Έβλεπα προχθές στην τηλεόραση το θλιβερό «ντου» του ΠΑΜΕ στο γραφείο της υπουργού Εργασίας, της Αχτσιόγλου, για να μην περάσει ο νόμος που θα προβλέπει ότι οι αποφάσεις για απεργίες θα λαμβάνονται σε Γενικές συνελεύσεις και τη σύμφωνη γνώμη του 51% των εργαζομένων.
Πολλοί εξ όλων που είδαμε τη σκηνή -κρίνοντας από τα σχόλιά τους στα social media- ισχυρίζονταν ότι πρόκειται για «χαστούκι» του ΚΚΕ στην κυβέρνηση κι ενδοσυντροφικό – εμφύλιο «πόλεμο των εχθρών της αστικής δημοκρατίας.
Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονταν ότι η Αχτσιόγλου κι η κυβέρνηση πληρώνουν τώρα τα επίχειρα όσων οι ίδιοι έκαναν στα πεζοδρόμια, στις πλατείες και στα πολιτικά γραφεία των αντιπάλων τους, κάθε φορά που απειλούνταν οι συνδικαλιστές και τα δήθεν κεκτημένα τους.
Συμπαθάτε με, μα δεν συμφωνώ διόλου με αυτές τις προσεγγίσεις.
Ναι, όντως η Αχτσιόγλου κι οι κυβερνώντες πληρώνουν τα επίχειρα.
Μα δεν είναι αυτός ο τρόπος.
Δεν είναι ο τραμπουκισμός, οι καταλήψεις και τα «ντου», πληρωμές επίχειρων.
Αυτά είναι ολοκληρωτικές συμπεριφορές.
Δεν είναι δυνατόν μια σύγχρονη δυτική δημοκρατία να καθίσταται κάθε λίγο και λιγάκι όμηρος του ΚΚΕ και των ενεργειών του ΠΑΜΕ.
Πότε κλείνοντας δρόμους, πότε σπάζοντας δημόσια κτίρια για να τα καταλάβουν, πότε απειλώντας όσους δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε απεργίες που υποκινούν συστηματικά και πότε βάζοντας τον κομματικό στρατό απέναντι στην καθημερινότητα των πολιτών για να επιβάλλουν την άποψή τους.
Δεν είναι δημοκρατία αυτό. Να επιβάλλεις στους πολλούς τη δική σου γνώμη και θέληση και μάλιστα δια της βίας.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά η ασυλία που τυγχάνουν οι πράξεις κι οι ενέργειες του ΚΚΕ και του στρατού του.
Όπως οφείλει να μας απασχολήσει κι η ανοχή ή η ασυλία που επιδεικνύει η κυβέρνηση στην αναρχία και τους λογής λογής Ρουβίκωνες.
Να τελειώνουμε με όλα αυτά τα γραφικά και παλαιολιθικά.
Από την άλλη πλευρά, μου φαίνεται αδιανόητο ή και εξωφρενικό το γεγονός να υπάρχουν εν έτη 2018 άνθρωποι που κραυγάζουν «δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη» κι αντί για γραφικοί να θεωρούνται συμπαθείς …δημοκράτες που θα… στερηθούν την απεργία τους….
Πότε, επιτέλους, θα κατανοήσουμε και σ’ αυτή τη χώρα ότι ο σάπιος –κρατικοδίαιτος – φαύλος συνδικαλισμός είναι υπαίτιος πολλών δεινών του τόπου;
Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με συμμορίες παρασίτων που ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, που έκλεισαν εργοστάσια, που απέτρεψαν επενδύσεις στη χώρα, που κατέστησαν ανέργους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες; Μόνο και μόνο για να ικανοποιούν το θλιβερό «επαναστατικό» – κομματικό τους καθήκον και την ακόρεστη ιδιοτέλειά τους…
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με βαριά καρδιά, επιτέλους κάνει κάτι καλό για τον τόπο.
Μπορεί να της το επιβάλλει η τρόικα, αλλά είτε αρέσει είτε όχι, ο νόμος για τις απεργίες καθίσταται επιτέλους δημοκρατικός.
Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μεγάλη χάρη στην κοινωνία.
Καμιά άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να το καταφέρει.
Αφού, εκτός του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ θα είχε απέναντί της και τον υποκριτικά συμπεριφερόμενο ΣΥΡΙΖΑ…
Που αλλάζει ακόμη και το dna του για να γαντζωθεί λίγο ακόμη στην εξουσία.
