Μεγάλη η νίκη του ΠΑΟΚ στην Τρίπολη. Όχι μόνο επειδή έσπασε μια καταραμένη γι αυτόν έδρα, αλλά κι επειδή τέτοιες νίκες χαλυβδώνουν τις ομάδες και τις βάζουν σε ρότα για να γίνουν πραγματικά μεγάλες. Κι όχι μόνο αυτά. Πόσοι άραγε από τους ανταγωνιστές του θα περάσουν από την έδρα του Αστέρα;
Ο ΠΑΟΚ στην Τρίπολη ήταν μια ισορροπημένη και συγκεντρωμένη ομάδα. Η μπάλα έβγαινε απλά και άνετα από την άμυνα, ο αμυντικός μέσος έπαιζε με «μία» την μπάλα και μπροστά δυο ακραίοι με ταχύτητα κι ο … Κουλούρης.
Δεν χρειάστηκε παρά ένα δίλεπτο για να βάλει δυο γκολ και να μεταφέρει τα προβλήματα στον αντίπαλο. Κι όταν αυτοί έμειναν και με δέκα παίκτες εξ αιτίας της αποβολής του καρατερίστα Μπέρτου, όλα έγιναν πιο εύκολα. Παρ’ ότι και πάλι (όπως με τον Παναιτωλικό) δέχθηκε γκολ και ανέβασε τους δείκτες του άγχους.
Θα πείτε –και δικαίως- όλα ήταν τόσο καλά και τόσο απλά;
Όχι φυσικά. Και λάθη έγιναν στη μεσαία γραμμή και πάλι δέχθηκε γκολ η άμυνα και πάλι χάθηκαν γκολ.
Όμως, ξαναλέμε, τέτοιες νίκες βάζουν σφραγίδες μεγαλύτερων πραγμάτων.
Αρκεί να μείνουν τα μυαλά μέσα στα κεφάλια και τα στόματα να μη λένε υπερφίαλες φράσεις.
Όπως, αυτές του Μάτος, που βγήκε και δήλωσε ότι η ομάδα μπορεί να φτάσει στον τελικό του Europa League…
Κάτι ακόμη: Για τον Ίβιτς. Και μόνο από το γεγονός ότι τόλμησε κι άφησε εκτός ομάδας τον Αθανασιάδη (λόγω κούρασης από τον παιγνίδι με την Φιορεντίνα) εμπιστευόμενος τον νεαρό Κουλούρη, ανεβάζει τις μετοχές του και κλείνει στα στόματα εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι άπειρος.
Ο δε Κουλούρης; Δουλειά και πάλι δουλειά και ξανά δουλειά. Το ότι έπαιξε κι έβαλε τα δυο γκολ του ΠΑΟΚ, δεν τον κάνουν αυτομάτως παικταρά. Κι ας μη ξεχνά ότι χιλιάδες παιδιά με το ταλέντο του χάθηκαν στου χρόνου τα κιτάπια…
