Συμπληρώνονται σήμερα δέκα χρόνια από την 5η Ιουλίου 2015, μια από τις πιο δραματικές καμπές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας – όχι για όσα κατέστη δυνατό να επιτευχθούν- αλλά για το τι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.
Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε και πραγματοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, εν μέσω οικονομικής ασφυξίας και με κλειστές τις τράπεζες, αποτέλεσε κορυφαία στιγμή πολιτικής ανευθυνότητας και θεσμικού τυχοδιωκτισμού. Το μόνο που πέτυχε ήταν να διχάσει βαθιά τον ελληνικό λαό και να φέρει τη χώρα ένα βήμα πριν από τον απόλυτο γκρεμό.
Ποιος θυμάται σήμερα το ερώτημα αυτού του δημοψηφίσματος; Ποιος έμαθε τότε, ότι το όποιο ερώτημα ΔΕΝ ήταν αληθές, αφού πριν το δημοψήφισμα είχε αποσυρθεί; Ποιος δεν κάνει μνεία πια, ότι το δημοψήφισμα Τσίπρα αποτελούσε την πλήρη αποκάλυψη του δημαγωγικού τακτικισμού του; Ποιος δεν καταλαβαίνει πλέον, ότι ο πιο αμόρφωτος κι ανεύθυνος πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Ελλάδα, επιχείρησε να κρύψει τις πολιτικές ανοησίες του (κλειστές τράπεζες και λοιπά αδιέξοδα) πίσω από ένα πέπλο «λαϊκής εντολής» και τελικά μετέτρεψε τη δημοκρατία σε θέατρο αμοραλισμού.
Μα δεν ήταν μόνος. Πέραν του εσμού που σήμερα οδεύει στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, μεγάλο μέρος της κοινωνίας, υπήρξε συνυπεύθυνο. Ας μη ξεχνάμε ότι με 62% υπέρ του «Όχι», ο ελληνικός λαός φάνηκε να προκρίνει μια ανεδαφική, σχεδόν μεταφυσική προσδοκία: ότι μπορούσε να απορρίψει τους όρους των δανειστών και ταυτόχρονα να παραμείνει στην ευρωζώνη, δίχως κόστος. Η ενστικτώδης, συχνά θυμική απόρριψη της λιτότητας υπερίσχυσε της ψύχραιμης στάθμισης των συνεπειών. Δεν ήταν μια ψήφος αξιοπρέπειας, όπως υποστήριζαν οι θιασώτες του «Όχι», αλλά μια ψήφος άρνησης της πραγματικότητας.
Ο Τσίπρας και του 62% της κοινωνίας, ήταν παρέα σ’ αυτό το έπος ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού. Σαν σήμερα πριν 19 δέκα χρόνια.
Κι έπειτα ήρθε η επιφοίτηση κι η kolotoumba. Ο Τσίπρας από εκεί που θα έπαιζε νταούλια για να χορεύουν οι δανειστές, υπέγραψε ένα μνημόνιο ακόμη σκληρότερο από εκείνο που είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση. Ό,τι είχε παρουσιαστεί ως εξέγερση απέναντι στους «εκβιασμούς» των θεσμών κατέληξε σε ταπεινωτική υποχώρηση. Ήταν μια θεαματική αυτοδιάψευση, που πλήγωσε βαθιά την αξιοπιστία της χώρας και εξάντλησε τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης των εταίρων.
Ξέρετε κάτι; Το δημοψήφισμα του 2015 δεν ήταν απλώς ένα πολιτικό λάθος. Ήταν ένα πείραμα με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Και η συνυπευθυνότητα ενός λαού που επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο της εύκολης αγανάκτησης αντί της δύσκολης λογικής δεν πρέπει να αποσιωπάται. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ευθύνη όχι μόνο να εκλέγουν αλλά και να κρίνουν – και να θυμούνται. Διότι η λήθη, όπως έχει δείξει επανειλημμένα η ελληνική ιστορία, είναι ο πιο πρόθυμος σύμμαχος της επανάληψης.
Πρέπει να τονίσουμε κι αυτό: Κάποιοι, μαζί με μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, επιχειρούν σήμερα να επαναφέρουν τον Τσίπρα από το παράθυρο και δια της λήθης. Λες κι η κοινωνία έχει μνήμη χρυσόψαρου. Λες κι όλα όσα έγιναν επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, ήταν απλώς ένα όνειρο, με ολίγη κι από Καμμένο -Καραμανλή και Παυλόπουλο! Υμνούν σήμερα τον Τσίπρα διάφορες γραφίδες σε ΜΜΕ ολιγαρχών κι επιχειρούν να μας πείσουν ότι οφείλουμε να παραδεχόμαστε, ότι για το 2015 ΔΕΝ φταίει ο Τσίπρας!!!
Είναι να γελάει κανείς, που έλεγε κι μακαρίτης ο Φίλιππος Συρίγος…
