Η 3η Δεκεμβρίου θεσπίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Άτομα με Αναπηρία από τον ΟΗΕ το 1992.
Η Διεθνής Κοινότητα αντιλήφθηκε, ότι ο κόσμος για τα άτομα με αναπηρία δεν είναι δίκαιος το 1976, όταν και αποφάσισε να ανακηρύξει το 1981 σε έτος ΑμεΑ, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη και να εφαρμοστούν πολιτικές θετικής διάκρισης για τα άτομα με αναπηρία ώστε να μετέχουν ισότιμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Ακολούθησε η ανακήρυξη της δεκαετίας 1983 – 1992 σε δεκαετία για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, προκειμένου να υπάρξει επαρκές χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές θα έκαναν ότι θεωρούσαν απαραίτητο για να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των ΑμΕΑ στον σύγχρονο κόσμο.
Σήμερα, το 2023 θα έπρεπε η Παγκόσμια Ημέρα για τα Άτομα με Αναπηρία να είναι μια αφορμή εορτασμού για την επιτυχία της σύγχρονης κοινωνίας να αντιμετωπίσει ένα ζήτημα βαθιάς ανισότητας. Στην Ελλάδα όμως του 2023, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε για την κοινωνική και οικονομική ενσωμάτωση των ΑμΕΑ, την υποστήριξη που λαμβάνουν οι γονείς παιδιών με αναπηρία, τις μεταρρυθμίσεις και την πρόοδο που πετύχαμε ως κοινωνία για αυτή την τεράστια κοινωνική ομάδα που υποβάλλεται σε διακρίσεις, αποκλείεται από μια σειρά καθημερινών δραστηριοτήτων, απομονώνεται και είναι αναγκασμένη να προσαρμόζει τη ζωή της σε άλλα δεδομένα από τα δεδομένα των ανθρώπων χωρίς αναπηρία;
Πόση πρόοδο αλήθεια πετύχαμε ως πολιτισμένη κοινωνία διατηρώντας τραγικά επίκαιρα κείμενα που γράφτηκαν για την 3η Δεκεμβρίου πριν από 20 χρόνια;
Ποιες αλήθεια είναι οι συλλογικές μας κατακτήσεις ως κοινωνία όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι με αναπηρία θα λάβουν την αναγκαία μόρφωση, θα μετέχουν ισότιμα στην αγορά εργασίας, θα έχουν πρόσβαση σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, θα μπορούν να ζήσουν και να δημιουργήσουν οικογένεια χωρίς να είναι αναγκαία η επώδυνη διαρκής συμμετοχή των γονέων τους;
Πόσο ικανοποιημένοι μπορούμε να είμαστε διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν γονείς που ζουν με μόνιμο άγχος τι θα απογίνουν τα παιδιά τους όταν αυτοί δεν θα μπορούν να είναι δίπλα τους;
Πόσο αποτελεσματικοί μπορούμε να αισθανθούμε κοινωνικά όταν άνθρωποι λόγω ατυχήματος ή κάποιας ασθένειας καταλήγουν με κάποια αναπηρία και αναγκάζονται να επαναπροσδιορίσουν συνολικά τη ζωή τους, χάνουν τη δουλειά τους, την κοινωνική τους ζωή και αναγκάζονται να ανεβαίνουν καθημερινά έναν Γολγοθά εντελώς αβοήθητοι και μόνοι;
Πόσο άνθρωποι μπορούμε να αισθανόμαστε όταν αναγκάζουμε ανθρώπους με μη αναστρέψιμες αναπηρίες να επανεξετάζονται για να δικαιούνται τα πενιχρά επιδόματα επιβίωσής τους;
Σήμερα, ως άνθρωπος, αλλά και ως Βουλευτής πλέον, υπεύθυνος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω μία συγγνώμη από όλους τους ανθρώπους με αναπηρία, από τους γονείς τους και από όλους όσους στέκονται καθημερινά δίπλα τους για να τους υποστηρίξουν.
Όλοι μας, στο ΠΑΣΟΚ, δεσμευόμαστε να κάνουμε ότι μπορούμε για να επιλύσουμε διαχρονικά προβλήματα, να ικανοποιήσουμε διαχρονικά αιτήματα, κυρίως όμως για να γίνει η κοινωνία μας πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο συμπεριληπτική για όλους τους ανθρώπους με αναπηρία, ορατή ή αόρατη. Εύχομαι όσο το δυνατόν πιο σύντομα η 3η Δεκεμβρίου από ημέρα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης να μετατραπεί σε μια ημέρα γιορτής για τη νίκη της κοινωνίας μας και του πολιτισμού μας ενάντια στην αδικία, την κοινωνική απομόνωση, τους περιορισμούς και τον αποκλεισμό που βιώνουν σήμερα τα Άτομα με Αναπηρία και οι οικογένειες τους.
