Όταν όλα καταρρέουν γύρω μου, δεν απογοητεύομαι. Απλά αρχίζω (και μάλλον αργά) να παρατηρώ τα σημάδια και να αντιλαμβάνομαι ότι στην ουσία καταρρέει ο παλιός εσωτερικός μου κόσμος.
Ένας κόσμος που, με τον τρόπο του με καλεί να τον αλλάξω.
Ένας κόσμος παλαιών ιδεών και παλαιών πεποιθήσεων.
Ένας κόσμος που εγώ του έβαζα τα εμπόδια και δεν άφηνα να εξελιχθεί. Πότε για να μην δυσαρεστήσω τους άλλους, πότε γιατί φοβόμουν τα νέα βήματα και το που θα με βγάλουν, πότε γιατί έβαζα σε προτεραιότητα τα προβλήματα των άλλων, ενώ αυτός μου ζητούσε την παρουσία μου κι’ εγώ δεν τον άκουγα.
Ένας κόσμος που οι αλήθειες του με πλήγωναν κι’ εγώ κρυβόμουν να μην τις δω.
Ένας κόσμος, που ενώ έβλεπα τα σαθρά του θεμέλια, φοβόμουν να τον απαρνηθώ, γιατί φοβόμουν το άγνωστο, γιατί προτιμούσα τη θολή σιγουριά των υλικών του.
Όμως το αποφάσισα.
Από σήμερα θα αρχίσω να παρατηρώ τα σημάδια ενδελεχώς.
Θα ψάξω πλέον το μεδούλι της ζωής μου, στο καινούργιο που αχνοφαίνεται στο βάθος του δρόμου.
Θα ασχοληθώ παραπάνω με τον πνευματικό μου εαυτό που αναδύεται όλο και πιο απαιτητικός. Θα τον πάρω από το χέρι και θα του πω: Έλα φιλαράκι μου, έλα να συν-δημιουργήσουμε μια νέα, πιό αληθινή ζωή, όπως πραγματικά αξίζει και στους δυό μας, σε ένα και σε μένα.
Όταν όλα καταρρέουν γύρω μου, δεν απογοητεύομαι.
Ήρθε απλώς η ώρα να ανοίξω το παράθυρο να μπει φρέσκο αεράκι.
Και να το καλωσορίσω.!!!!
