Τέλειωσε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με την αποδόμηση και ουσιαστική περιθωριοποίηση των «ομπρελίστας» και την προώθηση των πασοκογενών, τέλειωσε και το συνέδριο του ΠαΣοΚ και τώρα αρχίζει η μάχη. Μάχη για το ποιοι θα επικρατήσουν στην Κεντροαριστερά. Ποιοι θα επιβιώσουν. Εκείνοι που –κατά Απόστολο Κακλαμάνη- τους είχε μαζέψει το βυτιοφόρο και τους πήγε στην Κουμουνδούρου ή οι πιο «ορθόδοξοι» του κόμματός του;
Ο Ανδρουλάκης στο συνέδριο του ΠαΣοΚ ήταν σαφής: «Όσοι επέλεξαν να εγκαταλείψουν την παράταξη από την εξουσιομανία τους, χτυπώντας την ανελέητα ως σύγχρονοι γενίτσαροι, δεν έχουν και δεν θα έχουν καμία θέση ανάμεσά μας». Φρονώ ότι μόλις το άκουσαν εκείνοι που απεργάζονται συνεργασίες ΣΥΡΙΖΑ/ΠαΣοΚ και κτίζουν γέφυρες, θα ένιωσαν πολύ άβολα. Είναι αυτοί οι περίεργοι τύποι που αφού είδαν φως (όρα εξουσία και καρέκλες) στην Κουμουνδούρου, άφησαν την πατρική στέγη για τα μάτια της «ξελογιάστρας»… Είναι εκείνοι που έχουν στενή συγγενική σχέση με την αρλούμπα, ειδικά όταν ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ είναι όμοροι πολιτικοί χώροι και πρέπει να συμπορευθούν. Τότε γιατί έφυγαν από τη Χαριλάου Τρικούπη;
Όμως, πρέπει να μπούμε και στο μυαλό (λέμε τώρα) των γενίτσαρων που ο Ανδρουλάκης λέει ότι δεν θέλει πίσω. Νομίζω ότι ουδείς εξ αυτών επιθυμεί να επιστρέψει. Γιατί να το κάνουν; Πριν κάποια χρόνια πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως φιλοξενούμενοι σ’ ένα δωματιάκι και με τις ευλογίες Τσίπρα για τα δικά του σχέδια απλώθηκαν παντού. Από το σαλόνι μέχρι τις κρεβατοκάμαρες. Κατέστησαν ιδιοκτήτες κι ουσιαστικά αφεντικά κι ουσιαστικά κατέστησαν παρείσακτους τους παλιούς. Χώρια ότι έχουν στα χέρια τους ένα κόμμα πιο μεγάλο από το παλιό τους. Άρα, γιατί να επιστρέψουν εκεί;
Είναι και κάτι άλλο: Ακόμη κι αν επιστρέψουν ο κυρ Γιάννης της Πάρου (νυν Β’ Πειραιά) ή η Μαριλίζα των βορείων αθηναϊκών προαστίων ή ο λάτρης του Βελουχιώτη Σπίρτζης, νομίζετε ότι δεν γνωρίζουν ότι ουδείς θα τους έχει εμπιστοσύνη; Ότι θα είναι δακτυλοδεικτούμενοι; Κι ότι στο τέλος θα τους «φάει» κι η ανανέωση του αρχηγού;
Η ουσία είναι ότι θα έχει ενδιαφέρον η μάχη χαρακωμάτων στην Κεντροαριστερά. Ειδικά όταν καταστούν αναγκαίες οι ξεκάθαρες θέσεις κι η κατάθεση ρεαλιστικών προγραμμάτων. Βλέπετε, σε πολλές εκφάνσεις της Κεντροαριστεράς (και της Λαϊκής Δεξιάς, ας μη ξεχνιόμαστε) μπορεί να ηχούν ευχάριστα τα λόγια του λαϊκισμού και ν’ ασκούν γοητεία διάφοροι δημεγέρτες, αλλά αυτό δεν αρκεί.
Κάτι τελευταίο: Στο συνέδριο του ΠαΣοΚ έκαναν δεήσεις στο ένδοξο παρελθόν τους. Οι αγιογραφίες πήγαν σύννεφο. Μόνο που δεν είπαν κουβέντα για τον σύντροφό τους Άκη Τσοχατζόπουλο, στέλεχος κορυφαίο των κορυφαίων και μόνιμο Νο 2…
