Έχασαν τον Θεό…
Κάποτε ήταν δύο πολύ άτιμα κλεφτρόνια . Η μαμά τους δεν τα άντεχε άλλο και αποφάσισε να τα πάει στον παπά της εκκλησίας να τους μιλήσει.
Ο παπάς πήρε το μικρότερο αδελφό , του πρόσφερε καρέκλα και του έκανε την πρώτη ερώτηση :
– Πού είναι ο Θεός ;
Ο μικρός κοίταξε αριστερά , κοίταξε δεξιά , αλλά δεν έδωσε απάντηση.
“-Πού είναι ο Θεός; , τον ξαναρώτησε ο παπάς .
Ο μικρός ξανακοίταξε γύρω του αλλά δε μίλησε .
-Πού είναι ο Θεός σε ρωτάω , είπε θυμωμένος ο παπάς .
Ο μικρός σηκώθηκε , βγήκε γρήγορα από την πόρτα , πήγε κοντά στον αδελφό του και του ψιθυρίζει στο αυτί:
-Που να στα λέω μεγάλε … έχουμε σοβαρό πρόβλημα …
– “Τι πρόβλημα ;, απαντά ο αδερφός.
– Να … έχουν χάσει το Θεό και νομίζουν πως τον κλέψαμε εμείς!
Τον λυπόταν…
Ένας άνθρωπος έκλαιγε απαρηγόρητα πάνω σ ’ένα τάφο. Κάποιος που περνούσε από κει, τον ρώτησε με συμπάθεια, αν έκλαιγε τη μητέρα του ή το παιδί του.
-Όχι, είπε εκείνος. Θα είχα πάψει προ πολλού.
Αλλά εδώ είναι θαμμένος ένας άνθρωπος, που μόνον εγώ είμαι σε θέση να ξέρω, πως ήταν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο όσο ζούσε.
-Και ποιος είναι αυτός;
– Ο πρώτος άντρας της γυναίκας μου!….
Ήταν και τυχερή
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου:
-Μα τι πράγματα είναι αυτά, που λέει η γυναίκα σας; Κάθε μεσημέρι την υπνωτίζετε και την κάνετε να πιστεύει ότι είναι καναρίνι και την ταΐζετε με σπόρους;
-Μάλιστα, κύριε πρόεδρε, και είναι τυχερή που δεν την κάνω χελιδόνι, γιατί θα έπρεπε να βρίσκει μόνη την τροφή της.
