“Δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο – γνωστό ρήγμα που να ‘έδωσε’ στο παρελθόν ισχυρούς σεισμούς, στην περιοχή βορειοδυτικά από την πόλη του Κιλκίς, όπου εντοπίστηκε το επίκεντρο της δόνησης”, δήλωσε στο ΑΠΕ–ΜΠΕ ο καθηγητής σεισμολογίας στο ΑΠΘ, Μανώλης Σκορδίλης.

“Δεν προκύπτει ότι η περιοχή αυτή συγκεντρώνει μεγάλη σεισμικότητα, ενώ στο παρελθόν δεν έχουν σημειωθεί μεγάλοι σεισμοί”, τόνισε ο κ. Σκορδίλης και ανέφερε ότι πριν από δύο ημέρες, στις 8/11, είχαν προηγηθεί, με επίκεντρο στο ίδιο σημείο, δύο μικρότεροι σε μέγεθος σεισμοί, από το σημερινό, της τάξης των 3,8 Ρίχτερ.

Όπως ανακοινώθηκε από το Εργαστήριο του Τομέα Γεωφυσικής του ΑΠΘ, ο σεισμός καταγράφηκε από το σεισμολογικό τηλεμετρικό του δίκτυο στις 2. 12 το μεσημέρι, είχε μέγεθος 4,4 Ρίχτερ και επίκεντρο  40 χιλιόμετρα βόρεια – βορειοδυτικά από την πόλη της Θεσσαλονίκης, περίπου 10 χιλιόμετρα δυτικά από την πόλη του Κιλκίς, κοντά στον οικισμό Γυναικόκαστρο Κιλκίς.

Το επίκεντρο εντοπίζεται στο δυτικό όριο της “σερβομακεδονικής ζώνης”, ενώ μέχρι τις 3 το μεσημέρι ακολούθησαν άλλοι τρεις ασθενέστεροι μετασεισμοί, με μεγέθη μικρότερα από 3 Ρίχτερ.

Σεισμική δόνηση πριν από λίγα λεπτά έγινε αισθητός σε μεγάλο μέρος της Κεντρικής Μακεδονίας και ιδιαίτερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Μάλιστα έγινε αισθητός και στην περιοχή του Δήμου Αλεξάνδρειας. Σύμφωνα με  πληροφορίες του Έμβολος από το Σεισμολογικό Σταθμό του ΑΠΘ, εκτιμάται ότι ο σεισμός ήταν  4,5 με 4,6 της κλίμακας Ρίχτερ, εκτίμηση που ενδέχεται να αλλάξει επειδή αυτή την ώρα γίνεται η επεξεργασία του σεισμού.  Ο σεισμός είχε επίκεντρο 13 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κιλκίς.

Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών υπήρξε ανατρεπτικό, αλλά όχι εντελώς απροσδόκητο. Όλοι οι δείκτες βάσει των οποίων μπορούν να γίνουν προβλέψεις έδειχναν πιθανή επικράτηση του Trump. Λόγου χάρη, πολιτείες που πάντα βγάζουν Πρόεδρο, όπως το Missouri, το Ohio και η Florida, όλες οι έρευνες έδειχναν πως κατά πάσα πιθανότητα θα τις κέρδιζε ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος.

Επίσης πάρα πολλές επιμέρους κομητείες, που παραδοσιακά δείχνουν ποιος θα βγει Πρόεδρος των ΗΠΑ, έδειχναν τα ίδια πράγματα. Λόγου χάρη, το Hillsborough στη Florida.

Στο αποτέλεσμα αυτό συνέβαλε επίσης το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί, παρά τη μεγάλη πολιτική τους εμπειρία, κάνουν τα τελευταία χρόνια ένα τραγικό λάθος. Εκλέγουν υποψήφιο από τον Βορρά. Από την εποχή όμως που εξελέγη πρόεδρος ο John Kennedy -και τη μεταστροφή προς τους ρεπουμπλικάνους του κυβερνήτη του Τέξας Connally- οι Δημοκρατικοί δεν έχουν ξαναεκλέξει Πρόεδρο που προέρχεται από το Βορρά. Διότι δίχως τη στήριξη ενός μέρους του συντηρητικού εκλογικού σώματος του Νότου, είναι αδύνατον να εκλέξουν τους αναγκαίους εκλέκτορες. Εξαίρεση υπήρξε μόνο ο Barack Obama, ο οποίος όμως αφενός μεν πήρε όλες τις ψήφους των μειονοτήτων στην κάλπη, ευνοήθηκε δε και από τη μεγάλη οικονομική κρίση που μόλις είχε ξεσπάσει. Διαφορετικά και τότε πρόεδρος θα είχε εκλεγεί ο McCain.

Για την επιτυχία του Trump όμως, υπάρχουν και βασικά κοινωνικοοικονομικά αίτια. Οι καταφρονεμένες μεγάλες πλειοψηφίες των λευκών της χώρας, που είχαν κουραστεί με τη λογική της «πολιτικής ορθότητας» που φρόντιζε μόνο ειδικές κατηγορίες μειονοτήτων, μεταναστών και έκδηλα αδικοπασχόντων, και αγνοούσε τους άνεργους και τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα της μεσαίας και κατώτερης τάξης, εξεγέρθηκαν. Και αυτό είναι ένα μήνυμα και για εμάς εδώ, όπου η λογική της πολιτικής ορθότητας εξωθεί μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού στην οικονομική εξαθλίωση και πιθανότατα στα χέρια των λαϊκιστών της άκρας Δεξιάς.

Είναι χαρακτηριστικό πως στην πρώτη δημόσια εμφάνισή του ο εκλεγμένος Πρόεδρος D. Trump έδωσε δημόσια ευχαριστήρια σε τρεις παράγοντες: στην Εθνική Ομοσπονδία Όπλων, στις μυστικές υπηρεσίες και στον στρατό. Και παράλληλα έβγαλε στο προσκήνιο, ευχαριστώντας τον δημόσια, τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης Giuliani – τον άνθρωπο δηλαδή που είχε διακηρύξει την πολιτική του «μηδέν ανοχή». Δηλαδή, βαριές ποινές για το παραμικρό αδίκημα. Αυτό σηματοδοτεί ενδεχόμενα κάποια στοιχεία της πολιτικής που ο νέος Πρόεδρος μελλοντικά θα ακολουθήσει.

Επίσης πρέπει να επισημανθεί πως δεν αναφέρθηκε καθόλου στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και πως μίλησε για ένα καινούριο κίνημα που τώρα ξεκινάει. Μήπως αυτό να σημαίνει το ξεκίνημα ενός καινούριου κόμματος στην Αμερική;

Στα άλλα ζητήματα είμαστε ακόμα στο σκοτάδι. Διότι τώρα ο Trump αποτελεί σόου ενός ανθρώπου. Δεν ξέρουμε δηλαδή ποιοι είναι οι συνεργάτες του και σε ποιες πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις θα ακουμπήσει. Ιδιαίτερα στον εξωτερικό τομέα, όλοι οι παραδοσιακοί σύμμαχοι ή φίλοι της Αμερικής κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα. Ενώ πολλοί κατά παράδοση αντίπαλοί της, αισθάνονται να ανοίγονται προοπτικές είτε μεγαλύτερης, προς όφελός τους, συνεργασίας, είτε κατάληψης του χώρου που αυτή θα εγκαταλείψει. Πρέπει να δούμε τη σύνθεση της λεγόμενης ομάδας μετάβασης (transition team) που θα σχηματίσει ο εκλεγμένος Πρόεδρος, μέχρι να αναλάβει τα ηνία του Λευκού Οίκου τον ερχόμενο Ιανουάριο, για να καταλάβουμε περίπου την κατεύθυνση και τις αρχές που θα ακολουθήσει.

Περνάμε λοιπόν μια πολύ ενδιαφέρουσα μεταβατική περίοδο, που όμως διατυμπανίζει προς τους πάντες ένα απλό μήνυμα. Οι λαοί έχουν βαρεθεί τις «πολιτικά ορθές» επιλογές και ζητούν πρωτοβουλίες χωρίς μυωπικές παρωπίδες. Φροντίδα δηλαδή των απλών ανθρώπων μιας χώρας χωρίς ιδιαίτερες εύνοιες σε επιλεγμένες ή θυματοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Και καλό είναι αυτό να το καταλάβουν και οι πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα.

Είναι σωστό να μιλάμε εμείς για την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ;

Εμείς που εκλέξαμε δυο φορές τον λαϊκιστή, Αλέξη Τσίπρα;

Είναι δυνατόν να ανησυχούμε που εξελέγη στις ΗΠΑ ένας επιχειρηματίας, όταν εμείς εκλέγουμε συστηματικά ανέργους και επαγγελματίες της πολιτικής;

Προσωπικά δεν με ανησυχεί η εκλογή του Τραμπ σε επίπεδο διεθνών σχέσεων και ισορροπιών. Πολύ περισσότερο αφού ακόμη δεν είναι ορατό προς τα πού θα πορευτεί σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο και κυρίως στην εξωτερική πολιτική. Αυτή θα τη συζητήσουμε μόλις γίνει γνωστή η σύνθεση της ομάδας που θα ασκήσει πολιτική.

Όμως, με ανησυχεί το γεγονός ότι ο αντισυστημικός λαϊκισμός γίνεται πλέον κορυφαία δύναμη του πλανήτη.

Κι ότι η εκλογή του λαϊκιστή τσαρλατάνου ανοίγει τον δρόμο για την εποχή των τεράτων.

Περιμένουν στη Γαλλία (Λεπέν), στην Ιταλία (Πέπε Γκρίλο), στην Βρετανία (Φάρατζ), στην Αυστρία (Χόφερ), στην Ολλανδία (Βίλντερς), ενώ κι εδώ στη χώρα μας το είδος ευδοκιμεί συστηματικά και στην Ουγγαρία ο Όρμπαν βρίσκεται ήδη στην εξουσία.

Άνθρωποι που επενδύουν στον φόβο και στον θυμό ή στο θυμικό ημιμαθών κοινωνικών ομάδων, στη συνωμοσιολογία, στην ανασφάλεια και στην ξενοφοβία. Που λένε ψέματα και παραμύθια.

Φοβάμαι τα τέρατα που έρχονται. Την απρόβλεπτη εποχή στην οποία μπαίνουμε. Στην άγνοια που διακρίνει πολλούς και γίνονται βορά στις διαθέσεις του κάθε πυροβολημένου, υπερφίαλου, μεγαλοϊδεάτη οπορτουνιστή.

Είναι σαφές, ότι βρισκόμαστε στο τέλος της ανά την υφήλιο πολιτικής ορθότητας.

Με όλες τις αδυναμίες που είχε κι έχει αυτή.

Είναι σαφές ότι μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά.

Εξ ου και η νευρική κρίση στο Βερολίνο και στην σκεπτόμενη Δύση…

Όμως ας περιμένουμε. Και για να βρίσκουμε και κάποιες σκέψεις αισιοδοξίας, ας θυμηθούμε πως όταν εξελέγη πρόεδρος ο Ρήγκαν, «παλιάτσο» και «κλόουν» τον χαρακτήριζαν οι πάντες.

Μα εκείνος απεδείχθη εξαιρετικός πρόεδρος.