Μαθαίνουμε, ακούμε, αγανακτούμε.
Ναι μπορεί να μας φταίει η καθυστερημένη εγκατάσταση της τηλεμετρίας, μα κυρίως μας φταίει ο κακός μας ο καιρός. Η άγνοιά μας. Η αμορφωσιά μας. Το κράτος βολεμένων που φτιάξαμε. Ο φίλος του φίλου, που ψήφισε το φίλο. Το άθλιο σύστημα του κρατισμού, η ανευθυνότητα, η ατιμωρησία, η έλλειψη ελέγχου. Το «Πάμε κι όπου βγει». Τα συμφέροντα. Οι μίζες, όλο το βρομερό σύστημα της δημοσιοϋπαλληλίας και του χάους που προκαλεί. Κι όποιος την ενοχλήσει, μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Μαθαίνουμε συνεχώς πράγματα.
Ο σταθμάρχης είχε βάλει σε λάθος γραμμή κι άλλο τρένο, λίγη ώρα πριν από το
μοιραίο. Μα ο μηχανοδηγός το κατάλαβε και τελικά έκανε όπισθεν και τη γλίτωσαν
όσοι ήταν στο τρένο που οδηγούσε.
Ταυτοχρόνως, άλλοι μηχανοδηγοί ήταν στους καταλόγους βάρδιας, μα είχαν αλλάξει μεταξύ τους χωρίς να ενημερωθεί κανένας. Κι έτσι έψαχναν άλλον που ήταν στο σπίτι του… Δημοσιοϋπαλληλία!
Προσέξτε: ο σταθμάρχης που υπέπεσε σε εγκληματικά λάθη, είναι δημόσιος
υπάλληλος! Μόνιμος! Γιατί να είναι δημόσιος υπάλληλος ένας σταθμάρχης; Έλα ντε.
Προσέξτε: ο δεύτερος σταθμάρχης, που έφυγε για να πάει γρήγορα σπίτι τα ζεστά
σουβλάκια, είναι δημόσιος υπάλληλος! Γιατί να είναι δημόσιος υπάλληλος; Έλα ντε;
Πάμε παρακάτω: Ο επιθεωρητής τους, είναι δημόσιος υπάλληλος! Γιατί πρέπει να
είναι δημόσιος υπάλληλος με μονιμότητα, ένας επιθεωρητής τρένων; Έλα ντε;
Προσέξτε: Μόλις έγινε γνωστό τι συνέβη, επικοινωνεί με ομοϊδεάτη του νευρολόγο
και υποψήφιο βουλευτή του ΠαΣοΚ. «Εδώ και τώρα βγάλε με άρρωστο». Εφευρίσκεται κι η αρρώστια δια ψηλαφήσεως μέσω skype. «Σιγά το δύσκολο», είπε ο υποψήφιος και τον παραπέμπει στον υφιστάμενο για να ενεργήσει τα δέοντα για τον …δικό του. Κι ο επιμελητής δίνει κι υπογράφει ένα μήνα
άδεια! Δημόσιοι υπάλληλοι όλοι αυτοί!
Κι όταν ανακαλύπτεται ο υποψήφιος, κουνάει το δάκτυλο και μας λέει ότι τον …
στοχοποιούν για πολιτικούς και συνδικαλιστικούς λόγους! Καραμελίτσα!
Κι όταν αναγκάζεται να μιλήσει επί της ουσίας και για την ταμπακιέρα, δίνει εν ψυχρώ τον συνάδελφό του ισχυριζόμενος ότι… απλώς του ζήτησε να δει τι έχει, αφού τόνισε ότι ο ίδιος κρίνει … ότι ο άνθρωπος πονάει. Η δημοσιοϋπαλληλία κι η κουλτούρα της…
Κι ύστερα οι συγκεντρώσεις της Αριστεράς. Βασισμένες στο συναίσθημα των απλών ανθρώπων και στην αγανάκτησή τους. Φωτογραφίες ηθοποιών και αοιδών με
χαμόγελα και το σήμα της νίκης μέσω δακτύλων… Με κραυγές μίσους… Με ένταση,
μολότοφ, σπασμένες βιτρίνες, φωτιές… Παλαβή κοινωνία, παλαβή Αριστερά.
Με διαδηλωτές που φώναζαν ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, όταν η
δημοσιοϋπαλληλία επέδειξε τόσες αβελτηρίες. Με άλλους διαδηλωτές, που χωρίς να γνωρίζουν κραύγαζαν ότι «τα παιδιά τα σκότωσε η δίψα του κεφαλαίου για υπερκέρδη»… Ποια υπερκέρδη; Ποιών; Ο σιδηρόδρομος μας έχει στοιχίσει όσο πέντε Ολυμπιακές…
Κι άλλοι διαδηλωτές. Που ζητούσαν δικαίωση για τους νεκρούς των Τεμπών αλλά πήγαν κι έσπασαν το μνημείο νεκρών της Marfin. Ως οι νεκροί της να ήταν εχθροί τους.
Κι άλλοι διαδηλωτές… Συμπαριστάμενοι προφανώς στις μητέρες των θυμάτων,
κρατούσαν πανό που έγραφαν «Ανοίξτε τα σύνορα»… Κι άλλα που έγραφαν «Άσυλο, στέγη, χαρτιά τώρα», «οι ιδιωτικοποιήσεις δολοφονούν τις ζωές μας» και
φυσικά το πάντα απαραίτητο… «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…
Πάλι καλά που δεν είπαν ότι … νόμος είναι το δίκιο του σταθμάρχη!
