Όσο ήμουν πιο νέα δεν συμπαθούσα καθόλου την καθημερινότητα.
Αυτό το, όλες οι μέρες ίδιες, χωρίς καινούργια πράγματα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς εκπλήξεις.
Όσο όμως μεγάλωνα, όσο η ζωή με μάθαινε ότι οι εκπλήξεις δεν είναι πάντα ευχάριστες, όπως ήθελα να φαντάζομαι, αλλά πολλές από αυτές είναι δυσάρεστες, αναπότρεπτες, συγκλονιστικές, όσο συναντούσα απώλειες, απώλειες κυρίως ανθρώπων, αλλά και συναισθηματικές και υλικές απώλειες και έπρεπε να συνηθίσω να ζω με αυτές, τόσο άρχισα να εκτιμώ την καθημερινότητα.
Την απλή ζωή, χωρίς εκπλήξεις, εκεί που μοιάζουν οι μέρες η μία με την άλλη, εκεί που ανοίγεις την πόρτα και είναι πάλι μέρα, εκεί που κοιτάς από το παράθυρο και είναι πάλι νύχτα.
Ποιός, εγώ που ευαγγελιζόμουν τις ανατροπές και προσπαθούσα γι’ αυτές.
Εδώ όμως και πολύ καιρό πήρα το μάθημά μου.
Το χαμόγελο του γείτονα, η καλημέρα του περιπτερά, το τηλεφώνημα μιας φίλης, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, το μαγείρεμα, τα παιδιά και τα εγγόνια, μια βόλτα, ένας καφές με παρέα, η πανσέληνος, ο ήχος της ανταριασμένης θάλασσας, ένα λουλούδι που μόλις άνθισε, μια θεατρική παράσταση που κατάφερα να πάω, μια μικρή απόδραση.
Όλα αυτά μου δίνουν χαρά πλέον.
Τα απολαμβάνω με την ψυχή μου και με κάθε μόριο του κορμιού μου.
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που η καθημερινότητά μου είναι πανομοιότυπη.
Ευλογημένη και ποιοτική, με πληρότητα μέσα από απλά πράγματα.
Σε παρακαλώ καθημερινότητά μου, να είσαι ίδια με χθές.
Και αύριο και μεθαύριο.
