Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Τι τιμή θα παραδώσεις …μωρή…
Οι τιμές είναι ο νέος τρομοκράτης που δε μας αφήνει να ηρεμήσουμε.
Τρομοκρατία που ξεκινάει από την ώρα που θα ξυπνήσεις, αν υποθέσουμε ότι έχεις κοιμηθεί και δεν έχεις ξαγρυπνήσει με τους εφιάλτες των λογαριασμών που τρέχουν και τα έξοδα που έχεις μέχρι να ξαναμπεί μισθός στην τράπεζα, αν υποθέσουμε ότι εργάζεσαι κι έχεις να περιμένεις έναν μισθό.
Την ώρα που ο Υπουργός Ανάπτυξης, κάνει τον σκηνοθέτη και ζητάει από τις κάμερες να δείξουν τις χαμηλές τιμές του καλαθιού του καταναλωτή (πρώην καλάθι του νοικοκυριού, πρώην καλάθι της νοικοκυράς), ο καθένας μας μετράει τις ώρες, τις μέρες και τα κύματα των ανατιμήσεων που έχει φάει κατακέφαλα τον τελευταίο χρόνο.
Η χαρά των πολιτικών μας είναι μεγάλη που οι τιμές συγκρατιούνται τον Νοέμβριο σε σχέση με τον Οκτώβριο που το καλάθι – με όποια ονομασία θες – μπήκε στη ζωή μας.
Εμείς πάντως όσο και να θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά τους δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε ότι τις τιμές τις συγκρίνεις με την περσινή χρονιά, όχι με την προηγούμενη βδομάδα ή μήνα. Κι εκεί η σύγκριση είναι τραγική.
Τρομοκρατική επίθεση είναι κάθε επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, το μανάβικο, τον χασάπη. Στο βενζινάδικο παίρνεις τη χαριστική σου βολή και με μια 24ωρη απεργία νομίζουν όλοι ότι έγινε το χρέος μας ως αγωνιστές, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, και τελικά ως πολίτες.
Είμαι 53 στα 54 και τέτοια τρομοκρατία δεν έχω ξαναζήσει. Έχει τύχει να περάσουμε δύσκολα όταν ο πατέρας μου έχασε, κάποτε τη δουλειά του. Ζήσαμε άγρια στην κρίση με τα απανωτά μνημόνια αλλά ακόμη και τότε όσοι πληρώνονταν έβγαζαν τον μήνα.
Τώρα όλοι συζητάνε και συζητάμε πώς θα βγάλουμε τον μήνα αφού οι συνεχείς ανατιμήσεις έχουν κάνει τη ζωή μας μια κόλαση άγχους.
Κανείς δεν ξέρει πού θα πάει η κατάσταση.
Οι πολιτικοί ποντάρουν στον φόβο και την κοινωνική κόπωση που μας έχει κάνει να ξεσπάμε για ό,τι δεν αντέχουμε σε ένα ποστ, σε ένα χαριτωμένο ή και υβριστικό ηλεκτρονικό τιτίβισμα και με νεροπίστολα προσπαθούν να τιθασεύσουν τον «Ντίλιγκερ» που αδειάζει τις τσέπες και τους λογαριασμούς μας ίσα-ίσα για τα βασικά.
Ποντάρουν και τους βγαίνει ως τώρα!
Ένα ερώτημα είναι «τι τιμή θα παραδώσεις …μωρή…» παραφράζοντας την ημιτελή κωμωδία του παλαιού Mega. Αλλά το βασικό ερώτημα είναι: πόσο θ’ αντέξουμε και τι θα κάνουμε γι’ αυτό;
Στην Αθήνα που ζω, ακόμη δεν χρειάστηκε να ζεσταθούμε, αλλά μέσα Νοεμβρίου έχουμε και τα κρύα αργά ή γρήγορα θα έρθουν κι αυτά να πάρουν το μερτικό τους από το μισθό μας. Τότε να μας δω όλους.
Γιάννης Καφάτος
