Όσοι δημοσιογράφοι παρακολουθούν τη δίκη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι που άφησε πίσω της 104 νεκρούς και δεκάδες εγκαυματίες, μιλάνε για συγκλονιστικές μαρτυρίες που εκφράζονται σε ιδιαιτέρως φορτισμένο συγκινησιακά κλίμα. Μιλάνε για ανθρώπους που οι ψυχές τους μεταφέρουν το ασήκωτο βάρος των απωλειών και της καταστροφής. Μιλάνε για οσμές καμένης σάρκας, για φλόγες που έφταναν ψηλά στον ουρανό, εγκληματική αδιαφορία υπευθύνων, για …απανθρακωμένους βράχους, που τελικά ήταν καμένοι άνθρωποι! «Είδα πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας», κατέθεσε η Ευανθία Σιδέρη, που έχασε τον σύζυγο και τη μητέρα της στη φωτιά.
Μια άλλη μαρτυρία κάνει λόγο για «καμένα μωρά, καμένες μανάδες. Καίγανε τα πάντα», αναφέρει. Και συνεχίζει: « Ήταν ένα πράγμα ασύλληπτο. Ήμασταν μόνοι μας τελείως. Μετά από ώρες ήρθε ένα μεγάλο καΐκι. Να γίνεται χαμός. “Τους καμένους πρώτα”, να φωνάζουν. Ήρθε ο άντρας μου κατάμαυρος, μου λέει “αγάπη μου” και λιποθύμησε. Παίρνω την κόρη μου τηλέφωνο, μου λέει “δεν βρίσκω τη γιαγιά”. Άρχισαν να ψάχνω σε ξέρες, μέσα στη θάλασσα. Τα είδα όλα. Πτώματα σε κατάσταση Πομπηίας. Τη χάσαμε τη μητέρα μου και ο άντρας μου μερικούς μήνες μετά κατέρρευσε από αυτό και πέθανε στο νοσοκομείο».
«Μας άφησαν να καούμε» κατέθεσε μάρτυρας στη δίκη, ενώ άλλη (Μαρίκα Μάσχα) ανέφερε ότι, «Έπαιρνα τηλέφωνο πυροσβεστική, δεν το σήκωνε κανένας»! «Τους άφησαν και κάηκαν ζωντανοί». Συγκλονιστική ήταν κι η περιγραφή μιας γυναίκας (Δέσποινα Ζαφειρίου) που εγκλωβίστηκε μαζί με τον σύζυγο της Στράτο, καθώς η φωτιά τους βρήκε ενώ βρίσκονταν στο αυτοκίνητο τους στην προσπάθεια τους να φύγουν από την περιοχή. Η γυναίκα περιέγραψε ότι ακινητοποιήθηκαν και ότι όταν προσπάθησε να τραβήξει έξω τον σύζυγο της που βρισκόταν στο τιμόνι δεν μπορούσε: «Ο άνδρας μου κολλάει πάνω στο τιμόνι. Τον έβγαλα στα χέρια, τον έπιασα από τη ζώνη. Γονάτισα και τον τράβηξα. Δεν μπορούσε να πατήσει, ούτε να στρίψει. Ήταν καμένος»!!!
Δεκάδες οι παρόμοιες καταθέσεις ανθρώπων με μαυρισμένες ψυχές. Που φέρνουν στο μυαλό εικόνες από εκείνες τις αποφράδες ημέρες και νύχτες. Την έλλειψη κυβερνητικών σχεδίων, κι ένα κράτος αξίας 97 δις ετησίως να είναι ανύπαρκτο, με ανευθυνοανεύθυνους ηγήτορες.
Φέρνει στο νου το θλιβερό σόου Τσίπρα στο κέντρο επιχειρήσεων!!! Πόσος εμπαιγμός; Κι ύστερα από λίγες ημέρες τις … ανέμελες ακοπές του στο κότερο της κυρίας εφοπλιστού!
Θυμίζει τον παιδικό «δορυφορικό» χάρτη με τι φωτίτσες για να στοιχειοθετηθεί το δήθεν σχέδιο εμπρησμών, θυμίζει τον Νίκο Παππά που καθόταν στην πρώτη σειρά της μακιαβελικής συνέντευξης Τζανακόπουλου- Τόσκα και γύριζε πίσω του για να βλέπει ποιοι δημοσιογράφοι έκαναν ενοχλητικές ερωτήσεις…
Έρχονται στο μυαλό εικόνες κατοίκου της περιοχής που έκλαιγε κι έλεγε στον Πάνο Καμμένο ότι δεν είδε άμεσα την βοήθεια από τις ένοπλες δυνάμεις. Κι εκείνος του απαντούσε … «Μόνο ο Πορτοσάλτε και εσείς τα λέτε αυτά». Τότε που μια νεαρή κοπέλα είπε στον συγκυβερνήτη της χώρας «Μας είπαν “βουτήξτε να σωθείτε”. Πώς να βουτήξουν οι ηλικιωμένοι;» και γέμισε απορία και αμηχανία τον Καμμένο.
«Κι όμως, η σωτηρία ήταν δίπλα», λέει ο Νίκος Εμμανουήλ, το σπίτι του οποίου απέχει λίγες εκατοντάδες μέτρα από το «Κόκκινο Λιμανάκι».
«Στο Μάτι εκείνη την ημέρα φύσαγε Πουνέντης, δυτικός άνεμος. Αυτός ο άνεμος όταν ανταριάζει μπορεί να βουλιάξει καράβια στο λιμάνι. Ο άνεμος λοιπόν, έφερε τον πολύ καπνό, με κατεύθυνση από τη στεριά προς τη θάλασσα. Η φυσιολογική αντίδραση, δεν είναι να πας προς τη πηγή που έρχεται ο καπνός αλλά να τρέξεις να τον αποφύγεις. Προς τη θάλασσα πήγαν και σωστά, πολλοί απ’ τους συμπολίτες μας. Προς τα εκεί θα τρέξουν οι περισσότεροι αν ξαναγίνει το ίδιο κακό. Ο καπνός δεν αντέχεται, οι αντοχές για ανάσες φτάνουν το μακρύτερο μέχρι τη παραλία. Στην περιοχή μας όταν πνέει Πουνέντης έχει ένα θετικό, που δεν συμβαίνει με το μελτέμι. Δεν θαλασσώνει η παραλία, δεν έχει κυματισμό. Τη μαύρη μέρα του Ματιού, τα κύματα άρχιζαν χίλια μέτρα από το «Κόκκινο Λιμανάκι». Αν δείτε τις φωτογραφίες των ανθρώπων στη θάλασσα εκείνης της μέρας, θα το διαπιστώσετε. Ισχύς ανέμου 7 Μποφώρ και η θάλασσα είναι ήρεμη. Για τους ναυτικούς η συνθήκη είναι άριστη για προσέγγιση πλοίου διάσωσης. Έχουμε όλοι την εικόνα της θάλασσας και των απελπισμένων ανθρώπων στο Μάτι. Πόσο θα άλλαζε τα πράγματα, ένα κατάλληλο πλοίο, στο οποίο θα μπορούσαν να επιβιβαστούν και να προφυλαχθούν απ’ το καπνό, όσοι βρισκόταν στη θάλασσα και όχι μόνο».
Τον ρωτάμε: Υπήρχαν τέτοια πλοία στην περιοχή ή έστω θα μπορούσαν να καταφτάσουν;
«Φυσικά και υπήρχαν», απαντά. «Είναι οι λεγόμενες “παντόφλες” και ελλιμενίζονται στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας. Στην επικράτεια δηλαδή του Δήμου Μαραθώνα. Είναι τα ferry boats που εξυπηρετούν τη γραμμή Αγία Μαρίνα – Νέα Στύρα. Τα πλοία αυτά μπορούν να καλύψουν την απόσταση μέχρι το «Κόκκινο Λιμανάκι» σε λιγότερο από μία ώρα. Κι όπως έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίζουν αβαθή, θα μπορούσαν να σώσουν ανθρώπους ή να συντομεύσουν την περίθαλψη καμένων ή μη που ήταν στην ακτή ή μέσα στη θάλασσα».
Ρωτάμε πάλι: Θα μπορούσαν αυτά τα πλοία να περάσουν μέσα από τόσο κόσμο που βρισκόταν στη θάλασσα;
«Φυσικά. Διαθέτουν χαρακτηριστικό συριγμό και μέσω των μεγαφώνων τους που μπορεί να ενημερώνει και να συντονίζει τις κινήσεις ανθρώπων που βρίσκονται σε ακτίνα τουλάχιστον 200 μέτρων. Στη χειρότερη των περιπτώσεων να μπορούσε να του “ανοίγει” δρόμο κάποιο σκάφος του Λιμενικού Σώματος. Μα δεν έγινε τίποτα…
«Είναι και κάτι άλλο», μας λέει. «Τις “παντόφλες” θα τις έβλεπαν όλοι να κατευθύνονται στο Κόκκινο Λιμανάκι κι έτσι δεν θα δημιουργείτο σε τέτοιο εύρος το καταστροφικό μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων. Εκεί που κάηκαν άνθρωποι μα φρακάρισαν τις εισόδους κι εξόδους της περιοχής».
Η υπόθεση αυτή έχει δρόμο μπροστά της. Θ’ ακούσουμε πολλά και θα μαθαίνουμε πράγματα και γεγονότα που δεν είναι γνωστά. Θα συνειδητοποιούμε κάθε λίγο και λιγάκι ότι η ανευθυνότητα σκοτώνει κι αφήνει ανεξίτηλες πληγές στις ψυχές των ανθρώπων. Κι είναι συγκλονιστική η αντίδραση της ΑΚ σε ερώτηση αναφορικά με το τι έχει αφήσει στη μνήμη και στην ψυχή της η τραγωδία: «Θα σας απαντήσω» με λόγια της παράστασης “Αριστοφάνης και Ηρώνδας” που έγραψε ο Άκης Δήμου: «Ποιοι είμαστε, τι είμαστε, πού πάμε / βάρκες που ξέμειναν στην άκρη του γιαλού/ κι αν μας ρωτήσει και κανένας πώς περνάμε / εντάξει, λέμε και κοιτάζουμε αλλού»…
Ως επίλογο αναφέρουμε ότι όσοι δικάζονται γι αυτή την ανείπωτη τραγωδία, δικάζονται για … πλημμέλημα… Ως να διέπραξαν… διατάραξη κοινής ησυχίας…
