Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, περίπου στα 2012, άρχισε να «περιοδεύει» στις απανταχού πλατείες τη Ελλάδας και να τάζει στον καθένα ότι του άρεσε ν’ ακούσει, ήταν πολλοί εκείνοι που προέβλεπαν ότι αυτός ο άνθρωπος θα γίνει σύντομα πρωθυπουργός και θα… γεράσει τέτοιος. Ανάμεσά τους επιφανή ονόματα της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας, από εκείνα που καταθέτουν συνεχείς ρηχές αναλύσεις που σπάνια επιβεβαιώνονται.
Ο Τσίπρας όντως έγινε πρωθυπουργός αφού συνεργάστηκε με τη Χρυσή Αυγή εναντίον της εκλογής του Σταύρου Δήμα στην προεδρία της Δημοκρατίας, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τη ζάλη μιας κοινωνίας που δεχόταν συνεχή γρονθοκοπήματα από την πρωτοφανή οικονομική κρίση κι αναζητούσε σωσίβιο.
Το σωσίβιο το πετούσε ο χαρισματικός στην επικοινωνία πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αφού τη μια έδιωχνε την τρόικα, την άλλη φώναζε στη Μέρκελ να πάει σπίτι της, την επόμενη θα έσκιζε τα μνημόνια μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, ενώ έταζε ότι θα γκρεμίσει και τον καπιταλισμό με ζουρνάδες και νταούλια.
Όντως, η ζαλισμένη κοινωνία τον εμπιστεύθηκε, έστω κι αν χρειάστηκε η ευγενική (sic) συνδρομή της γνωστής Δεξιάς συνιστώσας, που πάντα είχε ροπή στις καρέκλες εξουσίας. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι τον εμπιστεύθηκε τρις, ακόμη κι όταν ήταν ολοφάνερο ότι πάει τη η χώρα στα βράχια ή ότι όλο αυτό το Αριστερό συνονθύλευμα αποτελούσε μια τσογλανοπαρέα χωρίς κανένα έρμα.
Κι αν υποτεθεί ότι τον Ιανουάριο του 2015 προσδοκούσε τα ταξίματα, ήταν/ είναι ακόμη ακατανόητο το πώς οι Έλληνες σε ποσοστό 62% αποφάσισαν ν’ «αυτοκτονήσουν» με ότι ψήφισαν στο γελοίο δημοψήφισμα. Όπως είναι ακατανόητο το πώς και το γιατί τον ξαναψήφισαν τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ήδη είχε φέρει το τρίτο, αχρείαστο και πιο επώδυνο μνημόνιο. Αυτά όμως, τα περί ομαδικής παράκρουσης των Ελλήνων, θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Κάπου εκεί, στις αρχές της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του Αλέξη Τσίπρα, με συνοδοιπόρο την πάντα πρόθυμη για εξουσία «Λαϊκή Δεξιά», ο καλός Θεός της Ελλάδας βάζει το χέρι του κι εκλέγεται πρόεδρος της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν αρχές του 2016, λίγους μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Ο Μητσοτάκης αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες στον δρόμο του προς την προεδρία του κόμματός του. Παγιωμένες αντιλήψεις και παλαιοκομματισμός αντιστάθηκαν σθεναρά απέναντί του. Ιστορικά στελέχη τον αντιμετώπιζαν με καχυποψία, κάποιοι άλλοι τον θεωρούσαν μουσαφίρη στο κόμμα τους κι ας ήταν παρών από τα γεννοφάσκια του. Τον πολέμησε κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, τασσόμενος παντοιοτρόπως, ακόμη και από το βήμα της Βουλής υπέρ του βασικού αντιπάλου του, Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Γνώριζε ότι εκείνος είναι του χεριού του, θα μιλά με άνεση για «παλιό και καινούργιο», ενώ ο Μητσοτάκης θα απειλούσε την πολιτική παντοδυναμία του. Τότε ήταν που τα troll άρχισαν τις ειρωνείες περί… αδύναμου Κούλη και λοιπά παρόμοια.
Μα ο… Κούλης, απέναντι στον παλαικομματισμό σήκωσε από τους καναπέδες τους ανθρώπους που ήθελαν τη χώρα να φύγει μπροστά και να μην είναι δέσμια της τοξικότητας και των κούφιων συνθημάτων. Αυτοί έσπευσαν να τον ψηφίσουν και να τον εκλέξουν πρόεδρο της ΝΔ. Τους είχε δώσει και σοβαρά δείγματα της πολιτικής του σκέψης, είτε με τη θητεία του στο υπουργείο Μεταρρύθμισης, είτε με την καταψήφιση του Προκόπη Παυλόπουλου ως προέδρου της Δημοκρατίας, επειδή εκπροσωπούσε το απόλυτο σκουριασμένο παρελθόν!
Από την εκλογή του κι ύστερα, ο Μητσοτάκης πήρε δημοσκοπικό κεφάλι, παρ’ ότι ουσιαστικά ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός για μικρό χρονικά διάστημα. Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε ποτέ να τον ακολουθήσει παρ’ ότι στο πλευρό του στέκονταν «θεοί και δαίμονες». Από μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, μέχρι και παράγοντες στο κόμμα του αντιπάλου του.
Ο Μητσοτάκης σε ελάχιστο χρόνο εξαΰλωσε το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα. Απέναντι στις κραυγές και την τοξικότητα, στις υποσχέσεις και στις ιδεοληψίες, παρέταξε ρεαλισμό, ηρεμία, θέσεις και κυρίως προοπτική σταθερότητας. Κυρίως, δεν υποσχέθηκε τίποτα. Μόνο σοβαρότητα και κανονικότητα.
Μοιραία, ο Αλέξης Τσίπρας φαινόταν ήδη παρελθόν, αν κι εν ενεργεία πρωθυπουργός. Με κορύφωση τις μεθόδους και τα κτυπήματα κάτω από τη μέση, όπως έγινε με την υπόθεση Novartis, όταν επιχείρησε να κλείσει δέκα πολιτικούς του αντιπάλους στη φυλακή. Ή, όπως με την υπόθεση ελέγχου των ΜΜΕ, με κάποια έρευνα κάποιου Ινστιτούτου κι ενέχυρα αχυρανθρώπων με… βοσκοτόπια.
Κι όταν ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας έχασε, το 2019, ποτέ δεν κατάλαβε γιατί έχασε. Ο ίδιος και τα στελέχη του συνέχισαν να ειρωνεύονται τον αντίπαλό τους, ακόμη και να τον βρίζουν χυδαία. Σε φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε το σύνθημα «Μητσοτάκη γαμ…σαι», ενώ φιλικές του εφημερίδες επιδίδονταν σε χυδαίο πόλεμο εναντίον μελών της οικογενείας του. Ταυτοχρόνως, αντί να αναλύει τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε κι όλο χάνει παντού, ή είναι μονίμως δεύτερος στις δημοσκοπήσεις, άρχισε να κατηγορεί τον Μητσοτάκη για… ακροδεξιό, για … Όρμπαν, για δυνάστη της ελευθεροτυπίας κι άλλα τέτοια…
Ήταν ολοφάνερο ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας ήταν δυο διαφορετικοί κόσμοι.
Ο Τσίπρας που δήθεν ήταν το νέο και θα γερνούσε πρωθυπουργός αποδείχτηκε το απόλυτο χθες κι ο Μητσοτάκης το ελπιδοφόρο αύριο!
Ο Τσίπρας ήταν η επιτομή της ημιμάθειας, του λαϊκισμού και της τοξικότητας κι ο Μητσοτάκης της μάθησης, της δουλειάς και της μετριοπάθειας.
Ο Τσίπρας που «πωλούσε» το Αριστερό ηθικό πλεονέκτημα, απέδειξε ότι κάτι τέτοιο ήταν απόλυτο παραμύθι, ενώ ο Μητσοτάκης έπεισε την ώριμη κοινωνία να ακολουθήσει τον δρόμο των μη υπερφίαλων παραδοξολογιών, που τελικά τον οδήγησαν σε δυο αυτοδυναμίες και τη συντριβή του αντιπάλου του.
Ο Τσίπρας τελικά δεν θα γεράσει πρωθυπουργός, όσο κι αν κάποιοι … έγκυροι αναλυτές το προέβλεπαν. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρ’ ότι δεν παραιτήθηκε αλλά … παραμέρισε, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμη δεν έχει καταλάβει τι του συνέβη… Κι ήδη έχει οδηγήσει το κόμμα του σε τεράστια περιδίνηση… Δηλώνει όμως παρών!
Είπαμε, δεν παραιτήθηκε, παραμέρισε… Άλλωστε ουδείς μπορεί να λάβει μετρητοίς τις κινήσεις του ανθρώπου που άλλαξε σε λίγη ώρα το αποτέλεσμα κοτζάμ δημοψηφίσματος…
