Ο γάιδαρος
Σε κάποιο ορεινό χωριό υπήρχε ένας κτηνοτρόφος, ο οποίος είχε στην κατοχή του τον μοναδικό αρσενικό γάιδαρο της περιοχής. Καθότι πονηρός, ήξερε καλά το πλεονέκτημά του και όρισε ταρίφα 1000 ευρώ για κάθε «βόλεμα» γαϊδούρας που του έφερναν οι συγχωριανοί του.
Ουρά κάνανε οι γαϊδούρες κάθε μέρα έξω από το στάβλο του και ο κτηνοτρόφος είχε στήσει ταμείο εισπράττοντας τα 1000άρια. Αυτή η δουλειά γινόταν κάθε μέρα μέχρι να ικανοποιηθούν όλες οι θηλυκές.
Έλα όμως που οι συγχωριανοί του αγανάκτησαν με την ταρίφα και πήγανε στον δήμαρχο να διαμαρτυρηθούν. Εκείνος, μη θέλοντας να πάει κόντρα στη λαϊκή απαίτηση, τους υπόσχεται ότι θα αγοράσει με χρήματα του δήμου τον γάιδαρο, για να «βολεύονται» οι γαϊδούρες δωρεάν.
Πάει λοιπόν στον κτηνοτρόφο και του λέει:
– Πόσο τον πουλάς;
– Εκατό χιλιάρικα και είναι δικός σου τώρα δήμαρχε.
Του τα σκάει ο δήμαρχος, παίρνει το ζώο μαζί του και το πάει στην πλατεία. Εκεί χτίζει έναν μικρό στάβλο με όλα τα κομφόρ(κλιματισμό, τρεχούμενο νερό, φρέσκα λαχανικά να τρώει ο γάιδαρος και ιδιαίτερο μέρος για να γίνεται η… δουλειά).
Όλο χαρά οι χωρικοί αρπάζουν τις γαϊδούρες και βουρ στην πλατεία.
Ο γάιδαρος όμως σαν να είχε ξενερώσει λίγο και «βόλευε» μια θηλυκιά την ημέρα και αυτή με το ζόρι. Αγανακτισμένοι οι χωρικοί τρέχουν ξανά στον δήμαρχο για να του τα ψάλλουν και τον στέλνουν ξανά στον κτηνοτρόφο να ζητήσει εξηγήσεις.
– Καλά ρε αχαΐρευτε, του λέει, άλλον γάιδαρο μου πούλησες; Ο δικός σου τις κανόνιζε όλες μέχρι το μεσημέρι κι αυτός που μου έδωσες ούτε να του σηκωθεί!
– Ααααα κύριε δήμαρχε όλα κι όλα σε παρακαλώ. Ο ίδιος γάιδαρος είναι. Απλώς σε μένα για να φάει και να κοιμηθεί έπρεπε να δουλέψει. Τώρα που τον έβαλες στο δημόσιο, στα παπ… του όλα!»
Ο σεξουλιάρης δήμαρχος
Σε μια πόλη της Ελλάδας μια μεγάλη εταιρία αρωμάτων κάνει διαγωνισμό αρωμάτων για διαφημιστικούς λόγους. Όποιος έβρισκε την μάρκα από τρία αρώματα θα κέρδιζε 100 χιλιάδες ευρώ και ένα τζιπ Μερσεντές.
Κόσμος πολύς πήγαινε μα κανείς δεν αναγνώριζε πέρα του ενός των αρωμάτων.
Βλέποντας αυτό η επιτροπή αυξάνει τα δώρα και προσφέρει στον νικητή 300 χιλιάδες ευρώ, ένα τζιπ Μερσεντές και πέντε παραθαλάσσια διαμερίσματα.
Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνισή του για να διαγωνιστεί και ο δήμαρχος της διπλανής πόλης…
Μυρίζει το πρώτο και αμέσως το αναγνωρίζει…
Μυρίζει το δεύτερο και πάλι αμέσως το αναγνωρίζει….
Έντρομη η επιτροπή συνεδριάζει, επειδή κατάλαβε ότι ο δήμαρχος γνώριζε και θα κέρδιζε….
Τότε μια κοπέλα από την επιτροπή της ήρθε μια ιδέα που ενέκριναν οι υπόλοιποι.
Παίρνει λοιπόν ένα δειγματοληπτικό βαμβάκι και το πασαλείβει στο απόκρυφό της σημείο…
Το δίνει κατόπιν στον δήμαρχο ο οποίος άρχισε να το μυρίζει και σκεπτόμενος έξυνε το κεφάλι του…
Περνάνε έτσι πέντε λεπτά και τότε κάποιος από την επιτροπή λέει:
-Άντε δήμαρχε, τι θα γίνει, θα αναγνωρίσεις το άρωμα;….
Και ο δήμαρχος απαντάει:
-Για σταθείτε ρε παιδιά.. ότι είναι από μο@νί το ξέρω, αλλά προσπαθώ να θυμηθώ αν είναι κάποιας δημότισσάς μου…
