Ο γράφων είναι ένας εξ εκείνων που εκτιμά ότι οι κληρονομημένες εδώ και δυο αιώνες διαφορές με την Τουρκία, θα στριμώχνονται στο διηνεκές. Όσο κι αν αυτό μας πληγώνει, όπως πληγώνει και την Τουρκία, που πορεύεται με τη λογική του …. «δεν ξέρω τι θέλω»…
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, δέχεται συνεχώς απειλές κι ο ελληνισμός έχει χάσει κομμάτι του στην Κύπρο. Μόλις πριν λίγο καιρό ο κυκλοθυμικός Ερντογάν μας απειλούσε ότι …θα έρθουν ένα βράδυ και φώναζε … «Μητσοτάκης γιοκ». Τελικά όχι μόνο δεν ήρθε βράδυ αλλά καταμεσήμερο με κλάδο ελαίας, αλλά κι αγκάλιασε κιόλας τον Μητσοτάκη! Βλέπετε, ο Μητσοτάκης κι η Ελλάδα είναι οι ισχυροί της περιοχής κι η Τουρκία που ανακατεύεται σε όλα, αναζητά συνεχώς ερείσματα και συμμαχίες. Και χρήματα και ανταλλακτικά για τα αεροπλάνα της και πολλά άλλα.
Όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία της Τουρκίας επί των ημερών του Ερντογάν, βλέπει τις αντιφατικές κι αλλοπρόσαλλες πολιτικές. Και με τη Δύση και με την Ανατολή. Και με τον Πούτιν μα και με το ΝΑΤΟ. Και παζάρια και γυφτιά. Και συμφωνίες μα και καταπάτησή τους. Και ζεϊμπέκικα και χορό της κοιλιάς!
Διπλωματικοί αναλυτές ισχυρίζονται εδώ και χρόνια ότι για να έχει σταθερή περπατησιά η Τουρκία, πρέπει πρώτα να τη βρει ο Ερντογάν. Ο οποίος δεν γνωρίζει ποια Τουρκία θέλει. Κάποιες στιγμές την οδηγεί στις αγκάλες του Πούτιν, ενώ ταυτοχρόνως εκλιπαρεί αεροπλάνα από τη Δύση! Κάποιες άλλες αγκαλιάζει κι υποθάλπει την τρομοκρατία που επιτίθεται στη Δύση, την ώρα που η Δύση αποτελεί την αρχή και το τέλος της τουρκικής οικονομίας! Ταυτοχρόνως δε, απειλεί ότι θα γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του συμφωνίες και συνθήκες, ως πειρατής του 18ου αιώνα…
Ο Ερντογάν «παίζει» με όλους και το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνεται αναξιόπιστος σε όλους. Έφτασε στο σημείο να χάσει – σε συνδυασμό με τους κατάλληλους χειρισμούς του Μητσοτάκη- κι αυτό που είχε δεδομένο: τη στενή συνεργασία της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, σε επίπεδο εξοπλισμών.
Κι όμως, υπάρχουν εδώ στη χώρα μας θαυμαστές του, επειδή τάχα ελίσσεται. Παραβλέπουν ότι … ελισσόμενος χάνει συνεχώς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούν από τον Μητσοτάκη να τον μιμείται και να μην είναι η Ελλάδα προβλέψιμη, άρα υπεύθυνος εταίρος της Δύσης. Ανευθυνότητα εκείνων που τα λένε, λέγεται αυτό. Όπως ανευθυνότητα αποτελεί κι η θέση να μη μιλάμε με τον Ερντογάν. Μα αν δεν μιλάμε, πώς θα έχουμε περιόδους ηρεμίας; Πώς θα μπορούσαμε να ρυμουλκήσουμε τον Ερντογάν σε προβλέψιμη σχέση; Πώς θα απομακρύνουμε τον κίνδυνο εντάσεων ή και περιορισμού της λαθρομετανάστευσης;
Τελικά, η ιδέα να επισκεφτεί την Ελλάδα ο Ερντογάν ήταν εξαιρετική κι ας έλεγε το αντίθετο ο Σαμαράς. Απλά, θεωρώντας ο ίδιος ότι ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός όλων των εποχών, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα, υπονομεύοντας ουσιαστικά το ίδιο του το κόμμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε.
Γραφικότητες είναι όλα αυτά. Και από τη Δεξιά και από την Αριστερά.
Μπορεί να μη αλλάζει ο κυκλοθυμικός Ερντογάν, αλλά εμάς δεν μας νοιάζει αυτό. Μας νοιάζει μια στοιχειώδης σχέση νηνεμίας, μας νοιάζει η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, μας νοιάζει να στέλνουμε τις ανεπίλυτες διαφορές στο διηνεκές, χωρίς να πάρει φωτιά η γειτονιά μας… Μακάρι μάλιστα, να έρθει η ώρα κι η στιγμή να τις επιλύσουμε…
