα! Κάθε μήνα έχουμε νεκρούς με αντίστοιχο αριθμό εκείνων στα Τέμπη και κάθε δυο μήνες αντίστοιχους με το Μάτι! Ενώ πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, μένουν με μόνιμες αναπηρίες. Μιλάμε για μια σιωπηλή πανδημία που καθημερινά παίρνει ζωές.
Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουμε και δεν ακούμε τίποτα, ούτε από την αυστηρότητα νόμων, ούτε από μέτρα. Θεωρούμε ότι το κακό δεν θα κτυπήσει ποτέ τη δική μας πόρτα. Αγνοούμε ότι η οδήγηση δεν αποτελεί δικαίωμα χωρίς όρια, αλλά κορυφαία ευθύνη απέναντι στη δική μας ζωή ή στη ζωή των άλλων.
Κι η απορία παραμένει: Πώς γίνεται ο οδηγός που οδηγεί επάνω από τα όρια ασυδοσίας στην Ελλάδα, να τηρεί απολύτως τον ΚΟΚ όταν οδηγεί στο εξωτερικό; Είναι δυνατόν να χρειάζεται κάθε οδηγός έναν αστυφύλακα δίπλα του για να μη παρανομεί;
Ειλικρινά, σηκώνει κάποιος τα χέρια ψηλά. Τι στο καλό πρέπει να γίνει για να μη σκοτωνόμαστε στην άσφαλτο; Ή έχουμε συνηθίσει τον θάνατο στους δρόμους και δεν μας ξενίζει τίποτα; Ούτε καν το νεκροταφείο της ασφάλτου;
Το βέβαιο είναι ότι δεν αντέχουμε τόσους νεκρούς. Τόσες κηδείες. Τόσο κλάμα και συνεχή μνημόσυνα στην άκρη της ασφάλτου.
Κάθε σταυρός που καρφώνεται στο χώμα μιας διασταύρωσης είναι μια κραυγή, μια υπενθύμιση πως το αίμα που χύνεται δεν είναι στατιστική. Είναι ζωές που δεν θα ξαναγυρίσουν, χαμόγελα που δεν θα ξαναφανερωθούν, αγκαλιές που δεν θα ξαναδοθούν. Αν δεν αλλάξουμε πορεία τώρα, θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρούς.
Και τότε η άσφαλτος θα παραμένει το πιο σκληρό μας μνημείο.
