Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Το στίγμα, η παιδική σκληρότητα και τα κόμπλεξ των γονιών
Η είδηση: Εισαγγελική παρέμβαση προκάλεσε η υπόθεση του 12χρονου μαθητή του 2ου Γυμνασίου Καλαμαριάς, ο οποίος εξαιτίας διαγνωσμένων προβλημάτων υγείας έχει ενταχθεί σε πρόγραμμα παράλληλης στήριξης, όμως συμμαθητές του υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να ενταχθεί στο σχολικό περιβάλλον λόγω επιθετικής συμπεριφοράς και ζητούν την απομάκρυνσή του.
- Πάλι παιδιά εναντίον παιδιών.
- Πάλι ένας διαφορετικός άνθρωπος γίνεται σάκος του μποξ και πάνω του ξεσπάει ένα κύμα μίσους.
- Ένα παιδί, ανάμεσα στην ηλικία του γιου και της κόρης μου, με προβλήματα και με μια προσπάθεια να ενταχθεί σε ένα σύνολο γίνεται αντικείμενο μίσους, χλευασμού και στην προεφηβεία βιώνει την απόρριψη με τον χειρότερο τρόπο: Αυτόν της διαπόμπευσης.
- Ένας πατέρας που πληρώνει ο ίδιος τον δάσκαλο ενισχυτικής διδασκαλίας γιατί η πολιτεία ως συνήθως άργησε να βρει τα κονδύλια, να κάνει τους διαγωνισμούς, να κάνει τη δουλειά της με άλλα λόγια ώστε και αυτό το παιδί να έχει την αντιμετώπιση που του αξίζει ανάμεσα στους συμμαθητές του.
- Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά σε όλες τις ηλικίες. Οτιδήποτε είναι έξω από την κανονικότητα που τα κρατάει σε μια ισορροπία το αντιμετωπίζουν ως εχθρό.
- Εχθρός ο πιτσιρικάς με τα προβλήματα υγείας. Εχθρός το διαφορετικό.
- Τα παιδιά έχουν δίκιο, και πρέπει να τα ακούμε για να μπορούμε να τα καθοδηγούμε! Γενικά μιλώντας.
- Τα παιδιά θέλουν όρια και ακόμη κι όταν τα ξεπερνούν αυτά επιζητούν από τους γονείς τους – κι αυτός δεν είναι ένας αφορισμός δικός μου. Ειδικοί το λένε.
- Τα όρια τα βάζουν οι γονείς, αρχικά, οι δάσκαλοι, στη συνέχεια.
- Τα παιδιά δεν μπορούν κι ούτε είναι δουλειά τους να το καταλάβουν αλλά οι γονείς και οι δάσκαλοι τους (κανονικά πρέπει να) είναι οι βασικοί τους σύμμαχοι στη διαδικασία ενηλικίωσης και ανεξαρτητοποίησης τους.
- Ένα παιδί διαφορετικό, που διαταράσσει αυτόν τον κόσμο που τα παιδιά χτίζουν και αγωνίζονται να επιβιώσουν και να διακριθούν μέσα του, αμέσως γίνεται στόχος και εχθρός.
- Εκεί είναι που πρέπει να παρέμβουν οι γονείς και οι δάσκαλοι. Εκεί είναι που χρειάζεται να μπουν όρια, να αρχίσει η καθοδήγηση.
- Αλλά οι γονείς έχουν τα δικά τους σύνδρομα, χωρίς χαρτί γιατρού τις περισσότερες φορές, και μετατρέπουν τα παιδιά τους σε προέκταση της στρεβλής συμπεριφοράς.
- Στα χρόνια μας, που όλοι μόνο ως αυθεντίες αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους – και μιλώ για τους ενήλικες – γίνονται χειρότεροι από τα παιδιά τους και αντί να καθοδηγούν και να βάζουν όρια, τελικά χειραγωγούν και σαν παντογράφοι περνάνε συμπεριφορές στα παιδιά τους.
- Κάπως έτσι, και με την ανυπαρξία του συνόλου των δασκάλων – που κι αυτοί κοιτάζουν ό,τι τους αφήνουν να δουν οι παρωπίδες τους – βρέθηκε το παλικαράκι απέναντι σε ένα σχολείο.
- Τοιχοκόλλησαν το όνομά του και τις «ανομίες» του. Μόνο η επικήρυξη λείπει και το Wanted Dead or Alive (Καταζητείται νεκρός ή ζωντανός) για να έρθουμε πιο κοντά στην άθλια «Άγρια Δύση».
- Η παρέμβαση του εισαγγελέα είναι ευπρόσδεκτη, όμως το θύμα αυτής της αθλιότητας έχει στιγματιστεί σε μια ολόκληρη πόλη. Κι επειδή το θύμα είναι ένα άρρωστο παιδί πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ορθοποδήσει.
- Κανονικά και το Υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να ξηλώσει τους ανίκανους δασκάλους και τη διεύθυνση του σχολείου. Να τους βάλει να διαβάσουν πώς να είναι καλοί άνθρωποι και ανεκτικοί. Κι ας μην ξέρουν καλά άλγεβρα ή τον τάδε τύπο της υποτακτικής. Αυτή θα ήταν μια καλή τιμωρία.
- Ντρέπομαι κάθε φορά που υπάρχει ένα τέτοιο περιστατικό και αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται αυτοί οι «κανονικοί» γονείς, με τα «κανονικά» παιδιά και είμαι πάντα με το μέρος του αδύναμου.
- Αναρωτιέμαι πόσο πληγώναμε κι εμείς ως παιδιά συμμαθητές που ήταν διαφορετικοί και τους απομονώναμε. Πάντως δε θυμάμαι ποτέ να έχουμε αναρτήσει «επικήρυξη».
- Ντροπή! Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.
Γιάννης Καφάτος
