Μια και εργαζόμουν το σαββατοκύριακο, έχω πρόσφατο το πολιτικό θέμα του διημέρου που ήταν η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και η συνεδρίασή της για να πάρουν αποφάσεις για τους υποψηφίους για την προεδρία του κόμματος και τις διαδικασίες για την εκλογή.
Αχτσιόγλου, Τσακαλώτος, Παππάς, Τζουμάκας μπήκαν και επισήμως απο σήμερα στην κούρσα της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα. Από σήμερα λοιπόν θα αρχίσουν να ξετυλίγουν τις στρατηγικές τους οι τέσσερις υποψήφιοι και φυσικά οι υποστηρικτές τους θα συνδράμουν τον αγώνα τους.
Αναζητώντας πρόεδρο λοιπόν θέλω να αναφερθώ στην υποψηφιότητα της κυρίας Αχτσιόγλου, δυστυχώς για ευνόητους λόγους.
Λέω «δυστυχώς για ευνόητους λόγους» γιατί ήδη η κυρία Αχτσιόγλου κρίνεται και σχολιάζεται από μερίδα δημοσιολόγων, χρηστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δημοσιογράφων αλλά και ορισμένων πολιτικών όχι με την ιδιότητα της πολιτικού αλλά ως γυναίκα που διεκδικεί μια θέση που συνεπάγεται την τέταρτη πολιτειακή αρχή του τόπου, ως ενδεχόμενης επόμενης προέδρου του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η κυρία Αχτσιόγλου μπορεί να είναι καλή ή κακή υποψήφια, καλή η κακή πρόεδρος, αν εκλεγεί, μπορεί να έχει υπάρξει καλή η κακή υπουργός όμως το πρώτο που στοχοποιείται και η γυναικεία της φύση.
Ακόμη είμαστε πολύ κολλημένη πατριαρχική κοινωνία για να μην πει κάποιος «Μια λαμπερή γυναίκα διεκδικεί την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ». Αμέσως, βλέπεις τη διαφορά. Έχεις ακούσει από κανέναν να σχολιάζει τον Νίκο Παπά ως λαμπερό άντρα (διαλέγω ένα από τα τρία ονόματα των συνυποψηφίων της κυρίας Αχτσιόγλου); Μάλλον όχι ε!
Έχεις ακούσει να σχολιάζουν με τι κοστούμι πήγε ένας άντρας πολιτικός σε μια εκδήλωση; Σπάνια έως ποτέ. Αντιθέτως είναι βέβαιο ότι έχεις δει ρεπορτάζ με τις τουαλέτες που έβαλαν οι γυναίκες πολιτικοί και ίσως έχεις κάνει «κλικ» σε σάιτ που σε καλούν να δεις τα φορέματα.
Δυστυχώς – για την κοινωνία μας – η κυρία Αχτσιόγλου είναι ακόμη μια πετυχημένη γυναίκα που ακριβώς επειδή διεκδικεί μια θέση που κατά τεκμήριο την έχουν άντρες, στη χώρα μας, το βλέπω να έρχεται-θα δεχτεί επιθέσεις που θα αναπαράξουν όλα εκείνα τα πατριαρχικά στερεότυπα που κρατάνε την κοινωνία μας πίσω.
Μακάρι να διαψευστώ. Μακάρι να φανώ εκ προοιμίου γκρινιάρης αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν έχει αλλάξει η κοινωνία μας. Παραμένει θλιβερά πατριαρχική, με πακτωμένες θέσεις στη συνείδηση πολλών ανδρών και φυσικά γυναικών ότι η θέση της γυναίκας έχει «όριο» και ότι η κριτική, πολιτική ή άλλη, μιας γυναίκας «επιτρέπει» κάθε είδους σχόλιο που δεν έχει να κάνει με την ιδιότητα, την ικανότητα του ατόμου αλλά με το φύλο του.
Μακάρι να διαψευστώ, θα βγω να ζητήσω συγγνώμη. Αλλά δεν το βλέπω… Δυστυχώς!
Γιάννης Καφάτος
