Σήμερα, σε λίγη ώρα, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει πράξη την εκτέλεση της αποστολής του. Παρέα με τους βασιλοδεξιούληδες και κάποιους ντεμέκ κεντρογενείς της πλάκας και της σφαλιάρας, όπως αποδείχτηκε και χθες με τον καυγά (στα όρια της χειροδικίας) ανάμεσα σε Θεοδωράκη και Ψαριανό που παραλίγο να πιαστούν στα χέρια, αλλάζει την ιστορία.
Κι είναι χαρακτηριστικό ότι χθες στη Βουλή υπήρξε και δυσθυμία ανάμεσα στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, μόνο στα πηγαδάκια και off the record προς τους δημοσιογράφους.
Φυσικά, αυτή η δυσθυμία δεν είναι προϊόν των εγκληματικών χειρισμών της κυβέρνησης στο Σκοπιανό με την παραχώρηση μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας στους Σκοπιανούς. Σε αυτό ήταν έτοιμοι από πάντα, θεωρώντας το μάλιστα ως διεθνιστικό τους καθήκον. Αυτό – νομίζουν – θα ενώσει τους δύο λαούς, θα εξαλείψει τις διακρατικές αντιθέσεις, ενώ και στο εσωτερικό της χώρας μας θα χτυπήσει τον εθνικισμό, τον σοβινισμό, και τον …δικό μας αλυτρωτισμό….
Ούτε ήταν δυσθυμία για την συμπόρευσή τους τόσο καιρό με τη λαϊκίστικη ακροδεξιά ή την ευκαιριακή πλειοψηφία από τους … βασιλοδεξιούς και τους ντεμέκ κεντρώους και μεταρρυθμιστές.
Η δυσθυμία τους εκφράστηκε κυρίως μετά τη δημοσίευση των δυο δημοσκοπήσεων. Της PULSE για τον Skai και της RASS για το in.gr. Οι οποίες παγιώνουν το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας περί τις δέκα ποσοστιαίες μονάδες και τη φέρνουν στα όρια αυτοδυναμίας. Μάλιστα, δεν ήταν στο απυρόβλητο κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Όχι, όμως, γιατί παρέδωσε όσα παρέδωσε στα Σκόπια, αλλά επειδή θεωρούν ότι ήταν εκτός τόπου και χρόνου η ταχύρρυθμη διαδικασία εξέλιξης της διαδικασίας και ψήφισης της συμφωνίας, που επέλεξε ο Πρωθυπουργός.
Επιπλέον, φροντίζουν ν’ απαλλάξουν τον Πρωθυπουργό, θεωρώντας ότι τον παρέσυρε σε αυτόν τον χειρισμό ο πρώην ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς!!! Αλλά, έτσι γίνεται πάντα. Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει ο αποδιοπομπαίος τράγος… Για να μη λερωθεί ο άρχων!
Η ουσία είναι μια και δεν αλλάζει. Σήμερα με την υπερψήφιση της Συμφωνίας, αλλάζει μια ιστορία χιλιάδων χρόνων κι αρχίζει να γράφεται μια άλλη κάλπικη.
Τελειώνει μια εποχή στα βόρεια σύνορά και σταδιακά – και μακροπρόθεσμα – θα ανατείλει μία καινούρια.
Αλίμονό μας!
