Στο απέναντι μπαλκόνι βλέπω συχνά τα καλοκαίρια ένα κύριο άνω των 70 ετών να πίνει τον καφέ του.
Προς το βραδάκι μια κυρία περίπου της ίδιας ηλικίας, τον επισκέπτεται 2-3 φορές την εβδομάδα. Πότε κρατάει κάποιες σακούλες, πότε όχι.
Αργότερα βγαίνουν στο μπαλκόνι, ανοίγουν το ραδιοφωνάκι τους και με συνοδεία μουσικής τρώνε.
Καλοβαλμένοι και οι δύο. Κομψοί και περιποιημένοι.
Λόγω των ετών που συναντιόμαστε, λέμε μια καλησπέρα και δυό λόγια.
– Είστε καλά? την ρωτάω. Έχω μέρες να σας δώ να έρθετε στον συγγενή σας.
– Ήμουν λίγο κρυωμένη. Αλλά δεν είναι συγγενής μου. Πρώην εραστής μου είναι.
Χωρίσαμε κάποτε, τα ξαναβρήκαμε και έχουμε μια θαυμάσια ερωτική φιλία, μου λέει.
Πειραζόμαστε με σεξουαλικά υπονοούμενα, γελάμε, φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε φιλικά και με περίσσια αγάπη και συχνά βάζουμε στη μέση τα φαγητά μας και τρώμε μαζί. Έτσι για την παρέα, για να μην είμαστε μόνοι. Τα παιδιά μας είναι μεγάλα πλέον και έχουν τη δική τους ζωή. Έχουμε κι’ εμείς τη δική μας. Καμιά φορά βγαίνουμε για καφέ ή για κανένα σινεμά. Αποφασίσαμε ότι αφού εκτιμάμε, σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ξεπεράσαμε τις όποιες διαφορές μας και μπορούμε να καλύπτουμε κάποιες κοινές μας ανάγκες, με πρώτη αυτή της συντροφικότητας.
Χάρηκα πολύ με αυτή τη κουβέντα που είχα με την κυρία Κατερίνα.
Χαίρομαι πολύ για κάποιους ανθρώπους που βρίσκουν τρόπους να ισορροπούν τις ανάγκες τους και τη ζωή τους, με όσα λίγα μπορεί αυτή να τους προσφέρει. Κυρίως όταν αυτό συμβαίνει στις μεγάλες ηλικίες.
Έτσι όμορφα συνέχισα τη μέρα μου, πιο χαρούμενη, πιο δυνατή και κυρίως πιο αισιόδοξη.
Και με τη βεβαιότητα ότι, με κάποιο παρόμοιο τρόπο, μπορούμε να τους μιμηθούμε.
