Ο μπόντυ- μπήλντιγκερ…
Ένας νεαρός, που ετοιμαζόταν για αγώνες μπόντυ μπήλντιγκ, χτυπιόταν καθημερινά με τις ώρες στα βαράκια, στα μηχανήματα και πατούσε φουλ ενέσεις για να καλοφουσκώσει.
Παράλληλα, έμπαινε στο σολάριουμ για να αποκτήσει το απαραίτητο μαύρισμα που θα αναδείκνυε τους μούσκουλά του. Κανα – δυό μέρες πριν του αγώνες, γδύνεται και κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Ωραίο μαύρισμα, μόνο που… το όργανό του ήταν κάτασπρο!
Εραστής της λεπτομέρειας καθώς ήταν, κατεβαίνει στην παραλία, γδύνεται και σκεπάζεται με την άμμο, αφήνοντας μόνο το όργανό του να εξέχει. Λίγη ώρα αργότερα, περνάνε δυο γηραιές κυρίες.
-Αχ, άδικος κόσμος, άδικος, λέει η μια, βλέποντας το… όργανο να εξέχει στην άμμο.
-Γιατί το λες αυτό, καλέ; απορεί η άλλη.
-Κοίτα το, κοίτα το! Όταν ήμουν 10 χρόνων το φοβόμουν. Όταν έγινα 20 είχα μεγάλη περιέργεια γι’ αυτό. Στα 30 το απολάμβανα. Στα 40 το αποζητούσα. Στα 50, πλήρωνα γι’ αυτό! Στα 60 προσευχόμουν να το βρω. Στα 70 το είχα ξεχάσει. Και τώρα που έγινα 80, τα καταραμένα φυτρώνουν μόνα τους ακόμα και στην άμμο…
ΓΝΩΜΙΚΟ
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ο ιδιωτικός τομέας είναι εκείνο το κομμάτι της οικονομίας που ελέγχει η κυβέρνηση και ο δημόσιος τομέας είναι εκείνο το κομμάτι της οικονομίας που δεν ελέγχει κανένας.
Sir James Goldsmith, 1933-1997, Βρετανός επιχειρηματίας
