«Πάω στο γάμο μιας φίλης. Παντρεύεται για Τρίτη φορά. Αλλά οκ, σε στενό κύκλο». Αυτό μου είπε ένας φίλος που μιλούσα προχθές και άρχισα να σκέφτομαι γιατί κάποια γυναίκα να θέλει να παντρευτεί τρίτη φορά, έστω και σε στενό κύκλο, όπως μου τόνισε ο φίλος μου.
Προφανώς και ο καθένας μας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει.
Έτσι κι εγώ έχω δικαίωμα να διατυπώσω μια σκέψη που μου καρφώθηκε στο κεφάλι από την ώρα της κουβέντας, που περιέγραψα παραπάνω.
Οι γυναίκες, και οι άντρες αντιστοίχως αλλά από την άλλη πλευρά, μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μέσα από βαθιά ριζωμένες «αρχές» που βασίζονται στο διαχωρισμό, τον πιο σκληρό διαχωρισμό των φύλων.
Οι γυναίκες χρόνια πολλά μεγαλώνουν με το να ακούνε από τις μανάδες, τους πατεράδες, τα αδέλφια, το συγγενικό περιβάλλον, τους δασκάλους, τους φίλους, τους εργοδότες, τα βιβλία ότι χωρίς να παντρευτούν είναι μισές. Δεν εκπληρώνουν το ρόλο και τον προορισμό του φύλου τους.
Οι γυναίκες μεγαλώνουν μαθαίνοντας ότι έχουν αξία μόνο δίπλα σε κάποιον «σύζυγο». Μόνο τη λέξη να αναλύσεις και θα σταματήσεις να τη χρησιμοποιείς.
Ο «ζυγός» που μοιράζονται ο άντρας και η γυναίκα. «Από ‘δω η / ο σύζυγός μου» αρθρώνεται ακόμη και σήμερα λες και μιλάμε για …υποζύγια.
Δηλαδή μπορεί του «Έλληνος ο τράχηλος να μην υπομένει ζυγόν…» αρκεί να μην είναι αλλόθρησκος. Κατά τα άλλα η γυναίκα να βάζει το κεφάλι κάτω από τον «ζυγό» του συμβίου της…!
Τα κορίτσια που τολμούσαν να αμφισβητήσουν το πατριαρχικό μοντέλο κυκλοφορούσαν με τα διάφορα επίθετα που τους κολλούσαν και προσπαθούσαν να κερδίσουν τη ζωή που τους άξιζε έξω από το ασφυκτικό πλαίσιο.
Είναι αυτό μια δικαιολογία, μια καλή εξήγηση γιατί μια γυναίκα να θέλει να παντρευτεί τρίτη φορά – σε στενό κύκλο;
Πώς θα σκεφτόμαστε αν ακούγαμε την ίδια ιστορία για έναν άντρα;
Προσωπικά θα έλεγα τα ίδια από την άλλη πλευρά. Οι άντρες μέσα στο πατριαρχικό μοντέλο είναι προγραμματισμένοι να έχουν μια γυναίκα δίπλα τους για να συμπληρώνει την «επιτυχία» της ζωής τους.
Οι γυναίκες για πολλά χρόνια μεγάλωναν – κι ελπίζω ότι έχει μειωθεί να μεγαλώνουν – ως προγραμματισμένες για θύματα. Για τη «δεύτερη» θέση στη ζωή κάποιων άλλων.
Μακάρι να καταφέρουμε να αλλάξουν τα πράγματα.
Μακάρι τα οι μανάδες και οι πατεράδες να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα αγόρια τους ως ισότιμους ανθρώπους που έχουν ακριβώς την ίδια αξία, τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις μακριά από τις έμφυλες διακρίσεις.
Μέχρι τότε να ζήσουν όσοι και όσες επιλέγουν για πολλοστή φορά να παντρεύονται και να έχουν βίον ανθόσπαρτον!
Γιάννης Καφάτος
