Όταν βλέπεις και ακούς τον Πολάκη, την «Αυγή», τον Παπαδημούλη, τον διάδοχο του Τράγκα, τον Νίκο Νικολόπουλο, τον Τσιτουρίδη, τον Αντώναρο, τον Καραχάλιο και άλλα γραφικά πρόσωπα του βαθέως παρελθόντος να αποθεώνουν τον Κώστα Καραμανλή, επειδή και καλά με … ανώγια αποδομεί τον Μητσοτάκη, ασφαλώς και λυπάσαι. Για τον Κώστα Καραμανλή.
Όταν βλέπεις τα διάφορα φαντάσματα του παρελθόντος της ΝΔ να ξιφουλκούν εναντίον του Μητσοτάκη και ουσιαστικά τα περιθάλπεις, πυροβολείς τα πόδια σου και διαψεύδεις τους… κύκλους σου. Μόνο ο Λιάπης δεν ζήτησε παραίτηση Μητσοτάκη.
Ναι, είναι λυπηρό για τον Κώστα Καραμανλή. Για τον Καραμανλή του χιούμορ, της καλής παρέας, τον Καραμανλή μπον βιβέρ.
Είναι λυπηρό για τον Καραμανλή που ενέπνευσε κι εμπιστεύθηκαν εκατομμύρια Έλληνες, αλλά εκείνος έβαλε αντ’ αυτού τον Πάκη Παυλόπουλο και δεκάδες άλλες μετριότητες δίπλα του…
Για τον Κώστα Καραμανλή που κυβέρνησε χωρίς να αφήσει το παραμικρό να θυμάται η κοινωνία.
Ναι, είναι λυπηρό, επειδή εκεί που ήταν ξεχασμένος 13 ολόκληρα χρόνια, βουβός κι αμέτοχος, βγήκε και μίλησε και τελικά κατάφερε να κάνει κόσμο και κοσμάκη να μιλήσει κι εκείνος. Να τον λούσει με αρνητικά σχόλια, κοσμητικά επίθετα και τελικά να γίνει πανηγύρι στο διαδίκτυο. Τα θυμήθηκαν όλα.
Την ακινησία στα εθνικά θέματα (δόγμα Μολυβιάτη), την κουμπαριά με τον Ερντογάν, τις ανοησίες Αλογοσκούφη, την « παράδοση» της πρωθυπουργίας στον Προκόπη Παυλόπουλο με τις εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς και την… καμμένη Αθήνα, τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία που έφταιγε ο… στρατηγός άνεμος, τον έκδηλο πουτινισμό και προ πάντων τα πρωτοφανή ελλείμματα, που σε συνδυασμό με την ανικανότητα του διαδόχου του στην πρωθυπουργία, μας οδήγησαν στην πρωτοφανή κρίση.
Ο Κώστας Καραμανλής ανησύχησε για τα θεσμικά. Και τη δημοκρατία. Πολύ σωστά έπραξε. Καραμανλής λέγεται κι είναι πρώην πρωθυπουργός.
Ουσιαστικά δεν είπε τίποτα περισσότερο από όσα λέει η κυβέρνηση αλλά το ότι θυμήθηκε να μιλήσει μετά από 13 ολόκληρα χρόνια με αφορμή τον … Ανδρουλάκη, τον αφήνει έκθετο, επειδή ουσιαστικά φάνηκε να «αδειάζει» την κυβέρνηση του κόμματός του. Φάνηκε, ακόμη κι ως επιβεβαίωση ύπαρξης της γαλάζιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ. Έγινε ουρά του Αντώναρου και υμνήθηκε από την Αριστερά.
Προσέξτε :
Α. Ο Καραμανλής ο Β΄, δεν μίλησε ποτέ για το σκάνδαλο των ημερών του με τις υποκλοπές Vodafone και την υπόθεση του νεκρού Τσαλικίδη. Τότε δεν πλήττονταν οι θεσμοί;
Β. Ο Καραμανλής ο Β΄, δεν μίλησε ποτέ για τον διορισμό του Παπαγγελόπουλου στην ΕΥΠ, που αμέσως έβαλε την υπόθεση Τσαλικίδη στο αρχείο. Σήμερα θυμήθηκε τους θεσμούς; Σήμερα θυμήθηκε το άπλετο φως; Σε τελική ανάλυση, αυτό ακριβώς δεν είπε από την αρχή κι η κυβέρνηση; «Όλα στο φως»!
Πάμε παρακάτω:
Γ. Ο Καραμανλής ο Β΄, δεν μίλησε ποτέ για την υπόθεση βίαιου ελέγχου των ΜΜΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ιστορία των αδειών στα τηλεοπτικά κανάλια. Τότε δεν πλήττονταν θεσμοί και Σύνταγμα;
Δ. Ο Καραμανλής ο Β΄, δεν άνοιξε καν το στόμα του ακόμη κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κρέμασε στα μανταλάκια στενούς πολιτικούς του φίλους για την υπόθεση Novartis. Τότε δεν πλήττονταν οι θεσμοί και δεν ήταν αυτό πολιτική ανοησία;
Ε. Ο Καραμανλής ο Β΄, δεν ενοχλήθηκε καν –απόδειξη η σιωπή του- όταν ο συγκυβερνήτης Καμμένος ανέφερε ανερυθρίαστα ότι «ο στρατός διασφαλίζει τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας»… Τότε, πού ήταν η ανησυχία του για τους θεσμούς; Και τη Δημοκρατία;
ΣΤ. Ο Καραμανλής ο Β΄, πήγε να μιλήσει για τον Κεφαλογιάννη και θυμήθηκε τους θεσμούς ανησυχώντας. Προφανώς δεν είχε ανησυχήσει τότε που ο τιμώμενος είχε καταδικαστεί δις για υπόθεση απόπειρας «υπόθαλψης εγκληματία και την προτροπή σε ψευδορκία τριών αστυνομικών υπαλλήλων», ώστε να επιτευχθεί η αθώωση κατοίκου του Μυλοποτάμου που είχε συλληφθεί με ποσότητες ναρκωτικών.
Ζ. Ο Καραμανλής ο Β΄, ανέφερε στην ομιλία του ότι «η επίκληση του απορρήτου υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημοσίου βίου». Προφανώς, πρέπει να ξαναδιαβάσει ή να συμβουλευτεί κι άλλους πλην του Προκόπη Παυλόπουλου. Το απόρρητο είναι θεσμικά κατοχυρωμένο και μέσω αυτού προστατεύονται η εθνική ασφάλεια και τα προσωπικά δεδομένα. Δηλαδή δυο βασικά έννομα αγαθά. Άρα, αυτό το θεσμικό πλέγμα δεν μπορεί να απεμποληθεί μόνο και μόνο για την υποκειμενική …κάθαρση του δημόσιου βίου. Το απόρρητο δεν μπορεί να υποταχθεί προ ουδενός και κυρίως προ ουδεμιάς πολιτικής σκοπιμότητας. Κι αυτό όφειλε να το θυμάται αφού με αυτό που ζητά, μπορεί ν’ ανοίξουν τεράστιες οπές στο δημοκρατικό μας σύστημα. …
Μ’ αυτά και πολλά άλλα, δεν μπορεί κάποιος παρά να αναρωτιέται: Από παρθενογέννηση είδε το φως ο Κώστας Καραμανλής;
Τώρα λοιπόν που η χώρα αναπτύσσεται, μειώνεται ραγδαία η ανεργία, προσελκύονται επενδύσεις, έχει εξαιρετική εικόνα στο εξωτερικό και «φεύγει» να συναντήσει το μέλλον της, εκείνος δέησε να μιλήσει επειδή ανησύχησε για τους θεσμούς, δυναμιτίζοντας τελικά την παράταξη στην οποία κάποιοι τον θεωρούν εγγυητή ενότητας.
Το ήθελε αυτό;
Αν δεν το ήθελε, υπέπεσε σε σοβαρό λάθος.
Αν το ήθελε, αν ήθελε να «ψαλιδίσει» τον Μητσοτάκη, πάλι λάθος έκανε και μάλλον απέτυχε αφού επανασυσπείρωσε πέριξ του τους κεντρογενείς φιλελεύθερους ψηφοφόρους που προβληματίζονταν αναφορικά με τη στήριξή τους. Βλέπετε δεν έχουν ξεχάσει τους συνασπιζόμενους χορηγούς της προηγούμενης κυβέρνησης και ειδικά την ίδια την προηγούμενη κυβέρνηση. Κανένας λογικός άνθρωπος θα ήθελε να τορπιλιστεί η πορεία του τόπου με την επιστροφή των …προοδευτικών…
Πάντως, μ’ αυτά και μ’ εκείνα ο Κώστας Καραμανλής έθεσε με σαφήνεια το δίλημμα των επόμενων εκλογών.
Τι θα ψηφίσει ο κόσμος; Εκείνους από το παρελθόν που οδήγησαν τη χώρα σε μνημόνια και στήριξαν και στηρίζουν την διχαστική Αριστερά ή εκείνους που ανατάσσουν τον τόπο, παρά τα όποια λάθη;
Μάλλον δεν είναι καν δίλημμα.
