Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Έχουμε πόλεμο αλλά να μην ξεχάσω…
Έχουμε πόλεμο, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο κι αν είναι πρωτόγνωρο για μας, υπάρχουν οι μεγαλύτεροι που ζουν ακόμη και θυμούνται ότι στους πολέμους οι χαμένοι είναι πάντα οι άμαχοι και των δύο πλευρών.
Έχουμε πόλεμο πραγματικό την ώρα που έχουμε συνηθίσει σε εικονικούς πολέμους και πολεμικές καταστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Έχουμε πόλεμο όταν κάποιος που του χρωστάνε νοίκια ξεκληρίζει μια ολόκληρη οικογένεια.
Έχουμε πόλεμο όταν μια δίκη δεν γίνεται γιατί υπάρχουν τερτίπια που αφήνουν ατιμώρητους τους δράστες και γεμίζουν απογοήτευση τα θύματα και τους συγγενείς τους.
Έχουμε πόλεμο όταν ό,τι θεωρούσαμε πως μας δίνει ελευθερία, όπως το ίντερνετ, μας το περιορίζουν οι “αφέντες” μας.
Έχουμε πόλεμο όταν παιδιά με τις μανάδες τους ψάχνουν σε σωρούς αποφόρια να βρουν το νούμερο που ταιριάζει στα πιτσιρίκια τους. Κι ευτυχώς που έστειλαν οι άλλοι, οι “ασφαλείς”, ό,τι μπορούν για να ανακουφίσουν τους πρόσφυγες.
Έχουμε πόλεμο όταν υπάρχουν κάποιοι από εμάς λογάνε πιο καλούς, πιο “ικανούς” να λέγονται πρόσφυγες οι Ουκρανοί αλλά όχι οι άλλοι που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο.
Έχουμε πόλεμο όταν δεν μας κάνει εντύπωση ότι σκοτώνονται άνθρωποι λόγω του φύλου τους, λόγω των πιστεύω ή λόγω της εμφάνισής τους.
Έχουμε πόλεμο όσο ξεχνάμε την ιστορία.
Έχουμε πόλεμο και οι σκέψεις είναι πάντα μπερδεμένες την ώρα του πολέμου.
Γιάννης Καφάτος
