Το έθιμο της καβουρμάς ή του καβουρμά – Γράφει ο Ηλίας Τσέχος
Πάμπλουτο το έθιμο της Καβουρμάς ή του Καβουρμά από τον Πολιτιστικό Σύλλογο ” Η ΜΙΕΖΑ ” Κοπανού ” Δήμου Νάουσας, Κυριακή 29/12/2024, με άριστα μαγειρευτό Καβουρμά από την Κυρία Όλγα Κοσμίδου, προυγούλ΄ από την αειθαλή Δώρα Μπαλτατζίδου, πανάξιους μουσικούς οι Κώστας Κακουλίδης λύρα – τραγούδι, ήχους – πλήκτρα Δημήτρης Φουντουκίδης, νταούλι Αλέξανδρος Ζουντουρίδης, με τον πρόεδρο του συλλόγου Αβραάμ Γατουρτζίδη και τις ωραίες δυναμικές των μελών του Πολιτιστικού Συλλόγου, που αλάνθαστοι όλοι τους κατάφεραν μέσα σε τέσσερις ώρες να γεννήσουν τον Πόντο, να μας παρασύρουν στις μνήμες του, στη γεύση του, στους χορούς του, στις συγκινήσεις του, μιας θαυμαστής ανοιξιάτικης μέρας… Εύγε δακρύων, τιμών, ευγένειας στην Ιστορία!
Καβουρμάς! Άριστο δείγμα οικιακής οικονομίας σε παλιές εποχές και μέχρι σήμερα. Το καβούρδισμα είναι συνηθισμένη μέθοδος συντήρησης κρεάτων και οι Πόντιοι έσφαζαν ένα μοσχάρι, ένα χοίρο ή ένα πρόβατο για να φτιάξουν τον καβουρμά. Έκοβαν το κρέας σε μικρά κομμάτια, το τσιγάριζαν με το λίπος του κι άφθονο αλάτι και το έριχναν σε χάλκινα ή πήλινα δοχεία. Το αλάτι μαζί με το λίπος, όταν πάγωνε, προστάτευαν το κρέας και έτσι διατηρούνταν για πολλούς μήνες. Η νοστιμιά και η διατροφική αξία του απίστευτα δυνατή και τις περισσότερες φορές συνοδεία με προυγούλ΄ (πλιγούρι).
Μικρά κομματάκια λίπους ανάμικτα με λίγο κρέας – τσιλγάνε = τσιγαρίδες – διαχωρίζονταν από τα μεγάλα κομμάτια και καταναλώνονταν είτε άμεσα, είτε τα πρόσθεταν, αργότερα, ως άρτυμα σε φαγητά με λαχανικά. Απίστευτη γεύση τηγανίζοντάς τα με χοντροκομμένα κρεμμύδια!
Οι καβουρμάδες μαγειρεύονταν με λάχανα, κρεμμύδια, πατάτες, όσπρια και άλλα. Ως πρόχειρο γεύμα τηγανίζονταν με αβγά ή έμπαιναν σε πίτες ή άλλες παρασκευές με ζύμη, γνωστές ως γαβουρμαλούγια! Έτσι υπήρχε πάντα διαθέσιμο κρέας στις εκάστοτε καλύψεις έκτακτων αναγκών. Καβουρμά διέθεταν και τα χάνια, για να εξυπηρετούν ταξιδιώτες.
Έλεγαν οι Πόντιοι: Πατείς τρως την καβουρμάν, τισαεύκεσαι σ΄ ορμάν, (Πας τρως καβουρμά, αντέχεις τα του δάσους). Μωρό παιδί, θυμάμαι την νοστιμιά του – σαν σε όνειρο – και παγωμένον.
Υείαν και Ευλοΐαν Πουλία μ΄ !!!
