Πως γίνεται και δεν συμπίπτει ποτέ ο χρόνος απεξάρτησης από το συναίσθημα στο χωρισμό δύο ανθρώπων είτε συζύγων, είτε εραστών, είτε φίλων.
Τι φταίει άραγε και ο ένας απομακρύνεται πιο εύκολα, ενώ ο άλλος το παλεύει για πολύ καιρό ακόμη?
Φταίει ίσως η απόρριψη που δημιουργεί μιά μαζοχιστική εξάρτηση?
Φταίει το να θέλει να αποδείξει ο χαμένος ότι δεν άξιζε μια τέτοια συμπεριφορά?
Φταίνε οι αναμνήσεις που από τον έναν συντηρούνται για μεγαλύτερο διάστημα?
Ότι και να φταίει, η ζωή με έμαθε ότι όταν κλείνει μία πόρτα, μιά άλλη θα ανοίξει σίγουρα, αρκεί να παρατηρούμε τα σημάδια.
Επίσης με έμαθε ότι τις περισσότερες φορές γίνεται για το καλό μας.
Ή για να προχωρήσουμε μπροστά, αφήνοντας πίσω μας κάτι μετέωρο ή για να μας προφυλάξει από κάτι που θα εξελισσόταν σε χειρότερο.
Μπορεί όμως να εξελιχθεί σε μετέπειτα εκτίμηση και αγάπη μεταξύ τους ή σε μιά πιθανή επανασύνδεση σε πολύ καλύτερες και στέρεες βάσεις.
Όλα έχουν την καταλληλότητά τους και τον λόγο που συμβαίνουν.
Όπως και νά ‘χει, η ζωή είναι πάντα μπροστά και μας περιμένει.
Παίρνουμε για άλλη μια φορά το μάθημά μας και συνεχίζουμε.
Άλλωστε ένα σπουδαίο ρητό λέει: ”Ποτέ δεν χάνω. Ή κερδίζω ή μαθαίνω”
