Το ΠΑΣΟΚ μπροστά στον καθρέφτη του ΟΠΕΚΕΠΕ
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ προσγειώθηκε ως «μάννα εξ ουρανού» στο πολιτικό οπλοστάσιο του Νίκου Ανδρουλάκη. Ένας σκάνδαλο με γαλάζιο περίβλημα, γεμάτο ευνοημένους, κολλητούς και πολιτικές πλάτες: ιδανικό έδαφος για το ΠΑΣΟΚ του 2025, που επιχειρεί να θυμίσει τον παλιό καλό αντιδεξιό του εαυτό. Μόνο που αυτή τη φορά, ο θόρυβος περισσεύει και η ουσία απουσιάζει.
Ο πρόεδρος του κόμματος διαλέγει τον γνώριμο δρόμο του καταγγελτικού λόγου: αναθέματα για τη «Δεξιά», ηθική αγανάκτηση σε δόσεις και επίκληση στην «τιμιότητα». Όμως, πίσω από το λεκτικό οπλοστάσιο, δεν υπάρχει ούτε μία καθαρή δέσμευση. Ούτε καν η αυτονόητη: να επιστραφούν μέχρι τελευταίου ευρώ οι παράνομες επιδοτήσεις. Να πληρώσουν όσοι τις εισέπραξαν. Να τελειώνει η φάρσα με τους «γνωστούς-αγνώστους» επιτήδειους.
Ο Ανδρουλάκης σιωπά, δεν αναλαμβάνει την παραμικρή δέσμευση -αν κι όταν γίνει κυβέρνηση το κόμμα του- να πάρει πίσω τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που τσέπωσαν επί χρόνια διάφοροι επιτήδειοι. Αντί να σηκώσει αυτό το αυτονόητο αίτημα, επιλέγει τη σιωπή και δη πιο… ηχηρή κι από τις καταγγελίες του. Και δεν είναι απλό λάθος ή παράλειψη· είναι πολιτική επιλογή. Όταν ο ίδιος ο Ανδρουλάκης έχει υποσχεθεί ακατάσχετο και αφορολόγητο στις επιδοτήσεις – ανεξαρτήτως ποιος και πώς τις λαμβάνει – πώς να απαιτήσει τώρα την επιστροφή των κλεμμένων; Πώς να τολμήσει να ξεχωρίσει τους τίμιους από τους απατεώνες;
Ακόμα και το ΚΚΕ, παραδοσιακά εχθρικό προς την ΕΕ και τις επιδοτήσεις της, είχε το θάρρος να ζητήσει ξεκάθαρα την ανάκτηση των χρημάτων και την απόδοση ευθυνών στους πραγματικούς ενόχους. Το ΠΑΣΟΚ ούτε λέξη. Ούτε στέλεχος πρώτης γραμμής, ούτε καν περιφερειακό. Και όταν παραιτείται ο γραμματέας της Ν.Ε. Ηρακλείου με εμπλοκή στο σκάνδαλο, η λέξη «ευθιξία» γίνεται φύλλο συκής. Κανείς δεν μιλά. Κανείς δεν δεσμεύεται.
Σε μια υπόθεση όπου διακυβεύονται εκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκών πόρων, αλλά και το ηθικό κεφάλαιο του πολιτικού κόσμου, η Χαριλάου Τρικούπη δείχνει με κάθε τρόπο ότι προτιμά το βολικό ψιθύρισμα από την ενοχλητική αλήθεια. Η πολιτική της ηγεσίας είναι αντιγραφή ενός παρελθόντος που οι πολίτες έχουν καταδικάσει.
Όταν η αντιπολίτευση επιλέγει να κρατά ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον καταγγέλλοντα και τον καταγγελλόμενο, χάνει και το ηθικό και το πολιτικό της πλεονέκτημα. Και όταν σιωπά μπροστά στην απάτη, γίνεται μέρος της.
Να πούμε κι αυτό: Αν τελικά το ΠΑΣΟΚ φοβάται να μιλήσει για τους απατεώνες του ΟΠΕΚΕΠΕ μήπως θίξει… το ακροατήριό του, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο η σιωπή. Είναι ότι ξέρει ακριβώς ποιους προστατεύει. Επίσης, όταν ένα στέλεχος του ΠαΣοΚ παραιτείται επιστρέφοντας χρήματα «από ευθιξία», και κανένας δεν ζητά εξηγήσεις, έχουμε δύο τινά: ή το κόμμα δεν ενοχλείται από τη διαφθορά ή απλώς ενοχλείται όταν του τη δείχνουν…
