«96 χρόνια από τη φονική καταιγίδα που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορική πορεία του Νεότερου Ελληνισμού, καλούμαστε να εκπληρώσουμε το χρέος μας απέναντι στη μαρτυρική μας ιστορία, να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής στις στρατιές των σφαγιασμένων και των εκτοπισθέντων, στα αθώα θύματα του «πιο διαβολικού σχεδίου που όμοιό του δεν είχε στοιχειώσει ποτέ τη φαντασία του ανθρώπου», όπως εύστοχα έχει γραφτεί.
Η μαρτυρική ιστορία του Μικρασιατικού Ελληνισμού δεν γράφτηκε με κιμωλία, για να τη σβήνει και να τη γράφει κανείς όπως του αρέσει. δεν ξεχνούμε. Δεν μας επιτρέπεται να ξεχάσουμε. Δεν δικαιούμαστε να ξεχάσουμε. Εμείς αρνούμαστε τις θεωρίες περί «συνωστισμού», ζητούμε το αυτονόητο, την επιβίωση της ιστορικής αλήθειας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τις μνήμες να πεθάνουν. Γιατί εάν αφήσουμε τις μνήμες και τα οράματα να χαθούν, τότε θα έχουμε πεθάνει και εμείς, έστω και αν αναπνέουμε ακόμη.
Το μαύρο Σεπτέμβριο του 1922, οι καπνοί που τύλιξαν το μαργαριτάρι της Ιωνίας, έπνιξαν για πάντα την κοσμογονία που συντελούνταν εκεί, επί τρεις και πλέον χιλιετίες.
Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές των εκατοντάδων χιλιάδων ηρώων και μαρτύρων της Μικρασιατικής τραγωδίας. Των ψυχών που αφήσαμε πίσω, στα ματωμένα χώματα, αλλά και αυτών, των προσφύγων, που με χίλιες δυσκολίες, έφτασαν στη Μητέρα Πατρίδα και με τη βοήθεια του Θεού στάθηκαν στα πόδια τους, μεγαλούργησαν, συμβάλλοντας καταλυτικά στην οικοδόμηση μιας νέας, ισχυρής Ελλάδας.
Η ποτισμένη με το αίμα αθώων γη της Μικράς Ασίας, ζει μέσα στις καρδιές μας, επιβιώνει ολοζώντανη στα άπειρα προσφυγικά χωριά και πόλεις του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Ο Θεός να δώσει, να μην ξαναζήσει ποτέ το Έθνος μας τη δική τους αγωνία, το δικό τους δράμα, το δικό τους εφιάλτη.
Αιωνία αυτών η μνήμη.»
