Τις τελευταίες ημέρες στο Αιγαίο έχουν ενταθεί, μετά από καιρό, οι προωθήσεις λέμβων με μετανάστες από τα παράλια της Μικράς Ασίας προς τα ελληνικά νησιά. Οι μεταναστευτικές ροές ερμηνεύονται ως πίεση της Άγκυρας προς την Αθήνα, ειδικά μετά το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, που τόσο ενόχλησε τον Ερντογάν. Κι αναμένονται κι άλλα, όπως η πιθανότατη παρεμπόδιση ασκήσεων του Πολεμικού Ναυτικού στο Αιγαίο από τουρκικά αλιευτικά (είναι περίοδος αλίευσης ξιφία) αλλά και γεωτρήσεις από πλωτά γεωτρύπανα στην Ανατολική Μεσόγειο, ακόμη κι εντός κυπριακής ΑΟΖ.
Η σοβαρή επιδείνωση των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας των τελευταίων ημερών, μάλλον δεν είναι απρόβλεπτο γεγονός. Ο Ερντογάν δείχνει να «παίζει» τα ρέστα του και όπως κάνει πάντα, χρησιμοποιεί τα ελληνοτουρκικά για εσωτερική κατανάλωση και εκβιασμούς. Τώρα, ειδικά μετά την επιτυχημένη επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, ο Τούρκος πρόεδρος έχει ανεβάσει υψηλή πίεση. Επιπλέον, στην τελική ευθεία των εκλογών στην Τουρκία, βλέπει να χάνει τη μπάλα από τους πάντες. Χάνει από όλους τους πιθανούς αντιπάλους του.
Προχθές ανέφερε κι ότι «για εμένα δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης», ενώ τόνισε ότι δεν θα δεχτεί να συναντηθεί πια μαζί του. Στη διπλωματία και παντού, ποτέ δεν λες ποτέ.
Όμως το ερώτημα δεν είναι για ποιον λόγο λέει ότι λέει ο Τούρκος πρόεδρος. Το ερώτημα είναι μέχρι πού θα το φτάσει; Θα επιχειρήσει να βγει από τα πολιτικά του αδιέξοδα «στήνοντας» ένα θερμό καλοκαίρι στην περιοχή; Κι αν το πράξει, δεν ξέρει ότι θα πληγεί κι η δική του προβληματική οικονομία των τερατωδών ποσοστών πληθωρισμού; Θα επιχειρήσει να σώσει το τομάρι του μέσω εθνικιστικών και καιροσκοπικών ενεργειών; Δεν έβαλε μυαλό στον Έβρο, στο Αιγαίο και στις … επακουμβήσεις;
Αυτά φυσικά θα φανούν. Πολλές φορές έχουμε δει τον Ερντογάν να σκούζει, να απειλεί, να προκαλεί… Βλέπετε, η θέση της Τουρκίας και τα Στενά είναι απολύτως χρήσιμα στη Δύση κι αυτό το γνωρίζει ο Τούρκος πρόεδρος. Η δε Δύση συνήθως ισορροπεί, έστω κι άτσαλα, ενώ ενίοτε υφίσταται κι αποδέχεται εκβιασμούς, όπως αυτός που κάνουν τώρα οι Τούρκοι με αφορμή την είσοδο στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και της Φινλανδίας.
Ουσιαστικά, λοιπόν, οφείλουμε να κατανοούμε ότι διάγουμε δύσκολες ημέρες. Κι απαιτείται κορύφωση της διπλωματικής εγρήγορσης και λεπτές χειρουργικές κινήσεις. Η κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης οφείλει να είναι άμεση. Ακόμη κι αν χρειαστεί διεθνής επικοινωνιακή εκστρατεία. Το ίδιο και με την εκ νέου κινητοποίηση του συμμαχικού παράγοντα. Πάλι και πάλι και πάλι.
