Όσοι τριγυρνάνε τα καλοκαίρια στην επαρχία της Πελοποννήσου, γνωρίζουν από τις χιλιάδες παράνομες αφίσες που είναι κολλημένες παντού -ακόμη και σε δέντρα – τον πανηγυρτζή κλαρινίστα Άρη Μουγγοπέτρο. Έχει κι έναν αδελφό αοιδό, τον Πέτρο Μουγγοπέτρο!
Εν πάση περιπτώσει, ο Άρης Μουγγοπέτρος ήταν σ’ ένα πανηγύρι σε κάποιο χωριό των Καλαβρύτων και κάποια στιγμή βρέθηκε να κρατά στα χέρια του μια κροτίδα, από εκείνες που κινδυνεύουν οι άνθρωποι που πάνε στην Ανάσταση! Κι η κροτίδα έσκασε στα χέρια του. Αίμα, πόνος, δυο ή τρία χαμένα δάκτυλα.
Κι αυτό γιατί; Επειδή κάποιοι συμπατριώτες μας θέλουν σώνει και καλά να διατηρούν βάρβαρα έθιμα που σκορπάνε τρόμο κι ενίοτε αίμα. Σκεφτείτε ότι αυτός ο Μουγγοπέτρος, βγάζει το ψωμί του από τα χέρια του κι έχασε δυο ή τρία δάκτυλα. Ένα βάρβαρο έθιμο του αλλάζει τη ζωή. Και κάποιοι ηλίθιοι που μέσα σ’ ένα καφενείο κουβαλούσαν και πετούσαν δυναμιτάκια και κροτίδες. Κάποιοι ηλίθιοι που δεν σεβάστηκαν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους άλλους, Ελληνάρες της αμορφωσιάς και της ανοησίας.
Κι αυτή η ανοησία, η βαρβαρότητα, μεγεθύνεται χρόνο με τον χρόνο. Χιλιάδες νέα παιδιά εντρυφούν κάθε χρόνο σ’ αυτή και δεκάδες συμπατριώτες μας μένουν στη ζωή τους με μόνιμα κουσούρια. Μα κανένας δεν κάνει κάτι. Όλοι περιοριζόμαστε στο να σκύβουμε το κεφάλι μη μας βρει κάποια κροτίδα ή να χοροπηδάμε σαν τα κρι κρι όταν οι έξυπνοι τα πετάνε στα πόδια για να….γελάσουν από τον φόβο των άλλων…
Έθιμο σου λέει. Ε και; Ποιος είπε ότι το έθιμο που είναι βάρβαρο πρέπει να διαιωνίζεται; Τόσα και τόσα που έχουν πάθει άνθρωποι στο διάβα των χρόνων, δεν συγκινούν κανέναν;
Έθιμο σου λέει. Έθιμο, λέει, κι ο ρουκετοπόλεμος. Το λέει η λέξη, πόλεμος της μιας ενορίας στην άλλη. Κι όμως, ουδείς το σταματά… Πάει κόσμος να τον δει, είναι τουριστική ατραξιόν και μαζεύονται λεφτουδάκια στο Βροντάδο! Σοβαρά τώρα;
Αναρωτιέμαι αν προσβάλλεται κάποιος από την προσβολή στον πολιτισμό μας. Αναρωτιέμαι αν όσοι -κι είναι πολλοί- ασχολούνται με τα βεγγαλικά, έχουν άλλα ένστικτα από αυτά που δείχνουν.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν καταργείται αυτό το έθιμο, ακόμη και με τον χαρακτηρισμό ως κακούργημα για όσους τα κατασκευάζουν, διακινούν και χρησιμοποιούν. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η βία δεν έχει θέση στη γιορτή. Κι αφού δεν φαίνεται να βάζουμε μυαλό, μόνο ένας αυστηρός νόμος μπορεί να σταματήσει τη ροή του αίματος κάθε Πάσχα.
Κάτι πρέπει να γίνει. Ας καταργήσουμε τη βαρβαρότητα. Αλλιώς, κάθε χρόνος θ’ αφήνει πίσω του θύματα κι ο επόμενος χρόνος θα είναι χειρότερος…
