Πριν από δυο χρόνια ο Ερντογάν έσκουζε πάλι ότι δεν πρόκειται να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Μητσοτάκη. Κι αμέσως μετά «έστησε» τον Έβρο, όπου η κυβέρνηση Μητσοτάκη κέρδισε τον πρώτο «πόλεμο». Λίγο μετά, ο Τούρκος πρόεδρος … από εκεί που δεν θα καθόταν άλλη φορά στο ίδιο τραπέζι με τον Μητσοτάκη, του έδειχνε από τα παράθυρα του παλατιού του τον Βόσπορο. Κλασικός κυκλοθυμικός Ερντογάν που αναζητά διεξόδους στα εσωτερικά του αδιέξοδα δημιουργώντας οξύνσεις, την ώρα που η κυκλοθυμία του κτυπά κόκκινο.
Από την άλλη πλευρά, εκεί που ο Ερντογάν απλωνόταν στους καναπέδες του ελληνικού προεδρικού Μεγάρου και στρίμωχνε σε μια γωνίτσα τον Προκόπη Παυλόπουλο απαιτώντας τον ουρανό με τ’ άστρα, από εκεί που «έπαιζε μπάλα» μόνος του ( με τις ευλογίες Μέρκελ, Τραμπ και ανοχές Τσίπρα), βλέπει την Ελλάδα αλλιώς. Βλέπει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέσα σε τρία χρόνια, τον απέκρουσε στον Έβρο, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο, βρέθηκε με Belhara, με Rafale, με αναβάθμιση της Σούδας, με ενεργειακό κόμβο την Αλεξανδρούπολη και αναβάθμιση της Ελλάδας σε όλα τα διεθνή φόρα.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι όσα λέει ο Ερντογάν ενδυναμώνουν τον Μητσοτάκη. Δημιουργούν στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέτωπο που στοιχίζεται πίσω του. Κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο η αντιπολίτευση –σχεδόν στο σύνολό της- στάθηκε εναντίον όλων των εθνικών κινήσεων του Μητσοτάκη. Τώρα, μέσα στην ένταση του Ερντογάν, ο Αλέξης Τσίπρας κι οι λοιποί ομοιάζουν ως …συνοδοιπόροι του. Λένε ότι εκείνος.
Όμως η εξωτερική πολιτική δεν διεξάγεται με την επιπολαιότητα που διέπει τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Απαιτεί σύνεση, γνώση και κυρίως δεν μπορεί να ασκείται με γνώμονα την εσωτερική πολιτική και την αντιπολίτευση. Αυτά προφανώς αποτελούν ψιλά γράμματα για την Κουμουνδούρου. Εξ ου και χαρίζουν διαχρονικά τον Ερντογάν στην Μητσοτάκη.
Σ’ αυτά και πολλά άλλα των πολιτικών παρασκηνίων, είναι αξιομνημόνευτη η στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Ψυχραιμία, σοβαρότητα, γνώση, έλλειψη θυμού. Άλλωστε ο θυμός δεν αποτελεί χαρακτηριστικό σώφρονος ηγέτη αφού τον οδηγεί σε σκέψη με θυμικό κι όχι με πολιτικό ρεαλισμό.
Ο αμοραλισμός λοιπόν ενδημεί στη γειτονιά μας. Τόσο απέναντι στην Τουρκία, όσο και στα έδρανα της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής. Ο καιροσκοπισμός της τελευταίας κι η απέχθειά της προς την λογική και τις αναγνωρισμένες αρχές συμπεριφορών, καταντά μισαλλοδοξία, επιπολαιότητα, τοξικότητα, υστερία και τελικά οδηγεί σε πολιτικό εκφυλισμό. Εξ ου κι η δημοσκοπική καθήλωση, όπως φαίνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
