Γράφει η Λένα Καλαϊτζή – Οφλίδη
”(…) Ένας γλωσσικός ποταμός αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται μπροστά στη βαθιά ψυχή του Πόντου και των ανθρώπων του. Ο ποντιακός στίχος βρυχάται από τα σωθικά της ιστορίας του, πότε αναστενάζοντας (Πάρθεν, Ξενιτεία το φαρμάκι’ σ’), πότε χαίρων (Ζίπα Ζιπ η κάρδα μ’), ειρωνεύεται, είναι σκωπτικός, λέει λόγια αγάπης (Το κάρδοπο μ’ εχάραξες) και παρηγοριάς (Η μάνα έν’ κρύον νερόν).
Αν και λόγος αμίλητος από τους αμύητους μη Πόντιους, ευθύβολος δονεί χορδές μουσικές και μας καλεί να τον χορέψουμε.
Απόκτημα!”
https://www.fractalart.gr/anthologia-pontiakis-poiisis/
Τρία δίστιχα
Που γερά ας αποθάν’, να μην τυραννίεται
Όσον ντο γερά και πάει, το κορμίν ατ΄ λύεται
Ας αποθάνει όποιος γερνά, μην τυραννιέται
Όσο γερνάει και πάειλιώνεται στο κορμί του
***
Έκιτι κόσμον ψεύτικος θάνατος να μην έτον
Άνθρωπος να μ΄ εγέρανεν, πάντα νέος να έτον
Έι κόσμε ψεύτη, θάνατος να μην ήταν
Άνθρωπος να μην γέρναγε, νέος πάντα να ήταν
***
Εσύ του φέγγου η αδερφή, τη ήλ΄ η θεγατέρα
Εσέν την Κερεκήν π΄ ελέπ΄, ΄κί πάει ους την Δευτέραν
Εσύ του φεγγαριού αδερφή, του ήλιου θυγατέρα
Όποιος σε βλέπει Κυριακή, δεν φτάνει στη Δευτέρα
