Όποιος επιχειρήσει με νηφαλιότητα να προσεγγίσει τις κατά καιρούς θέσεις, απόψεις ή δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη και της στενής του ομάδας από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ΠαΣοΚ, θα μπερδευτεί από την πανσπερμία τους ή τον παραλογισμό τους. Σε σημείο που ν’ αναρωτιέται κάποιος αν επιχειρεί να καταστήσει το ΠαΣοΚ ένα πιο …σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτοχρόνως, μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου, διακρίνει κάποιος έναν ανείπωτο μεγαλοϊδεατισμό, ως να τον υπερψήφισαν μαζί η Ελλάδα, η Ανατολική Ευρώπη, ίσως όλη η υφήλιος κι ο γαλαξίας μαζί. Κι όμως, το ΠαΣοΚ δεν έφτασε καν το ισχυρό διψήφιο ποσοστό που είχε ως στόχο.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ανδρουλάκης, όπως κι ο Τσίπρας, είναι σαν να βλέπουν τα πράγματα με παραμορφωτικό φακό. Με τον οποίο αλλάζει η πραγματικότητα και το φυσιολογικό ή λογικό καθίσταται παράλογο.
Προσέξτε: Ποια λογική είχε η άρνηση Ανδρουλάκη να πάει να ενημερωθεί ο ίδιος για τους λόγους της παρακολούθησής του και δη με νόμιμες διαδικασίες;
Ε λοιπόν δεν είχε καμιά λογική. Αν πήγαινε ο ίδιος και υπερέβαινε τις νομικές διαδικασίες κι εμπόδια, θα μάθαιναν όλοι οι Έλληνες τι είχε συμβεί, αφού ο ίδιος δεν θα είχε κώλυμα να τους ενημερώσει. Δεν το έπραξε επειδή θεώρησε ότι έτσι θα πλήξει τον Μητσοτάκη, ίσως σε συνεργασία με τον Τσίπρα. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μια ακατάσχετη φημολογία που τελικά έπληξε και πλήττει τον ίδιο.
Προσέξτε: Λίγο μετά, επιχειρώντας να βάλει τον εαυτό του στο πολιτικό κάδρο της χώρας, επένδυσε στο γνωστό «ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης». Ίσως επειδή σε μια κρίση μεγαλείου θεώρησε ότι έχει κάτι από λάμψη Ανδρέα Παπανδρέου και θα επαναφέρει συναισθηματικά την κομματική μνήμη.
Λένε, ότι θέλησε να χαράξει τη δική του περπατησιά ή ότι δεν ήθελε να φαίνεται ένας «επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη», που έλεγε ο Σαββόπουλος. Μα το «ούτε, ούτε» απαιτεί την ικανότητα ευφυών κινήσεων αλλά και την κατοχή ισχυρών όπλων. Ο Ανδρουλάκης όμως ήταν γυμνός και πέραν του πατριωτικού του κομματισμού, ουδέν. Κι έτσι έβαλε δεύτερο συνεχές αυτογκόλ, αφού φάνηκε συγχρόνως και αμετροεπής απέναντι στην ελληνική κοινωνία, αμφισβητώντας την κρίση της αναφορικά με το ποιος θα είναι πρωθυπουργός.Φάνηκε ότι ο τρίτος θέλει να επιβάλλει σε όλους τους άλλους τη δική του θέληση. Κι εκτέθηκε ανεπανόρθωτα…
Προσέξτε κι αυτό: Γίνονται οι εκλογές κι ουσιαστικά αποτυγχάνει στο στόχο του για ισχυρό διψήφιο ποσοστό μέσω του οποίου θα … ήλεγχε την πολιτική ζωή. Ο Μητσοτάκης έχει λάβει 30 ποσοστιαίες μονάδες περισσότερες κι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ βγαίνει και λέει το αμίμητο: Αν στις νέες εκλογές η ΝΔ έχει 149 βουλευτές, ΔΕΝ θα συναινέσω σε κυβέρνηση συνεργασίας. Τρίτο σοβαρό, σοβαρότατο αυτογκόλ!
Κι αμέσως μετά τη θέση ότι θ’ αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη, βγαίνει σε πλατείες και ΜΜΕ και… κατηγορεί τον Μητσοτάκης ότι… εκβιάζει με απειλή για τρίτες κάλπες τον Αύγουστο! Μιλάμε, για τον απόλυτο παραλογισμό! Λογική και τακτική που δεν θα ήταν ανεκτές ούτε στην περίοδο της φοιτητικής του ζωής στην Ξάνθη… Μιλάμε για την πλήρη πολιτική ασυναρτησία, για πολιτικό σουρεαλισμό.
Έχει κι άλλο. Προσέξτε: Τα έβαλε με τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη, επειδή ο Φαήλος Κρανιδιώτης ανέφερε ότι θα στηρίξει τη ΝΔ. Τι είναι ο Κρανιδιώτης; Αποτυχών εταίρος του Τζήμερου, του 0.8%.
Επειδή λοιπόν ο Κρανιδιώτης (που ούτως ή άλλως είχε πολιτική καταγωγή από τη ΝΔ) δήλωσε τη στήριξή του, ο Ανδρουλάκης με έναν συνειρμό τύπου αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού, διερωτήθηκε δημοσίως και φωναχτά για την επόμενη κυβέρνηση: «Άρα γιατί να μην συγκυβερνήσει και με τον κ. Βελόπουλο; Στη ΝΔ ήταν και ο κ. Βελόπουλος. Έχει επιλογές. Αν ρωτούσατε τον κ. Μητσοτάκη πριν τις πρώτες εκλογές αν ήθελε την στήριξη του κ. Κρανιδιώτη θα σας έλεγε: «προς θεού, εμείς είμαστε ένα φιλελεύθερο κόμμα». Και τώρα βλέπω ότι ο κ. Κρανιδιώτης, η ακροδεξιά, να στηρίζει τη Νέα Δημοκρατία».
Τι να πει κάποιος; Απλά μένει ενεός! Δηλαδή, ο τρίτος Ανδρουλάκης, υποδεικνύει στο πρώτο κόμμα με ποιον θα συγκυβερνήσει και δη μέσω ενός παράλογου σκεπτικού. Πολύ περισσότερο όταν βάζει τα στελέχη του περιβάλλοντός του (Μάνζος) να καταγγέλλουν τον Μητσοτάκη, επειδή θεωρούν ότι … «είναι αντιδημοκρατικό» αν δεν εξασφαλίσει την αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία να στείλει τη χώρα σε τρίτες εκλογές».
Άλαλα τα χείλη… Τι κάνει ο Ανδρουλάκης; Βάζει συνεχή αυτογκόλ κι ύστερα τα χρεώνει στον διπλανό συμπαίκτη του.
Θα μπορούσε να πιέσει τον Μητσοτάκη και να προβληματίσει τον Μεσαίο/Κεντρογενή χώρο, αποδεχόμενος κυβερνητική συνεργασία, με συγκεκριμένους κοινωνικοπολιτικούς όρους. Κι αν δεν τους αποδεχόταν να τον καταγγείλει. Όχι να τον καταγγέλλει τώρα, επειδή… δεν συνεργάζεται με τον Βελόπουλο!
Ξαναλέμε: Άλαλα τα χείλη των ασεβών.
