Σήμερα σκέφτηκα να δραπετεύσω από την καθημερινότητα και τον πολιτικό σχολιασμό και ν’ ασχοληθώ με τον λαϊκό μας πολιτισμό. Αυτόν που εξέφραζε η Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη, που προχθές σε ηλικία 91 χρόνων ξεκίνησε το ταξίδι της προς την αιωνιότητα.
Ξέρετε κάτι; Όταν μιλάμε για νησιώτικη μουσική, νησιώτικο τραγούδι εννοούμε τη Νάξο (κυρίως), την οικογένεια Κοντιτοπούλου και τους γόνους της. Ε, στην κορυφή αυτής της οικογένειας βρίσκεται η κυρά Ειρήνη. Πατώντας στα βήματα του πατέρα της Μιχάλη Κονιτόπουλου, έγινε η σπουδαία μορφή που δεν ξεπόρτισε ποτέ από το κλασσικό κι έντιμο νησιώτικο και δεν έκανε αβαρίες με τα περιβόητα σκυλονησιώτικα που προσβάλλουν κι εξευτελίζουν την παράδοση και τον μουσικό πολιτισμό…
Την αποκαλούσαν «Κυρά του Αιγαίου»! Κι έτσι ήταν, έτσι είναι. Με τη χαρακτηριστική φωνή της ταξίδεψε στα πέρατα της οικουμένης τα τραγούδια του Αιγαίου και συντρόφευσε εκατομμύρια ανθρώπους στα γλέντια και στα μεράκια τους.
Θυμηθείτε: «Αρμενάκι», «Χορέψετε, χορέψετε», «Να σ’ αγαπώ ίντα θελα», «Σάλα γιάλα», «Έλα να πάμε σ’ ένα μέρος», «Ωραία πούναι την Αυγή», «Θάλασσα απ’ όλα τα νερά», «Θα πα να βρω τον Μάουκα», τόσα και τόσα…
Σε μια παλιά συζήτηση που είχαμε κάνει στο ραδιόφωνο θυμάμαι που έλεγε ότι από μικρό κοριτσάκι τραγουδούσε επειδή το ήθελε η ψυχή της κι όχι για να την ακούνε! Γεννημένη τραγουδίστρια! Κι από τα 20 χρόνια της πανταχού παρούσα στα γλέντια των Ελλήνων. Κι ας άφησε στην άκρη το τραγούδι για να μεγαλώσει τα τέσσερα «λεκάκια», τα παιδιά της με τον Στέλιο Λεκάκη.
Αγνός άνθρωπος, απλός, δεν φόρεσε ποτέ τις διάφορες «παραξενιές» που κουβαλάνε μαζί τους οι επώνυμοι, οι δημοφιλείς, οι αποδεκτοί από εκατομμύρια ανθρώπους. Ταπεινή, δεν ήξερε τι σημαίνει έπαρση. Χαμογελούσε βαθιά μέσα από την ψυχή της ανταποδίδοντας ακόμη και μια καλημέρα που της έλεγε ένας άγνωστος. Όσο για το τραγούδι; Μπορούσε να πει ένα ολόκληρο με ελάχιστες αναπνοές! Είπαμε, γεννημένη τραγουδίστρια, μεγαλωμένη δίπλα στα βιολιά…
Θυμάμαι και κάτι ακόμη. Το 1995 επιμελήθηκα την παραγωγή του δίσκου της Αγγελικής Κονιτοπούλου, με τίτλο «Καράβι χάρτινο». Όμως, είχαμε μια μεγάλη διαφωνία που κατέληξε σε καυγά, με αφορμή το εξώφυλλο. Δεν έχει σημασία το τι και το πώς. Σημασία έχει ότι η Αγγελική ζήτησε τη γνώμη της αδελφής της, που με τη νηφάλια και καθαρή ματιά της έδωσε τη λύση. Ήμουν τόσο χαρούμενος τότε, που η κυρά Ρήνη πήρε το μέρος μου…
Αγάπησε «αρρωστημένα» το νησί της, τη Νάξο! Κι ας έμενε από παιδούλα στην Αθήνα. Κι αυτό οι Ναξιώτες οφείλουν να της το αναγνωρίσουν εμπράκτως. Όχι μόνο με μια ετήσια παραδοσιακή συναυλία που θα γίνει θεσμός για το νησί. Αλλά και με κάτι περισσότερο να στέκεται περήφανα στον Κινίδαρο και ν’ ατενίζει το Αιγαίο. Το άγαλμά της!
Τι να πω; Στο καλό κυρά Ρηνιώ! Θα σε θυμούνται και θα σε μνημονεύουν όλοι οι Έλληνες.
