Την περασμένη εβδομάδα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Πολάκης, με το γνωστό, μειλίχιο ύφος του, έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook τα εξής (τα παραθέτουμε αυτολεξεί, με μόνη διαφορά ότι βάλαμε σημεία στίξης για να γίνει αναγνώσιμο το κείμενο):
«Να το ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ για να τελειώνουμε με τις “παρανοήσεις”: Η ιστορία της Ελλάδας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους είναι η ιστορία της πάλης δυο παρατάξεων. Της προοδευτικής δημοκρατικής αριστερής που εξέφραζε την κοινωνική πλειοψηφία ΚΑΙ της συντηρητικής, δεξιας και ακροδεξιας που εξέφραζε την εκάστοτε μειοψηφία των εκμεταλλευτών και της ολιγαρχίας. Η πρώτη ειχε Κολοκοτρωνηδες, Μακρυγιαννηδες, αγωνιστές της εθνικής ανεξαρτησίας και των εργατικών δικαιωμάτων, Βελουχιωτηδες, 114, Πολυτεχνείο, Αλλαγή. Η δεύτερη φτιάχτηκε από τους κοτζαμπασηδες τους Τουρκοκρατίας και σε αυτήν βρήκαν καταφύγιο, από μαυραγορίτες και δοσιλογους μέχρι υπόκοσμο των Γκοτζαμανηδων και χουντικούς!! Τέλεια και παύλα! Η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει!»
Και κάπως έτσι, στις ένδοξες τάξεις της Αριστεράς προστίθενται ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης και λοιποί αγωνιστές του 1821…
Την προηγούμενη εβδομάδα γράφαμε ότι η Αριστερά καπηλεύεται τον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής και, μετά από λίγες ημέρες, έρχεται αυτή η δημόσια τοποθέτηση για να μας δείξει πως σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν όρια. Αν είναι να οικειοποιείσαι ιδέες και σύμβολα άλλων, δεν έχεις κανένα λόγο να τσιγκουνεύεσαι κι ας πρόκειται για τα εντελώς αντίθετα από αυτά που πιστεύεις. Αφού το κάνεις που το κάνεις…
Μιλώντας για απουσία ορίων, αυτή η ακραία περίπτωση του «αριστερού Κολοκοτρώνη» θυμίζει έντονα την περυσινή προσπάθεια του Γ. Κυρίτση να μας πείσει ότι ο Χριστός είναι κομμουνιστής. Γιατί, ναι, από ό,τι φαίνεται, στις τάξεις της Αριστεράς δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες του Αγώνα για την Ελληνική Ανεξαρτησία… Ανήκει και ο Ιησούς Χριστός.
Οπότε, για να αρχίσουμε να τα βάζουμε όλα σε μία σειρά και να μην έχετε κενά, στην Αριστερά ανήκουν ο Κολοκοτρώνης και ο Χριστός, αλλά δεν ανήκει ο Στάλιν…! Για αυτό κι εφευρέθηκε ο όρος «σταλινισμός». Σου λέει, αυτός δεν είναι «δικός μας», είναι ξεχωριστό κεφάλαιο. Και, μην ξεχνάμε, κατά την Αριστερά αυτό που είδαμε στην Σοβιετική Ένωση και βλέπουμε τώρα στη Βόρεια Κορέα δεν είναι κομμουνισμός.
Με άλλα λόγια, ό,τι καλό και ωραίο υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο είναι Αριστερά. Οι ήρωες του ’21, ο Χριστός, ο ακτιβισμός για την κλιματική αλλαγή, η φιλανθρωπία, ο ουμανισμός, η ισότητα, ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε… Από την άλλη, δεν είναι Αριστερά ο Στάλιν, ο Μάο και ο Τσαουσέσκου, όπως δεν είναι και η ΕΣΣΔ και η Βόρεια Κορέα.
Για να έρθουμε και στα πιο πεζά, Αριστερά δεν είναι καν οι Ποδέμος (κατά δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Αρβανίτη τον Απρίλιο του 2019) που τραγουδούσαν αγκαλιά με τον Α. Τσίπρα στο Σύνταγμα “SYRIZA, Podemos, Venceremos”… Δεν τα πήγαν καλά στις τελευταίες ισπανικές εκλογές, βλέπετε. Επίσης, δεν είναι Αριστερά ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου, αφού «δεν είναι επαναστατικό να επιλέγεις την απόδραση…» (δήλωση Α. Τσίπρα για τη φυγή των δύο από τον ΣΥΡΙΖΑ). Και μην ρωτήσει κανείς πώς γίνεται να είσαι Αριστερά Δευτέρα πρωί και να μην είσαι την Τρίτη το απόγευμα, γιατί εδώ έχει αμφισβητηθεί η αριστεροσύνη ολόκληρου Νίκου Ζαχαριάδη, του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, στον Λαφαζάνη και την Κωνσταντοπούλου θα κολλήσουμε; Παρεμπιπτόντως, να δείτε που όταν πέσει από την εξουσία της Βενεζουέλα ο Μαδούρο και αποκαλυφθούν τα εγκλήματά του σε όλο τους το μεγαλείο, σύσσωμη η εγχώρια Αριστερά θα μας πει «δεν τον ξέρω τον κύριο…»
Εν ολίγοις, ξεκινώντας από τον Χριστό και φτάνοντας στον Αλέξη Τσίπρα και με ενδιάμεσους σταθμούς Κολοκοτρώνη και Πολάκη, μιλάμε για την απόλυτη ιδεολογία. Το ερώτημα είναι, βέβαια, τι μένει για τους υπόλοιπους… Διά της εις άτοπον απαγωγής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη Δεξιά, είναι ξεκάθαρο πως είναι η ενσάρκωση του Κακού και σίγουρα δεξιοί είναι η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η αστυνομία του που κυνηγούν τα γνήσια λαϊκά παιδιά της Αριστεράς, οι Τούρκοι Οθωμανοί που πολέμησαν τον Κολοκοτρώνη και, φυσικά, ο Σατανάς…
Για να αφήσουμε στην άκρη τα αστεία, είναι φανερό πως εδώ και καιρό η Αριστερά, προσπαθώντας να κινηθεί παντού, έχει καταφέρει να μένει τελείως ακίνητη, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει ραγδαία. Θέλει να είναι τα πάντα και καταλήγει να είναι ένα τίποτα, χωρίς ουσιαστική πρόταση για το σήμερα, παρά μόνο συνεχή διαμαρτυρία και αντίδραση με το βλέμμα καρφωμένο στο χθες. Για αυτό και ακόμα κι αν της χαρίζαμε με κάποιον απίθανο τρόπο τον Χριστό και τον Κολοκοτρώνη, δεν θα ήξερε τι να τους κάνει… Μόνο θα τους κουνούσε σαν σημαίες για να κάνει επανάσταση και όταν έρχονταν τα δύσκολα και έκανε την κωλοτούμπα της, θα τους πετούσε στον τεράστιο κάδο των κακών αναμνήσεων μαζί με τους Στάλιν, τους Λαφαζάνηδες και τους Βαρουφάκηδές της, για να έρθει πάλι ο σατανικός «νεοφιλελευθερισμός» να εγγυηθεί ότι ο μηδενισμός της θα σταματήσει στα σύμβολα και δεν θα σαρώσει και τις ζωές μας.
