Πριν από λίγο καιρό εξεπλάγην δυσάρεστα όταν είδα ότι μια νεαρή εξαιρετική κι ελπιδοφόρο αοιδός έσπευσε να ζητήσει επικοινωνιακή βοήθεια από την «Αυγή» και την «Εφημερίδα των Συντακτών», προκειμένου να στηρίξει συναυλίες της σε όλη την Ελλάδα. Η έκπληξή μου δεν είχε να κάνει παρά με το γεγονός ότι νωρίς – νωρίς κατάλαβε ότι χωρίς την Αριστερά δεν πρόκειται να κάνει καριέρα.
Έτσι γίνεται στην Ελλάδα, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση. Δηλώνεις Αριστερός; Προχωράς, σε σιγοντάρει κι αβαντάρει όλο το κύκλωμα του ραδιοφώνου, των κριτικών, των τηλεοπτικών και πάει λέγοντας…. Μαζί τους κι οι πολιτικές νεολαίες των κομμάτων της Αριστεράς και φυσικά το όλον της αυτοδιοίκησης με καλοπληρωμένες συναυλίες… προσφορά στους δημότες τους… Ακόμη κι οι Δεξιοί ή φιλελεύθεροι αυτοδιοικητικοί, πάλι στους Αριστερούς χάριζαν συναυλίες και παραστάσεις, μη τυχόν και θυμώσει η Αριστερά και τους μαλώσει…
Έτσι επιβίωσαν χιλιάδες καλλιτέχνες εδώ και σχεδόν εξήντα χρόνια. Όποιος δεν δήλωνε Αριστερός ήταν αποσυνάγωγος. Όποιος δήλωνε Δεξιός ή Κεντρώος έμοιαζε ως πάσχων από βαρύ κι ανίατο νόσημα. Ήταν… ύποπτος! Δεν έμπαινε σε καλλιτεχνικές παρέες, ενίοτε ήταν και χωρίς δουλειά.
Το ίδιο συμβαίνει ακόμη. Κι όχι μόνο με τους αοιδούς αλλά και με ηθοποιούς και λοιπούς του καλλιτεχνικού μας στερεώματος. Όποιος δηλώνει Αριστερός θεωρείται αυτόματα… φωτισμένος! Η Αριστερά επένδυσε ιδεολογικά στην τέχνη και κυρίως στην μαζική τέχνη (μουσική) κι αυτό αποτελεί απάντηση σε μέγιστο βαθμό γιατί η ελληνική κοινωνία την αποδέχεται, αντί να την εξοβελίζει, όπως συμβαίνει σχεδόν παντού.
Τα συζητούσα όλα αυτά με φίλους που προβληματίζονταν από το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης πορεύεται τον δρόμο προς τις εκλογές, έχοντας απέναντί του την συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών. Η απάντηση φρονώ ότι συμπυκνώνεται σε μια μικρή φράση:
Ε και; Ούτως ή άλλως αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο. Πολύ περισσότερο όταν κάποιοι συνδικαλιστές ή επαναστάτες, αποτελούν πρόσωπα που μετέχουν στους πολιτικούς σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Να πούμε κι αυτό: Αποτελεί ντροπή για τους ηθοποιούς, να καλούνται σε σύσκεψη με τον πρωθυπουργό της χώρας κι ο πρόεδρός τους να δηλώνει ότι έχει να… πάει σε κηδεία. Εκτός αν οι ίδιοι τον απέσυραν μόνοι τους, για να μη μεταφέρει παντού τοξικότητα…
Όπως και νάναι, δεν θ’ αργήσει η εποχή της απελευθέρωσης της τέχνης από την Αριστερή υστερία. Οι καιροί αλλάζουν, οι άνθρωποι μορφώνονται –άρα κατανοούν-, η Αριστερά εκφυλίζεται όλο και περισσότερο.
Κάτι τελευταίο: Ακούω και διαβάζω στα social media απόψεις όπως «να μη πατήσει κανείς σε έργο που παίζει ο τάδε ηθοποιός ή χώρο που άδει ο δείνα αοιδός». Νομίζω ότι είναι λάθος. Ας μη μπούμε όλοι στο «τριπάκι» του διχασμού που καλλιεργεί η Αριστερά. Προσωπικά, αν μου δοθεί η δυνατότητα θα πάω ν’ ακούσω την Τάνια να καταθέτει την ψυχή της και να ερμηνεύει το «Μαμά γερνάω» ή τους «δρόμους του Βερολίνου» ή την «αλλιώτικη μέρα»… «Να κοιμηθώ στο πάτωμα να κλείσω και τα μάτια, γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια»…
Με την ελπίδα φυσικά, να μη κραυγάζει «φάτε τον», μόλις με (μας) δει….
