Γράφει ο Ευστράτιος Παπάνης – Επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Με σιωπές ξεθώριασαν οι φωνές σας κι ας μας έμαθαν κάποτε τον κόσμο να συλλαβίζουμε:
Λ και Ι για τη λίμνη, Θ και Α για το μέλλον, την ασύνορη θάλασσα.
Των πρώτων δασκάλων τρικάταρτα λόγια, φυλαχτά και εξάντες οι λέξεις σε ταξίδια αφανέρωτα.
Παραχωμένη η θύμηση κάτω από σωρούς συναισθήματα, κι ας μας δείξατε εσείς της καρδιάς πώς χρωματίζεται η έξαψη:
Πορφυρό για το πάθος, μωβ για τη γνώση, πράσινο της αέναης γέννησης. Εβένινα τα δοκάρια, που θα χτίσεις την ύπαρξη.
Παραστάτες ακλόνητοι στην ανηφόρα του χρόνου, που ατελείωτη φάνταζε, κι ας ταφήκατε απρόσμενα, στεφανωμένοι με όνειρα, που η ζωή διακωμώδησε.
Μ και Α για τη μάνα, Χ και Α της χαράς, Θ και Α του θανάτου, Ε και Ρ ερωτήσεις, ερέβη και έρωτες, τα φωνήματα γίναν μοίρες και οι φωνούλες κελιά και λαβύρινθοι.
Πώς θα ήθελα τώρα στους κυκλώνες τη θαλπωρή σας πάλι να έβρισκα, επειδή η ελευθερία δίχως αγάπη αδιέξοδη περιπλάνηση:
– Μη βγαίνεις από τη γραμμή, να εδώ βάλε γιώτα… τραγούδα μαζί μας μια προσευχούλα: Στείλε μου άγγελο προστάτη, που η ψυχή μου λαχταρά, κάνε Θεέ μου να με βάλει κάτω απ’ τα άσπρα του φτερά..
