Η Τουρκία είναι δυστυχώς ένα κράτος που μας εκπλήσσει σχεδόν πάντοτε αρνητικά. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε τωρινό, ούτε των τελευταίων δεκαετιών, είναι ένα πρόβλημα που κρατάει αιώνες, συγκεκριμένα από τον 11ο αιώνα που εμφανίζεται αυτό το πρωτόγονο ασιατικό φύλο στην περιοχή της Μικράς Ασίας.
Ως έτος ορόσημο της εισόδου των Τούρκων στην Μικρά Ασία θεωρείται από τους περισσότερους ιστορικούς το 1071, η μάχη του Μαντζικέρτ, μεταξύ των Βυζαντινών υπό τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ΄ Διογένη και των Σελτζούκων Τούρκων υπό τον Αλπ Αρσλάν.
Έκτοτε η αντιπαράθεση ελληνισμού και τουρκισμού, χριστιανισμού και μουσουλμανισμού, καλά κρατεί. Βέβαια οι γείτονές μας δεν παραλείπουν να επιδεικνύουν το μίσος και το «κόμπλεξ» τους με κάθε ευκαιρία. Θα αναφερθώ σε μια από αυτές, που έχει να κάνει με το όνομα της οδού που βρίσκεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.
Η αρχική ονομασία της οδού, που διέρχεται μπροστά από το συγκρότημα των κτιρίων στα οποία στεγάζεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι, ήταν «Πύλη Πετρίου» (Πετρί Καπού), λόγω της παρακείμενης ομώνυμης πύλης του βυζαντινού κάστρου. Την ονομασία αυτή τη διατήρησε όλο τον 19 αιώνα.
Μετά την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923 μετονομάστηκε σε οδό «Μεγάλου Βεζίρη Αλή Πασά» (Σαντραζάμ Αλή Πασά). Ο συγκεκριμένος ήταν ο Μέγας Βεζίρης που διατάξει τον απαγχονισμό του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, την ημέρα του Πάσχα του 1821. Ως Βεζίρης έμεινε στη θέση του μόνο 40 ημέρες και η μόνη αξιομνημόνευτη πράξη του ήταν η συγκεκριμένη. Η μετονομασία του δρόμου ήταν μια υπόμνηση στο τι θα περίμενε τον κάθε Πατριάρχη που θα τόλμαγε να παρακούσει τις εντολές του τουρκικού κράτους.
Μετά το 1995 ο δρόμος μετονομάστηκε σε οδό «Δόκτορα Σαδίκ Αχμέτ». Πρόκειται για τον μουσουλμάνο γιατρό που είχε εκλεγεί βουλευτής στο νομό Ροδόπης και είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η συγκεκριμένη μετονομασία ήταν και είναι μια υπενθύμιση προς το Πατριαρχείο και τον ελληνισμό για την πιθανή μελλοντική τύχη του ίδιου του Πατριαρχείου αλλά και της εναπομενούσης ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Μια απειλή και μια προειδοποίηση, που συνηθίζεται από την Άγκυρα, καθώς είναι ένα κράτος που δρα περισσότερο ως κακοποιός και εκδικητής παρά σαν μια σοβαρή οντότητα που τηρεί τη νομιμότητα και το διεθνές δίκαιο.
Η σημειολογία έχει ιδιαίτερη σημασία για το τουρκικό κράτος. Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να δείξει το μίσος του προς τον ελληνισμό και τον χριστιανισμό. Ας ελπίσουμε να μην του δώσουμε την ευκαιρία να ικανοποιήσει τα βάρβαρα ένστικτά του.
