Την ημέρα των Χριστουγέννων έγραψα στο χρονολόγιο μου :
“Σήμερα γεννιέται η προσμονή. Ας την καλωσορίσουμε”.
Μου πήρε πάνω από μισή ώρα, να εξηγώ σε μια φίλη μου την διαφορά της προσμονής από την ελπίδα, μια που εκείνη αναρωτιόταν γιατί δεν έγραψα ”σήμερα γεννιέται η ελπίδα”, δεδομένου ότι θεωρούσε ότι έχει το ίδιο νόημα.
Της εξηγούσα λοιπόν ότι η ελπίδα συνοδεύει αυτό που δεν ξέρεις αν ποτέ θα πραγματοποιηθεί.
Είναι αυτό που θα ήθελες να συμβεί και το εύχεσαι.
Προσμονή, είναι αυτό που είσαι σίγουρος ότι υπάρχει για σένα και θα συμβεί.
Το ένα, είναι αυτό που κάθεσαι με το νυχτικό και με τη ρόμπα, βλέποντας στη τηλεόραση τη κλήρωση του τζόκερ και εύχεσαι να κερδίσεις.
Το άλλο, είναι αυτό που έχεις ντυθεί και περιμένεις με ανοιχτή τη πόρτα να περάσει, μέσα, αυτό που είσαι απολύτως σίγουρος ότι έρχεται για σένα.
Είναι αυτό, που δεν περιμένεις να σου χτυπήσει το κουδούνι, είσαι ανυπόμονος να το καλωσορίσεις, γιατί έχεις δουλέψει, έχεις προσπαθήσει για να συμβεί και απλά ήταν θέμα χρόνου.
Η προσμονή δεν έχει ελπίδα, έχει βεβαιότητα.
Η ελπίδα είναι ευχή.
Η προσμονή είναι γεγονός.
Στην εκπνοή λοιπόν του 2017, ας βάλουμε τα καλά μας κι’ ας περιμένουμε με ένα χαμόγελο στην ανοιχτή μας πόρτα.
Με το Νέο Έτος, ότι προσμένουμε, (όχι ότι ελπίζουμε) να είναι εκεί και να μας περιμένει.
Και ας του κάνουμε χώρο να περάσει μέσα (μας).
