Παρακολουθώντας με προσοχή τον παγκόσμιο διάλογο πέραν των γιατρών και των πολιτικών ηγετών για το θέμα της πανδημίας, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως όσο οι άνθρωποι συνηθίζουμε στην παρούσα κατάσταση, τόσο μεγαλύτερη αισιοδοξία εκπέμπουμε, επιβεβαιώνοντας την ικανότητα του είδους μας να βλέπει πάντα και τη θετική πλευρά της ζωής (όπως τραγούδησαν και οι Monty Python). Ωστόσο, αν σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά εξ αιτίας του κορονοϊού, κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει από τη μία ένα οιονεί ρεύμα χαράς επειδή ο πλανήτης Γη «επουλώνει τις πληγές του», καθώς, με το παγκόσμιο lockdown, οι βιομηχανικές δραστηριότητες έχουν σχεδόν σταματήσει, ενώ από την άλλη αναδύεται η (μάλλον αναμενόμενη) άποψη ότι η πανδημία είναι μία ευκαιρία να κάνει η ανθρωπότητα ένα νέο ξεκίνημα, τύπου αν-όλα-τα-παιδιά-της-γης-πιάναν-γερά-τα-χέρια… Αυτά είναι πράγματα ωραία και αισιόδοξα και ίσως σε κάποιους να κάνει καλό να τα ακούνε, αλλά ξέρετε κάτι;
Αυτή η πανδημία είναι κάτι μοναδικό ως απειλή, στη φύση και στο μέγεθός της: Η φύση της είναι θανάσιμη και το μέγεθός της παγκοσμίου επιπέδου. Και αν σκεφτούμε πως είναι και αόρατη, μιλάμε για κάτι που δεν έχουμε ζήσει ποτέ ως ανθρωπότητα εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα… Δεν είναι τυχαίο που οι πολιτικοί μας ηγέτες λένε πως είμαστε σε πόλεμο. Δεν μιλάμε, δηλαδή, απλά για μία κρίση. Αν χαλαρώσουμε σαν να είναι το 2010 και «τι να κάνω τώρα εγώ δηλαδή, που κατέρρευσε η Lehman Brothers;», ο πόλεμος χάθηκε.
Για να το πούμε αλλιώς, τίποτα δεν είναι δεδομένο αυτή τη στιγμή. Για κανέναν από εμάς και για κανέναν δικό μας άνθρωπο. Ναι, η Γη και η ανθρωπότητα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πολλά χρόνια ακόμα… Μπορεί και να ωφεληθούν μακροπρόθεσμα και οι δύο από την πανδημία, ποιος ξέρει… Και οι νεκροί της ασφάλτου ωφέλησαν την ανθρωπότητα, άλλωστε, δίνοντάς της ασφαλέστερα αυτοκίνητα. Ωστόσο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε το ωραίο μας μέλλον, την ώρα που είμαστε στα χαρακώματα.
Εν ολίγοις, οφείλουμε να καταλάβουμε σε ποια ακριβώς σελίδα της ανθρώπινης Ιστορίας βρισκόμαστε. Όσο περισσότερο μένουμε προσηλωμένοι στο παρόν, τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα πεθάνουν, είναι απλό. Αυτά, χωρίς να αναφερθούμε καν σε εκείνους που δεν τηρούν το λεγόμενο “social distancing” («κοινωνική αποστασιοποίηση»). Εκείνοι εννοείται ότι είναι δημόσιοι κίνδυνοι.
Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, ως εμπροσθοφυλακή, ξέρουν τι διακυβεύεται αυτό τον καιρό. Μένει να το συνειδητοποιήσουν όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα. Αν νομίζουμε ότι η ζωή λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο και μας περιμένει στη γωνία η κανονικότητα και μάλιστα βελτιωμένη («θα βγούμε πιο δυνατοί», λένε), υποτιμάμε τον ρόλο μας στη μάχη που δίνεται αυτή τη στιγμή. Σε αυτή τη μάχη, ο εχθρός μας είναι ο κορονοϊός. Αν τον αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ευλογία, αντίο ζωή (κυριολεκτικά).
Είναι ωραίο που ο πλανήτης επουλώνει τις πληγές του και που, κάποια στιγμή, κάπου στο μέλλον, όλη αυτή η ιστορία θα έχει περάσει, αλλά μέχρι να γίνει ο ιός διαχειρίσιμος χωρίς να απασχολείται η πλειοψηφία των ΜΕΘ όλου του κόσμου (με ένα εμβόλιο ή έστω με μία φαρμακευτική αγωγή), όλα αυτά τα όμορφα βρίσκονται σε μία άλλη διάσταση, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εδώ, τώρα, έχουμε πόλεμο.
