Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει)
Μικρόκοσμοι ή ο καθένας στον κόσμο του
Αν δεν καταλάβουμε ότι όλοι μας ζούμε στον μικρόκοσμό μας και ότι για να συνυπάρξουμε πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και την ψυχή μας για να νιώθουμε σε ποιον «κόσμο» βρίσκεται ο διπλανός μας … κλάφτα Χαράλαμπε!
Δες ας πούμε τους πολιτικούς που όλα τα ξέρουν αλλά η τελευταία φορά που είχαν πραγματική επαφή με πραγματικά, πρακτικά προβλήματα καθημερινότητας ήταν …κάποτε παλιά (και αν!).
Κι ένω δεν ξέρουν τι αντιμετωπίζουμε είναι πεπεισμένοι ότι μπορούν να μας βοηθήσουν να σωθούμε.
Ο καθένας μας ζει στον δικό του μικρόκοσμο και επηρεάζεται από πρόσωπα και ζητήματα που δυο δρόμους πιο κάτω από το σπίτι του, μια ώρα μακριά από την πόλη του δεν θα έχουν την παραμικρή σημασία.
Να, δες ας πούμε: Υπάχει πολύς κόσμος που τα έχει πάρει στο κρανίο γιατί η δίκη για την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου έκανε τρία χρόνια να ξεκινήσει. Ένας μικρόκοσμος.
Την ίδια ώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τη δίκη αλλά δεν θεωρούν καν ότι ο Ζακ δολοφονήθηκε, μέρα μεσημέρι στην Αθήνα. Άλλος μικρόκοσμος.
Υπάρχει ένας κόσμος που αγωνιά αν ο Αλέξης Παπάς θα δώσει τριαντάφυλλο σε μια από τις μπατσελορέτες του ομότιτλου τηλεπαιχνιδιού. Ένας μικρός, μικρόκοσμος.
Υπάχει κόσμος που αγωνιά επειδή ο διπλανός τους μπορεί να μην είναι εμβολιάσμενος.
Τέλος πάντων όπου κι αν γυρίσεις θα δεις μικρούληδες γαλαξίες που τονώνουν εγωπάθειες και τελικά το σύμπαν μας γιομίζει από φουσκωμένους εγωίσταρους που δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον.
Κι έτσι η μπάλα χάνεται, η επικοινωνία διακόπται και όλοι μας χάνουμε αφού ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας αλλά λειτουργούμε μοναχικά κι έτσι είμαστε πιο «εύκολα θύματα».
(Κοιτάζω κι εγώ το δικό μου μικρόκοσμο και προσπαθώ να βρω τις ραφές, ν’ αρχίσω το ξήλωμα!)
Γιάννης Καφάτος
