Τρίτη βράδυ. Κατράκειο θέατρο στη Νίκαια. Χαμός! Ο δρόμος που ανηφορίζει προς τα εκεί ανάστατος. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, χιλιάδες κόσμου!
Ζέστη! Αποπνιχτική ζέστη που έμοιαζε να κάνει έρωτα με την υγρασία. Μικροπωλητές έκαναν χρυσές δουλειές, ειδικά εκείνοι που πουλούσαν νερό, αναψυκτικά και παγωτά.
Ο κόσμος προχωρούσε υπομονετικά. Η ηλικία των περισσοτέρων άλλωστε (μάλλον μετά τα πρώτα –ήντα) τους έχει καταστήσει σοφούς με την υπομονή.
Κυρίες με τα λουλουδάτα τους φορέματα και βεντάλιες στα χέρια, κύριοι φρεσκοξυρισμένοι και μυρωδάτοι ανεβαίνουν τον λόφο του Κατράκειου να συναντήσουν τον «πρίγκιπα», κατά κόσμο Τόλη Βοσκόπουλο. Το είδωλο μιας ολόκληρης εποχής. Το μοναδικό πραγματικό αστέρα που έβγαλε αυτός ο τόπος. Εννοείται στο ανδρικό φύλλο, αφού στο γυναικείο τον αντίστοιχο χαρακτηρισμό δικαιούται μόνο η Βουγιουκλάκη.
Μιάμιση ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας, το Κατράκειο είναι ασφυκτικό γεμάτο από 7 χιλιάδες ανθρώπους. Κι είναι βέβαιο ότι οι θύμησες σε πολλές από τις κυρίες που περίμεναν ν’ ακούσουν και να δουν τον Βοσκόπουλο θα έτρεχαν στις αυλές της εφηβείας τους, όταν οι μανάδες τους καθάριζαν φασολάκια ή έφτιαχναν ιμάμ, με το τρανζιστοράκι να μεταδίδει την «Αγωνία», το «Λυπάμαι», το «Κι εσύ θα φύγεις»… Τόσα και τόσα… Εκατοντάδες τραγούδια… Σκηνικό παλιάς ελληνικής ταινίας.
Ώσπου, ενεφανίσθη Τόλης Βοσκόπουλος.
Εφτά χιλιάδες άνθρωποι σηκώθηκαν όρθιοι και τον υποδέχθηκαν με ατέλειωτα χειροκροτήματα, με το «φεγγάρι πάνωθέ τους»…
Κι εκείνος ίδιος κι απαράλλαχτος. Πρίγκηπας! Με το ακριβό μπλε του κοστούμι, το λευκό πουκάμισο με τον καλοσιδερωμένο γιακά και την καλοδεμένη γραβάτα του. Και την κομψή του ποσέτ…
Όσοι ήταν κοντά στη σκηνή ισχυρίζονται ότι είδαν δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του. Και συγκίνηση στο πρόσωπό του που «μεταφράστηκε» με μια μικρή του φράση: «Ωχ μάνα μου, τι στιγμές»…
Κι ύστερα απόλυτη σιωπή. Και τραγούδια. Αμέτρητα τραγούδια! Σε σημείο ν’ απορεί κάποιος πως είναι δυνατόν στα 77 χρόνια του να τραγουδά με τόση ωριμότητα και γλύκα… Κι ο Μίμης Πλέσσας που ήταν ανάμεσα στους θεατές κι όταν τον είδε ο Βοσκόπουλος τον κάλεσε στη σκηνή. Κάθισε στο πιάνο, έπαιξαν μαζί κι άρχισαν να λένε ανέκδοτες ιστορίες ζεσταίνοντας τις καρδιές του κόσμου.
Μια μέρα μετά. Η άλλη συναυλία. Πιο γκλαμουράτη, χωρίς το έντονο λαϊκό στοιχείο του κοινού του Κατράκειου. Με 60 χιλιάδες νέους ανθρώπους στις ιστορικές κερκίδες του Παναθηναϊκού σταδίου.
Ο Σαββόπουλος επί σκηνής και μαζί του μια πλειάδα ανθρώπων που σηματοδότησαν το ελληνικό τραγούδι και κάποιοι που προσπαθούν να κάνουν το ίδιο για τις δικές τους γενιές.
Ήταν η Αρβανιτάκη, η Γαλάνη, ο Ζιώγαλας, η Φαραντούρη, ο Μαχαιρίτσας, ο Δεληβοριάς, ο Μαραβέγιας, ο Μουζουράκης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Χαρούλης…
Ήταν τραγούδια του Νιόνιου, του Λουκιανού, του Λοΐζου, του Τσιτσάνη, τα περίτεχνα φώτα που έλουζαν τη σκηνή. Ήταν περίτεχνες μπάντες και χορωδίες. Μαγεία! Με τον Σαββόπουλο να έλκει, να ξεφλουδίζει βιώματα και να καθιστά συνομήλικους έναν δεκαεξάρη κι έναν εβδομηνταεξάρη…
Όμως, ως συνήθως συμβαίνει συχνά σε αντίστοιχες περιπτώσεις, είχαμε και την παραφωνία. Στο πρόσωπο του Γιάννη Ζουγανέλη. Που παράφρασε τραγούδι του Σαββόπουλου, με σχεδόν χυδαίους στίχους, για να πείσει το κοινό πόσο κακό είναι το ΔΝΤ και πόσο οι ξένοι μας επιβουλεύονται. Δημιούργησε «παγωμάρα» μέσα στον καύσωνα της αθηναϊκής νύχτας. Ο Σαββόπουλος εμφανώς εκνευρισμένος προσπαθούσε να τον κόψει. Το κατάφερε τελικά και μετά τον «έφτυσε» με …σαββοπουλικό τρόπο. Τον παρομοίασε με μαθητή στην εκδρομή του σχολείου που παίρνει το μικρόφωνο στο πούλμαν… Κι ύστερα τον ξευτίλισε με τον δικό του μοναδικό τρόπο παρουσιάζοντας τον επόμενο τραγουδιστή επί σκηνής: «Και τώρα ένας σοβαρός άνθρωπος για να σοβαρευτούμε»!!!!
Μετά από αυτό το σκηνικό, σκεφτόμουν ότι ο Ζουγανέλης ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των στρατευμένων στην Αριστερά καλλιτεχνών, που έκαναν καριέρα βασισμένοι σ’ αυτό. Χάιδευαν μια ζωή τα ώτα του κοινού, πολλές φορές απευθύνθηκαν στα κατώτερά ένστικτά του κι επαναστατούσαν από το μικρόφωνο έναντι τεραστίων αμοιβών…
Το κακό είναι ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα, χρησιμοποιούν τις ίδιες μανιέρες που χρησιμοποιούσαν εδώ και 30 χρόνια κι επιχειρούν συστηματικά να μένουν στο προσκήνιο…
Παλιομοδίτικο καραγκιοζηλίκι…
Άντε κι εις άλλα με υγεία.
Άλλωστε, αυτού του είδους οι διασκεδάσεις, είναι για πολλούς πια η βασική διέξοδος του καλοκαιριού…
Υστρ. Α, μη ξεχνάμε ότι στη δεύτερη συναυλία μαζεύτηκαν συνολικά περισσότεροι από 20 τόνοι τρόφιμα για ανήμπορούς συνανθρώπους μας… Ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης και ευαισθησίας
