Η φωτιά είναι δημιουργία μα και καταστροφή. Ανέκαθεν ήταν η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος μα ταυτοχρόνως και όλεθρος. Ήταν θεότητα των πρωτόγονων ανθρώπων που στο τέλος την εξόρκιζαν.
Το κακό με τη φωτιά είναι ότι είναι απρόσωπη, άψυχη, απάνθρωπη, τρομακτικά ισχυρή και σκορπά τον φόβο. Ταυτοχρόνως καθίσταται ενίοτε και σύμμαχος των προσδοκιών κάποιων, πότε των οικοπεδοφάγων, πότε των απέναντι εχθρών και εσχάτως όσων θέλουν να εγκαταστήσουν τις… επαχθείς ανεμογεννήτριες ή όσων διακινούν θεωρίες συνωμοσίας.
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι απαλλάσσουν κόσμο και κοσμάκη από την κορυφαία ευθύνη, την ατομική.
Να πούμε κι αυτό: Η διαφορά της προχθεσινής φωτιάς με άλλες αντίστοιχες, είναι ότι έφτασε στον αστικό ιστό. Είχε συμβεί πάλι στα 1981, που είχε φτάσει στην Κηφισιά και τότε η αντιπολίτευση (ΠαΣοΚ και ΚΚΕ) χλεύαζαν την κυβέρνηση (ΝΔ –πρωθυπουργός Ράλλης) που ισχυρίζονταν ότι αυτό συνέβη επειδή τα κουκουνάρια πετάγονταν εδώ κι εκεί ως φλεγόμενες χειροβομβίδες. Το ίδιο συνέβη και τώρα.
Όμως, τότε, δεν υπήρχαν μέσα. Ούτε οργανωμένη Πολιτεία, ούτε εναέρια μέσα. Το κράτος ήταν απών, τώρα ήταν εκεί. Και δεν χάθηκε καμιά ανθρώπινη ψυχή μέσα στη λαίλαπα. Τεράστια διαφορά μέσα σε λίγα μόλις χρόνια από τον θρήνο για τους 110 ανθρώπους που ξεψύχησαν, πολύ κοντά στη σημερινή καταστροφή.
Το βέβαιο είναι ότι η φωτιά είναι ένα τέρας με το οποίο συμβιώνουμε εδώ και χρόνια κι όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να το εξαλείψει, πνίγεται σε καπνούς ουτοπίας. Κι η μόνη ελπίδα να συμβεί αυτό, είναι να «παντρευτούν» η κορυφαία ατομική ηθική κι ευθύνη με τη συλλογική, για να οργανωθεί μια υπεράνθρωπη άμυνα, απέναντι στο τέρας!
