Έβλεπα χθες στη Βουλή τον Πάνο Καμμένο.
Να «κλαίει», να παραπονιέται, να ξεκατινιάζεται, να …λυπάται που ο Τσίπρας αφήνει χωρίς δουλειά τους μετακλητούς που είχε διορίσει, ν’ απαγγέλει ποιήματα σε απάντηση του άσπλαχνου πρώην εταίρου του…
Μια Μάρθα Βούρτση με κοστούμι κατήγγειλε τους άσπλαχνους Τσίπρα και Βούτση για… πραξικοπηματική διάλυση της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Με «δάκρυα» στα μάτια και … δράμα, πολύ δράμα, στη φωνή, έλεγε ότι εκείνος έβαλε πλάτη τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση και τον πέταξαν…
Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις σε ξένα χέρια… Αφού ως γνωστόν τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια…. Το μόνο που δεν έκανε ο Πάνος Καμμένος , είναι να τραγουδήσει … «Ψεύτρα κοινωνία πέτα τη μάσκα στη φωτιά… και μη καταδικάζεις τα πιο καλά παιδιά»….
Σκεφτόμουν ότι ο Καμμένος δεν είναι για λύπηση.
Θυμάμαι τον καιρό της παντοδυναμίας του και του μέγιστου αντιμνημονιακού οίστρου της πλατείας και του πεζοδρομίου. Αργότερα, ο Καμμένος, πότε με στολή λοκατζή, πότε βατραχανθρώπου και πότε στρατηγού, έψεγε όσους είχαν διαφορετική άποψη από την καταστροφική δική του, έσερνε στα δικαστήρια όσους δημοσιογράφους είχαν κριτική φωνή απέναντί του. Κι εξαπέλυε κάθε είδους βερμπαλισμό. Μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν τον λυπάμαι τον Καμμένο. Εμένα, εσάς, τα παιδιά μας, τη χώρα λυπάμαι.
Ο Καμμένος, χέρι –χέρι με τον Τσίπρα αναρριχήθηκαν στην εξουσία χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο και με βρόμικα όπλα. Χρησιμοποίησαν ψεύτικες ειδήσεις στα social media, ανακάλυψαν χιλιάδες αυτοκτονίες λόγω μνημονίου, συνέπλευσαν στο ελεεινό σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Δηλητηρίασαν, χέρι- χέρι, την πολιτική ζωή με χαρακτηρισμούς για δοσίλογους και μερκελιστές. Χειραγώγησαν, χέρι- χέρι, τον μέγιστο θεσμό της δημοκρατίας. Τη Δικαιοσύνη. Διέλυσαν, χέρι- χέρι, τη Μεσαία τάξη με τους υπέρογκους φόρους. Παρέδωσαν, χέρι- χέρι, τη δημόσια περιουσία ενέχυρο για έναν αιώνα. Γελοιοποίησαν, χέρι –χέρι, τη Βουλή. Ανέδειξαν, χέρι –χέρι, ως προσωπικότητες της δημόσιας ζωής πρόσωπα που σε άλλες εποχές δεν θα περνούσαν έξω από τη Βουλή…
Όχι, δεν τον λυπάμαι τον Καμμένο. Κι ας ολοφύρεται τώρα.
Κι από την άλλη πλευρά, σκέφτομαι ότι ο Καμμένος δεν ήταν και δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εικόνα/αποτύπωση μιας ανερμάτιστης κοινωνίας που αγαπά τις θεωρίες συνωμοσίας, πιστεύει ότι οι κακοί ξένοι μας ψεκάζουν κι ότι επιβουλεύονται την μοναδική πατρίδα μας που έφτιαχνε Παρθενώνες όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια… Μιας κοινωνίας ημιμαθούς και λούμπεν, που θέλει να γίνει πρωθυπουργός για μια ημέρα και να φτιάξει όσα δεν φτιάχνουν οι προδότες κι οι ανίκανοι…. Μιας κοινωνίας απολύτως ωφελιμιστικής και εγωπαθούς. Μιας κοινωνίας εσωστρεφούς που συστηματικά επιδίδεται σε αχαλίνωτα παραληρήματα ξενοφοβίας, διανθισμένα με πατριδοκαπηλία και θρησκοληψία.
Καμμένοι πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Άλλωστε, τώρα που τελειώνει ο Πάνος έρχεται άλλος καμένος. Αυτός που κατέχει τα …χειρόγραφα του Χριστού και πουλάει στη τηλεόραση αλοιφές από το Άγιο όρος, δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία.
Όμως, αυτή η κοινωνία, δεν ήταν ποτέ στο απόλυτο προσκήνιο της πολιτικής ζωής του τόπου. Δεν κυβέρνησε. Ή έστω κυβέρνησε «ελεγχόμενη» από άλλες δυνάμεις που είχαν γνώση, μόρφωση, περιεχόμενο, ευπρέπεια.
Για σκεφτείτε ποια κοινωνία ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ;
Η κοινωνία που δεν είχε τίποτα πια να περιμένει από το ΠαΣοΚ, αφού αυτό μετακινήθηκε αναγκαστικά από τον δρόμο του πελατειακού κρατισμού και του διαμοιρασμού δανεικών χρημάτων. Η κοινωνία η ωφελιμιστική, για να της καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον ΕΝΦΙΑ. Η κοινωνία που δεν είχε πια να περιμένει τιμές και αξιώματα εντός της Νέας Δημοκρατίας, για να τα απολαύσει. Κι από αυτήν ξεπετάχθηκαν καμένα μυαλά και πολιτικές φυσιογνωμίες σαν αυτές που μας απασχολούν εδώ και τέσσερα χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες.
Δεν είναι για λύπηση ο Καμμένος. Κλαίει κι οδύρεται σήμερα για τη χαμένη του εξουσία και τη Μακεδονία, μα εκείνος έβαλε το στυλό στα χέρια του Τσίπρα και του Κοτζιά για να υπογράψουν στις Πρέσπες.
Δεν είναι για λύπηση ο Καμένος. Λαϊκιστής σε υπερθετικό βαθμό, καταλήφθηκε από την ασθένεια εκείνου που φτάνει ψηλά χωρίς αξία και μοιραία κατακρημνίζεται. Την αλαζονεία! Νόμισε ότι ήταν πιο εκλεκτός από τον Αλαβάνο που χάραξε στον Τσίπρα το δρόμο για την εξουσία, ή από τον σύντροφο Λαφαζάνη, τη συντρόφισσα Ζωή, τον σύντροφο Γαβριήλ, και όλους τους άλλους συντρόφους που βρέθηκαν μαζί στα ίδια κομματικά και αντιμνημονιακά μετερίζια με τον Αλέξη, και βρέθηκαν παραγκωνισμένοι. Και τώρα βιώνει ο ίδιος την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας…
Δεν τον λυπάμαι τον Καμμένο. Για μια σταγόνα εξουσίας έκανε πολιτικά εγκλήματα εις βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας και της χώρας.
Δεν τον λυπάμαι. Άλλωστε ο λαός μας, λέει για ανεμοσκορπίσματα και ανεμομαζώματα….
