Η επαγγελματική τάξη στην οποία ανήκω, των ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων, βρίσκεται σε μεγάλη αγωνία και ταυτόχρονα θυμό γιατί είναι πλέον η μόνη που καλείται να σηκώσει το βάρος του ασφαλιστικού και φορολογικού συστήματος της χώρας.
Δεν θα ήθελα τόσο να σταθώ στις λεπτομέρειες του νόμου 4387/2016 γιατί, λόγω του μεγάλου θορύβου που έχει δημιουργηθεί, το περιεχόμενό του είναι σε γενικές γραμμές γνωστό σε όλους. Αυτό που θέλω περισσότερο να καταθέσω είναι το παράπονο της επαγγελματικής μας τάξης και ειδικότερα των συνομηλίκων μου για όλη αυτή την εκδικητικότητα της κυβέρνησης απέναντί μας. Οι τελευταίοι εναπομείναντες που πέτυχαν και αρχίζουν να καταξιώνονται επαγγελματικά πρέπει να καταποντιστούν. Αντί η κυβέρνηση να επιδιώξει την άνθηση, αναγνωρίζοντας ότι μπορούμε να προσφέρουμε υγιείς θέσεις εργασίας μειώνοντας τη στρατιά του 1.200.000 ανέργων, αποφασίζει ότι πρέπει να πτωχεύσουμε ή να ενταχθούμε στους φοροφυγάδες.
Με τι λόγια να εκφράσει κανείς την απογοήτευσή του όταν βλέπει ότι οι κυβερνώντες αναδεικνύονται μικρόμυαλοι και κοντόφθαλμοι, αφού δεν αντιλαμβάνονται το στοιχειώδες. Λες και λίγες επιχειρήσεις έχουν ήδη καταφύγει στο εξωτερικό και ταυτόχρονα την ίδια επιλογή κάνουν και σωρεία επιστημόνων. Για ποιο λόγο ένας σκληρά εργαζόμενος που ξεπερνάει καθημερινά τις 12 ώρες εργασίας να παραμείνει στη χώρα; Γιατί να δεχτεί να φορολογηθεί με περίπου 75% (29% επί του εισοδήματος και 100% προκαταβολή φόρου της επόμενης χρονιάς και 20% ασφαλιστικές εισφορές και τέλος επιτηδεύματος!!!!!); Γιατί να συνεχίσει να πληρώνει υπαλλήλους και πώς να κατορθώσει να τους συντηρήσει μαζί με όλα τα υπόλοιπα λειτουργικά του έξοδα; Γιατί το κράτος επιλέγει να συντηρεί ανέργους με επιδόματα αντί να τους βοηθήσει να βρουν δουλειά; Γιατί προσλαμβάνει ακόμα σήμερα στο δημόσιο την κομματική του πελατεία από την πίσω πόρτα; Γιατί μου στερεί τη δυνατότητα να επανεπενδύσω και να εξελίξω τη δουλειά μου; Γιατί υποτιμάει τη νοημοσύνη μου, νομίζοντας ότι δεν καταλαβαίνω πως παλεύει να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε μέσο, ακόμα κι αν το μέσο έρχεται σε αντίθεση με το συμφέρον της πατρίδας μας; Γιατί, τελικά, αποπροσανατολίζει τη σκέψη μου, η οποία στράφηκε από τη δουλειά μου σ’ έναν καθημερινό θυμό για το πώς θα συμβάλλω κι εγώ στο να φύγει αυτή η κυβέρνηση μια ώρα αρχύτερα.
Η Νέα Δημοκρατία, με το στιβαρό πολιτικό της λόγο πρέπει να αποτελέσει το αντίβαρο στην προσπάθεια καταστροφής του παραγωγικού ιστού της χώρας μας. Ο Πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά ότι η δημιουργικότητα του ανθρωπίνου δυναμικού της χώρας είναι πολύ ανώτερη από την ποιότητα των σημερινών κυβερνώντων. Όλοι εμείς αναζητούμε αληθινέ λύσεις. Λύσεις που θα θέλουν δουλειά για να γίνουν πραγματικότητα, όχι αυτές με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Γιατί τη δουλειά δεν τη φοβόμαστε και αποτελεί το μόνο μας παράσημο για το οποίο θυσιάσαμε την προσωπική μας ζωή, τη νεότητά μας και τις οικογένειές μας. Ως δουλευταράδες μάς γνώρισαν οι συμπολίτες μας και έτσι αναρριχηθήκαμε και στην εκτίμησή τους, ούτε θα καταδεχτούμε να πέσουμε τώρα στα μάτια τους σε αναζήτηση συνενόχων στη φοροδιαφυγή. Η γενιά μας δεν πρόλαβε να προκόψει όσο θα της άξιζε και έχει σηκώσει μεγαλύτερο βάρος από αυτό που της αναλογεί από την κακοδιαχείριση των προηγούμενων γενεών. Όλοι οι άνθρωποι της παραγωγής, οι αγρότες, οι έμποροι, οι βιοτέχνες, οι επιστήμονες πρέπει να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στη μόνη πραγματική λύση, στην κυβερνητική αλλαγή, όχι γιατί σημασία έχουν τα πρόσωπα αλλά γιατί σημασία έχει η ειλικρίνεια και η ικανότητα να προωθηθούν οι δομικές αλλαγές πρώτα της νοοτροπίας και στη συνέχεια της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας. Για όλα αυτά πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε το πόσο επικίνδυνοι είναι οι έχοντες αυτή τη στιγμή τα ηνία της χώρας, πόσο έχουν αγκιστρωθεί στα οφίτσια και με πόση υπεροψία αντιμετωπίζουν τους διαφωνούντες. Μόνη ελπίδα η πολιτική αλλαγή που εύχομαι να έρθει σύντομα.
