Δεν άρεσε και στην δασκάλα…
Σε ένα μάθημα η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να φέρουν από ένα φρούτο ή ένα λαχανικό για να εκπαιδευτούν ώστε να τα γνωρίζουν.
– Τι έφερες, Στεφανάκο;
– Εγώ κυρία έχω φέρει ένα πράγμα που είναι κίτρινο, ξινό και νοστιμίζει σαλάτες και φαγητά.
– Για πείτε μου παιδιά, τι έφερε ο Στεφανάκος;
– Λεμοόοονιιι, απαντούν τα παιδιά. Και ο Στεφανάκος έβγαλε από την τσάντα της το λεμόνι και το έδειξε στα παιδιά.
– Τι έχεις εσύ, Μελπομένη ;
– Έχω ένα πράγμα πράσινο, που μοιάζει με κέρατο και τηγανητή είναι πολύ νόστιμη.
– Για πείτε μου παιδιά, τι έχει η Μελπομένη;
– Πιπεριάααα, απαντούν τα παιδιά. Και η Μελπομένη έδειξε την πιπεριά που είχε μέσα στην τσάντα της.
Το μάθημα αναγνώρισης φρούτων και λαχανικών συνεχίστηκε για αρκετή ώρα μέχρι που όλα σχεδόν τα παιδιά μίλησαν και έδειξαν γι’ αυτά που έφεραν. Όση ώρα μιλούσαν τα άλλα παιδιά η δασκάλα έριχνε κλεφτές ματιές στον Τοτό, ο οποίος καθόταν ήσυχος στο θρανίο του έχοντας το δεξί του χέρι συνέχεια στην τσέπη του παντελονιού του.
Δίσταζε λίγο να τον ρωτήσει αλλά στο τέλος του είπε δειλά – δειλά:
– Εσύ, Τοτέ, έφερες κάτι;
– Εγώ, έχω κάτι που είναι λίγο σκούρα, χοντρουλή και λίγο βρώμικη. Της μαμάς μου και της αδελφής μου τους αρέσει πολύ, λένε ότι είναι νοστιμότατη, τρελαίνονται γι’ αυτή, αλλά εμένα δε μ’ αρέσει να την τρώω! Να τη βγάλω;
– Όχι! φωνάζει έντρομη και σοκαρισμένη η δασκάλα.
– Γιατί καλέ κυρία, ρωτάει γελώντας ο Τοτός… Ούτε σε σας αρέσει η πατάτα;
