Συνταγές διακοσίων χρόνων από όλες τις περιοχές της Μακεδονίας περιλαμβάνει το «Μακεδονικό συνταγολόγιο» που δημιούργησε η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, για να συμπεριλάβει τις γεύσεις και τα αρώματα της τοπικής κουζίνας σε ένα αναπτυξιακό εργαλείο.
Ο σχετικός κατάλογος που αριθμεί πάνω από χίλιες σελίδες, παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα από την 32η διεθνή έκθεση τουρισμού «Philoxenia» και στο εξής θα βρίσκεται στη διάθεση κάθε εστιατορίου και ξενοδοχείου της Κεντρικής Μακεδονίας, που επιθυμεί να εντάξει τις συνταγές στο μενού του. Παράλληλα, θα χρησιμοποιηθεί το επόμενο χρονικό διάστημα και για να προωθήσει την πρωτογενή παραγωγή του τόπου στο εξωτερικό.
Μια γεύση από τις τρεις γαστρονομικές διαδρομές της Περιφέρειας που έχουν δημιουργηθεί στο πλαίσιο του συνταγολογίου, θα μπορεί να πάρει ο επισκέπτης της «Philoxenia», όπου επιχειρείται η απευθείας σύνδεση της «Μακεδονικής κουζίνας» με τον τουρισμό.
«Για τον γαστρονομικό περίπατο στην Πιερία, την Πέλλα και την Ημαθία, έχουμε επιλέξει να μαγειρέψουμε μαύρο χοίρο, για τις ενότητες του Κιλκίς, των Σερρών και της περιοχής που βρίσκεται πάνω από τις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη, διαλέξαμε βουβάλι, μαγειρευτό σε διάφορες παραλλαγές, ενώ για την περιοχή του Στρυμονικού Κόλπου και τη Χαλκιδική, θα προβληθούν τα περιβόητα μύδια του τόπου, μαγειρεμένα αχνιστά, αλλά και σε μυδοπίλαφο» επισημαίνει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, ο πρόεδρος της Λέσχης Αρχιμαγείρων Βορείου Ελλάδος, Γιώργος Μαστροδημήτρης. Η παρουσίαση των εδεσμάτων αυτών θα γίνει αύριο, από τις 4 έως τις 6 το απόγευμα, ενώ για το απόγευμα της Παρασκευής έχει προγραμματιστεί η παρουσίαση τυροκομικών προϊόντων και διαφορετικών ειδών κρασιού. Η σημερινή λίστα περιλαμβάνει ελιές Χαλκιδικής, τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, αγιοτύρι, σταθώρι και γραβιέρες Ακάνθου και Κάκκαβου.
«Το Μακεδονικό Συνταγολόγιο έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο χρόνο μέσα από την Αγροτοδιατροφική Σύμπραξη και την αντιπεριφέρεια Αγροτικής Οικονομίας και τη συνεργασία τους με τη Λέσχη Αρχιμαγείρων Βορείου Ελλάδας. Με τον τρόπο αυτό έχουν πιστοποιηθεί οι συνταγές της Μακεδονίας, ενώ προηγήθηκε μια μεγάλη έρευνα που διήρκησε τρία χρόνια» προσθέτει ο κ. Μαστροδημήτρης.
«Κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια ώστε να παρουσιάσουμε την παράδοση και τη γαστρονομία κάθε τόπου δίπλα στον μύθο, τη φύση και την ιστορία του. Πολλοί από εμάς, όταν φέρνουμε στο νου μας τις διακοπές μας και τους τόπους που επισκεφθήκαμε, θυμόμαστε τα εδέσματα που δοκιμάσαμε και τη γαστρονομική παράδοση κάθε περιοχής. Θέλουμε πλέον να δώσουμε μια εξωστρέφεια και στην παραγωγική διαδικασία, μέσα από τις γεύσεις, την παράδοση και τις συνταγές από την μακεδονική γη» τονίζει από την πλευρά του ο αντιπεριφερειάρχης Τουρισμού και Πολιτισμού, Αλέξανδρος Θάνος. Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ διευκρινίζει ότι ο διαχωρισμός της Περιφέρειας σε γαστρονομικές διαδρομές έγινε ανάλογα με τα προϊόντα που παράγονται σε κάθε περιοχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είτε στον τρόπο παραγωγής, είτε στις συνταγές. «Εδώ υπάρχουν παραδόσεις από διάφορα μέρη και επιρροές από την ποντιακή κουζίνα, τις τοπικές κουλτούρες, τα στοιχεία που έφεραν οι πρόσφυγες» προσθέτει και φέρνει ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τις γεύσεις του μελιού της Χαλκιδικής, της μπουγάτσας των Σερρών και των παραδοσιακών γλυκών της Πιερίας.
Αναφέρεται, εξάλλου, σε ένα νέο brand name που έχει δημιουργηθεί για την μακεδονική κουζίνα και θα χρησιμοποιηθεί για την προβολή των προϊόντων της μακεδονικής γης στο εξωτερικό, ώστε να αποκτήσει εξωστρέφεια και ο τομέας της αγροτικής παραγωγής.
Με αφορμή τη συμμετοχή της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στην «Philoxenia», ο περιφερειάρχης, Απόστολος Τζιτζικώστας, τονίζει σε δήλωσή του ότι οι επισκέπτες του περιπτέρου της Περιφέρειας θα μπορέσουν να γνωρίσουν τον γαστρονομικό μας θησαυρό και να μυηθούν στις δυνατότητες που δίνει για προσέλκυση επισκεπτών, τόσο από την υπόλοιπη Ελλάδα, όσο κι από το εξωτερικό
Και για φέτος ο Έμβολος είναι χορηγός στην εκπομπή μαγειρικής της Ρένας της Φτελιάς που παρουσιάζεται στη τηλεόραση (Ε) στα πλαίσια της εκπομπής «ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΦΕ ΝΑ ΣΤΑ ΠΩ» με την Κατερίνα Καινούργιου.
Σήμερα η ανεπανάληπτη Ρένα της Φτελιάς μας φτιάχνει: Ομελέτα
Η γυμναστική αποτελεί -για μερικούς ανθρώπους τουλάχιστον- μια αποτελεσματική θεραπεία της κατάθλιψης, ενώ λειτουργεί ακόμη και προληπτικά, σύμφωνα με τρεις νέες επιστημονικές έρευνες.
Οι μελέτες, που πήραν υπόψη τους στοιχεία για πάνω από ένα εκατομμύρια άτομα, επιβεβαιώνουν ότι η τακτική άσκηση ασκεί τέτοια επίδραση στον οργανισμό και στον ψυχισμό, που κάνει τους ανθρώπους πιο ανθεκτικούς απέναντι στην κατάθλιψη.
Μια προηγούμενη μεγάλη μελέτη του 2013 δεν είχε καταφέρει να καταλήξει σε οριστικό συμπέρασμα κατά πόσο η άσκηση αποτελεί αντίβαρο στην κατάθλιψη. Κάποιες μικρότερες έρευνες είχαν δείξει ότι η άσκηση βελτιώνει τα συμπτώματα της σοβαρής κατάθλιψης.
Οι νέες μελέτες (μετα-αναλύσεις), που αξιολόγησαν όλα τα πιο πρόσφατα δεδομένα, σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», φαίνεται να διευθετούν οριστικά το ζήτημα, δείχνοντας ότι ένας άνθρωπος στα πρόθυρα της κατάθλιψης έχει κάθε λόγο να ασκείται συχνά.
Οι τρεις έρευνες δημοσιεύθηκαν αντίστοιχα στα ιατρικά περιοδικά “Preventive Medicine”, “Journal of Psychiatric Research” και “Neuroscience and Behavioral Reviews”.
Η πρώτη μελέτη διαπίστωσε ότι οι πιο αγύμναστοι άνθρωποι (άνδρες και γυναίκες) έχουν κατά μέσο όρο 75% μεγαλύτερη πιθανότητα να διαγνωσθούν με κατάθλιψη, σε σχέση με τους πιο γυμνασμένους. Όσοι βρίσκονται κάπου στη μέση από πλευράς σωματικής άσκησης, έχουν 25% μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη.
Η δεύτερη μελέτη συμπέρανε ότι η άσκηση, ιδίως η μέτριας έντασης (γρήγορο περπάτημα, τζόκινγκ κ.α), που μπορεί ο καθένας να την ολοκληρώσει, έχει σημαντική θετική επίδραση στην κατάθλιψη.
Η τρίτη έρευνα, που μελέτησε δείγματα αίματος σε άτομα με κατάθλιψη πριν και μετά τη σωματική άσκηση, έδειξε αφενός μια σημαντική μείωση στα επίπεδα της φλεγμονής και αφετέρου μια αύξηση των ορμονών και άλλων βιοδεικτών που υποδηλώνουν ψυχική υγεία.
Ανοιχτό παραμένει το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος ιδανικός τύπος άσκησης ή κάποια ιδανική χρονική διάρκεια για την πρόληψη και θεραπεία της κατάθλιψης.
Ολόκληρη η οφειλόμενη ετήσια άδεια ανάπαυσης και το επίδομα αδείας πρέπει να χορηγηθούν έως τις 31 Δεκεμβρίου του 2016, σύμφωνα με ενημέρωση που παρέχει η ΓΣΕΕ στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, μέσω του Κέντρου Πκηροφόρησης Εργαζομένων&Ανέργων της Συνομοσπονδίας(ΚΕ.Π.Ε.Α./ΓΣΕΕ).
Όπως αναφέρεται, ενδεχόμενη συμφωνία για μη χορήγηση της ετήσιας άδειας είναι άκυρη.
Στην ιστοσελίδα του ΚΕ.Π.Ε.Α./ΓΣΕΕ δίνονται αναλυτικότερες πληροφορίες σχετικά με τη χορήγηση της ετήσιας άδειας. Επίσης, διατίθεται η νέα online εφαρμογή του ΚΕ.Π.Ε.Α., με την οποία οι εργαζόμενοι μπορούν να υπολογίσουν μόνοι τους την άδεια που δικαιούνται, στον παρακάτω σύνδεσμο: http://kepea.gr/calc-epidoma-adeias
OΦιλανθρωπικός μη Κερδοσκοπικός Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμεΑ Ν. Ημαθίας, το Μικτό Κέντρο Διημέρευσης – Ημερήσιας Φροντίδας, Απασχόλησης και Κατάρτισης (ΑμεΑ) ‘‘Τα Παιδιά της Άνοιξης’’, ευχαριστούν θερμά:
Τη Φαρμακευτική Εταιρεία LUNDBECKHELLASS.A. από την Αθήνα για τη δωρεά 200 €, εις μνήμη εκλιπόντος πατρός συναδέλφου τους.
Ανώνυμη κυρία για τη δωρεά 100 € εις μνήμη των τριών ( 03 ) χρόνων του εκλιπόντος συζύγου της.
Ποσοστό 10% των παιδιών που έρχονται στον κόσμο κάθε χρόνο, γεννιούνται πρόωρα. Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα γεννιούνται κάθε χρόνο περίπου 90.000 παιδιά, ο αριθμός των πρόωρα γεννημένων ανέρχεται στις 9.000.
Το δε ποσοστό θνητότητας των πρόωρων νεογνών ανέρχεται σε 4%. Σημαντικό ρόλο στην επιβίωση των πρόωρα γεννημένων νεογνών παίζει το μητρικό γάλα, το οποίο λειτουργεί «σαν φάρμακο» γι αυτά τα παιδιά. Σήμερα, η μόνη τράπεζα μητρικού γάλακτος σε δημόσιο νοσοκομείο που δέχεται γάλα τόσο από τις ίδιες τις μητέρες νεογνών όσο και από εθελόντριες δότριες λειτουργεί στην Αθήνα στο νοσοκομείο Έλενα, ενώ μία δεύτερη τράπεζα γάλακτος λειτουργεί στο Αγία Σοφία, αλλά δέχεται γάλα μόνο από τις ίδιες τις μητέρες των πρόωρων νεογνών. Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει τράπεζα μητρικού γάλακτος.
Καταβάλλεται προσπάθεια για τη δημιουργία μιας τέτοιας τράπεζας στη Α’ Νεογνολογική Κλινική και Εντατική Νοσηλεία Νεογνών του ΑΠΘ στο Ιπποκράτειο, η οποία λειτουργεί με μέση πληρότητα 85%. Τη δημιουργία τράπεζας μητρικού γάλακτος στο Ιπποκράτειο υποστηρίζει και η μη κερδοσκοπική οργάνωση «Ηλιτόμηνον», η οποία από την άνοιξη του 2015 έχει ξεκινήσει εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για την αγορά παστεριωτή.
«Το μητρικό γάλα ουσιαστικά είναι ένα φάρμακο για τα πρόωρα γεννημένα νεογνά. Έχει τρομερά πλεονεκτήματα και γι αυτό μόλις γεννηθεί ένα παιδί πρόωρα ζητάμε από τη μητέρα να δώσει το γάλα της για να τραφεί με αυτό το νεογνό. Σε περιπτώσεις που δεν μπορεί να δώσει η μητέρα, δίνουμε ξένο γάλα που έχει ειδική φόρμουλα και προορίζεται για τα πρόωρα, αλλά υστερεί πολύ του μητρικού γάλακτος. Γι αυτό είναι αναγκαία η δημιουργία μια τράπεζας γάλακτος. Σε περιπτώσεις που, για διάφορους λόγους, δεν μπορεί να δώσει η μητέρα γάλα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί γάλα που θα δίνουν ελεγμένες εθελόντριες στην τράπεζα. Αυτό είναι μια μεγάλη διαδικασία, διότι δεν αρκεί μόνο ο έλεγχος των εθελοντριών, αλλά θα πρέπει και το γάλα να προετοιμαστεί και να παστεριωθεί. Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται κάποιος βασικός εξοπλισμός όπως ψυγείο, παστεριωτής, καταψύκτης» επισημαίνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με αφορμή την 17η Νοεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, η καθηγήτρια Νεογνολογίας και διευθύντρια της Α’ Νεογνολογικής Κλινικής και Εντατική Νοσηλεία Νεογνών του ΑΠΘ, Βασιλική Αγακίδου.
Αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, υπάρχουν 40 κλίνες εκ των οποίων οι 15 είναι εντατικής. Άλλες 40 κλίνες υπάρχουν στη Νεογνολογική Κλινική του ΕΣΥ, στο ίδιο νοσοκομείο. «Η μέση πληρότητα είναι 85% και υπάρχουν περίοδοι που αντιμετωπίζουμε σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν έχουμε κρεβάτια» υπογραμμίζει.
Σύμφωνα με την κ. Αγακίδου πρόωρες γεννήσεις υπήρχαν πάντα, αλλά την τελευταία 15ετία παρατηρήθηκε αύξηση στις γυναίκες που επιχειρούσαν εξωσωματική, λόγω των πολύδυμων κυήσεων. Ωστόσο, αυτό μπορεί να αποφευχθεί με την επιλογή μονήρους κύησης. «Το 10% του συνόλου των γεννήσεων είναι πρόωρα. Στην Ελλάδα έχουμε περίπου 90.000 γεννήσεις κάθε χρόνο, άρα οι 9.000 από αυτές είναι πρόωρες. Οι πρόωρες γεννήσεις έχουν σχέση και με τη μέση ηλικία κύησης. Η θνητότητα στις Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών στην Ελλάδα ανέρχεται σε 4% και όταν λέμε πρόωρα εννοούμε νεογνά που γεννήθηκαν από την 24η έως την 36η εβδομάδα της κύησης» προσθέτει η κ. Αγακίδου.
Το «Ηλιτόμηνον» που στηρίζει τη προσπάθεια της δημιουργίας τράπεζας μητρικού γάλακτος στο Ιπποκράτειο είναι μια Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση, μέλος του δικτύου οργανώσεων γονέων από όλη την Ευρώπη που δρουν συντονισμένα με το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), και διεκδικούν από την ΕΕ τη θέσπιση ενιαίων εθνικών κατευθυντήριων οδηγιών με τις οποίες να διασφαλίζεται η παροχή κατάλληλης φροντίδας σε όλες τις εγκύους, τα νεογνά και τα πρόωρα βρέφη. Για την επίτευξη του σκοπού του, διοργανώνει και υποστηρίζει κοινωνικές, επιστημονικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες που συμβάλλουν στην προώθηση και επίλυση των ιατρικών και κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων των οικογενειών με πρόωρα νεογνά.
«Πέρσι την άνοιξη ξεκινήσαμε την πρωτοβουλία για την αγορά παστεριωτή μητρικού γάλακτος για την Α’ Νεογνολογική Κλινική και Εντατική Νοσηλεία Νεογνών του ΑΠΘ στο Ιπποκράτειο Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, γιατί το European Foundation for the Care of Newborn Infants (EFCNI) χαρακτήρισε ως «ένα από τα πιο καυτά θέματα» αυτό των πρόωρων νεογνών. Είναι μεγάλος ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται πρόωρα και γι αυτά τα νεογνά το μητρικό γάλα είναι φάρμακο. Αυτά τα νεογνά χρειάζονται μια μικρή ποσότητα γάλακτος. Το πιο κατάλληλο είναι το γάλα της ίδιας τους της μητέρας, το αμέσως επόμενο καλύτερο είναι το γάλα μιας δότριας, η οποία όμως θα πρέπει να έχει γεννήσει πρόσφατα. Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλές μητέρες που υποστηρίζουν τον θηλασμό, μητέρες οι οποίες είναι πρόθυμες να δώσουν εθελοντικά γάλα για τη τράπεζα μητρικού γάλακτος. Εμείς συγκεντρώνουμε χρήματα για την αγορά παστεριωτή για τις ανάγκες του Ιπποκρατείου. Ο παστεριωτής κοστίζει 25.000 ευρώ κι εμείς έχουμε συγκεντρώσει το 1/3 του ποσού. Χρειαζόμαστε μια γεναία χορηγία για να μπορέσουμε να τον αγοράσουμε» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η πρόεδρος του «Ηλιτόμηνον», Ελένη Βαβουράκη.
Όσοι ενδιαφέρονται να στηρίξουν την εκστρατεία για την αγορά παστεριωτή για τις ανάγκες της Α’ Νεογνολογικής Κλινικής και Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του ΑΠΘ στο Ιπποκράτειο μπορούν να βρουν πληροφορίες στην ιστοσελίδα της οργάνωσης Ηλιτόμηνον http://www.ilitominon.gr/el/ilitominon.
Σε σίριαλ… έχει μετατραπεί η κατάθεση του νομοσχεδίου για την διεύρυνση της χρήση χρεωστικών και πιστωτικών καρτών.
Γράφει ο συνεργάτης του Έμβολος Δημήτρης Χριστούλιας δημοσιογράφος της REALnews
Μεγάλο αγκάθι για τη δραματική καθυστέρηση αποτελεί η δημιουργία του ακατάσχετου λογαριασμού για τις επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση έχει προτείνει στους δανειστές να υπάρχει ένας Ειδικός Επαγγελματικός Λογαριασμός μέσω του οποίου θα πληρώνονται ο φόρος εισοδήματος, ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών, ο ΦΠΑ, οι ασφαλιστικές εισφορές, οι προμηθευτές, τα ενοίκια, η μισθοδοσία, οι ΔΕΚΟ καθώς επίσης και οι νέες ρυθμίσεις σε εφορία, ασφαλιστικά ταμεία και τράπεζες και το ποσό που απομένει να μπορεί να το κατάσχει στο Δημόσιο. Σε αυτή την περίπτωση οι δανειστές αντιδρούν προβάλλοντας ως επιχείρημα την τραγική οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι περισσότερες επιχειρήσεις, εκτιμώντας ότι με τη δημιουργία ενός Ειδικού Επαγγελματικού Λογαριασμού δεν θα μένει ούτε ευρώ για να κατάσχει στο κράτος για παλαιότερες ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Την ίδια στιγμή, σε εξίσωση για δυνατούς λύτες έχει μετατραπεί το νομοσχέδιο για τις αδήλωτες καταθέσεις. Η κυβέρνηση σε αυτή την περίπτωση προτείνει η φορολόγηση των αδήλωτων καταθέσεων, εντός ή εκτός συνόρων, προκειμένου να γλιτώσουν τις ποινικές διώξεις, να φτάνει το 50% αν δεν έχει ξεκινήσει ο έλεγχος, το 55% αν ο έλεγχος βρίσκεται σε εξέλιξη και στο 60% αν ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί.
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο το οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες συζητήθηκε με τους δανειστές τον Νοέμβριο του 2015, συμφωνήθηκε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου και ακόμη δεν ε΄χει κατατεθεί στη Βουλή. Μάλιστα, στελέχη του υπουργείου Οικονομικών αφήνουν να εννοηθεί ότι το νομοσχέδιο «κολλάει» στην άρνηση των ξένων τραπεζών, οι οποίες δεν θέλουν να επιστρέψουν τα ελληνικά κεφάλαια στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Περνάς, ας πούμε, έξω από μια αίθουσα εκδηλώσεων. Βλέπεις κόσμο συγκεντρωμένο και μια τεράστια αφίσα: «Πλουτίστε επενδύοντας σε καρμάτα». Πλησιάζεις ένα πηγαδάκι κι ακούς να συζητούν με έξαψη για τις τεράστιες προοπτικές που έχει η καρμάτα. Μέσα μιλάει ο γκουρού των επενδύσεων σε καρμάτα. Αποφασίζεις, από περιέργεια, να μπεις. Διαπιστώνεις ότι έχεις χάσει επεισόδια. Υπάρχει, ήδη, αρκετή βιβλιογραφία σχετικά με την καρμάτα, υπάρχουν τεχνικοί σύμβουλοι, οικονομικοί αναλυτές, μέχρι και διαφορετικές «σχολές»: άλλοι είναι υπέρ της ταχείας διάδοσής της, διότι εκτιμούν ότι θα εκτοπίσει όλα τα ανταγωνιστικά προϊόντα, κι άλλοι προτιμούν να μελετηθεί κάθε πλεονέκτημά της και μετά να διαδοθεί.
Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
Ο ομιλητής, ένας χαρισματικός τύπος, μεταγγίζει τον ενθουσιασμό του στο πλήθος. Αισθάνεσαι ότι ήρθε η στιγμή να γίνεις πλούσιος. Και ρωτάς τον διπλανό:
– Φίλε, συγγνώμη που δεν ξέρω, αλλά τι είναι η καρμάτα;
– Ντομάτα μεγάλη σαν καρπούζι!
– Υπάρχει τέτοιο πράγμα;
– Όχι ακόμα, αλλά αν το φτιάξουμε, δεν θα είναι φοβερή επενδυτική ευκαιρία, ε;
Καταλαβαίνεις ότι έπεσες σε παρανοϊκούς. Το ίδιο που αντιλαμβάνεσαι διαβάζοντας τον Μαρξ και τους αναλυτές του. Χιλιάδες, εκατομμύρια σελίδες στηριγμένες σε μια έννοια που ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ (εκτός αν αναλάβει το θέμα προσωπικά ο Μπογιόπουλος): στο προλεταριάτο!
Και να η επανάσταση του προλεταριάτου και να οι εργασιακές συνθήκες που θα διαμορφώσει το προλεταριάτο και να η μετάλλαξη της κοινωνίας με βάση το προλεταριάτο. Αν, αντί «προλεταριάτο», έγραφαν «καρμάτα» δεν θα άλλαζε τίποτε. Έτσι κι αλλιώς και τα δύο είναι ανύπαρκτα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ο «προλετάριος» είναι ρωμαϊκός όρος. Σήμαινε αυτόν που το μόνο περιουσιακό στοιχείο που δήλωνε στο… Ε9 της εποχής ήταν τα αρσενικά παιδιά του. Ο Μαρξ έδωσε στη λέξη μια διαφορετική σημασία: προλετάριος είναι ο ανειδίκευτος εργάτης, αυτός που το μόνο που κατέχει είναι τα χέρια του, τη δύναμη των οποίων πουλάει στον καπιταλιστή που ελέγχει τα μέσα παραγωγής.
«Με το καλημέρα» φαίνεται ότι η θεωρία μπάζει από παντού. Ανειδίκευτος είναι κάποιος όταν ξεκινάει μια δουλειά. Στη συνέχεια ειδικεύεται. Αν μετά από καιρό στην ίδια δουλειά συνεχίζει να είναι ανειδίκευτος, μάλλον πρόκειται για άνθρωπο χαμηλής νοημοσύνης. Ιδανική, βέβαια, περίπτωση για οπαδό του Μαρξ, αλλά με χαζούς δεν ξεκινάς επανάσταση. Ο Ένγκελς προσπάθησε να το σώσει: κι ο ειδικευμένος, λέει, αν δεν έχει στην κατοχή του τα μέσα παραγωγής, προλετάριος είναι.
Ναι, αλλά για να δουλέψουν τα χέρια υπάρχει ένας εγκέφαλος από πίσω που δίνει τις εντολές. Άρα ο προλετάριος τα πουλάει πακέτο. Διότι χέρια, κατά τον Μαρξ, «πουλάνε» κι ο χαμάλης κι ο Αντετοκούνμπο. Κι ο Πικάσο κι ο λουστράκος της Ομόνοιας. Κι ο πιανίστας που δίνει ρεσιτάλ, κι ο Μοχάμεντ Άλι, που δίνει μπουνιές, κι η γιαγιά που κεντάει τα λευκαρίτικα. Από καταβολής κόσμου δεν υπάρχει χειρωνακτική εργασία σκέτη, χωρίς τη συμμετοχή δεξιοτήτων. Ακόμα κι ο αχθοφόρος ξέρει ένα σωρό τεχνικές για να κρατάει τα βαριά αντικείμενα ώστε να μην τα χτυπήσει και να μην του «πέσουν τα νεφρά». Ανάλογη με τη δεξιότητα είναι και η αμοιβή. Πολύ πριν την εποχή του Μαρξ, ο τεχνίτης και η τεχνίτρια με ελάχιστα, πάμφθηνα εργαλεία ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» της εποχής μπορούσαν να έχουν αξιοπρεπέστατο εισόδημα χωρίς να χρειαστεί να υποδουλωθούν στο Κεφάλαιο. Ποιοι από αυτούς είναι προλετάριοι;
Επιπλέον, η γραμμή από τον σκέτο χειρώνακτα μέχρι την καπιταλιστική βιομηχανία είναι συνεχής, χωρίς κενά. Πώς θα ορίσεις τον προλετάριο που βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία επαγγελματικής ανόδου; Ρώτησες ποτέ, Κάρολε, κανέναν καπιταλιστή που ξεκίνησε από το μηδέν να σου πει την ιστορία του; Να σου δείξω φωτογραφίες της ζωής του να μου πεις πότε ήταν προλετάριος; Ως ξυλουργός – βοηθός; Ως μάστορας που απέκτησε ένα κασελάκι με εργαλεία; Όταν αγόρασε πριονοκορδέλα; Πλάνη; Τόρνο; Ρούτερ; Ποια είναι η στιγμή που ο εξοπλισμός παύει να είναι παρελκόμενο του χειρώνακτα και αποκτάει τη μορφή καπιταλιστικού κεφαλαίου;
Δεν μας διαφώτισε ο μεγάλος φιλόσοφος. Ίσως διότι είχε σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθεί, όπως το προεδριλίκι της «Λέσχης της Ταβέρνας». Στο βιβλίο του «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία» αποφασίζει ότι η (γαλλική τουλάχιστον) κοινωνία χωρίζεται σε 7 τάξεις: αστική, βιομηχανική αστική, εμπορική αστική, μικροαστική, αγρότες, προλεταριάτο, λούμπεν προλεταριάτο. Με τις δυο τελευταίες θα εξόντωνε τις πέντε πρώτες. Δείτε πώς χαρακτήριζε το υλικό του αυριανού στρατού των «επαναστατών του καλού» που θα εγκαθίδρυαν έναν ανώτερο κόσμο ισότητας και αλληλεγγύης: «Πλάι στα διεφθαρμένα και τυχοδιωχτικά αποβράσματα της αστικής τάξης, βρίσκονταν αλήτες, απολυμένοι φαντάροι, πρώην κατάδικοι, δραπέτες των κάτεργων, απατεώνες, τσαρλατάνοι, λατζαρόνοι, κλεφτοπορτοφολάδες, ταχυδαχτυλουργοί, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τροχιστές, γανωτζήδες και ζητιάνοι». (Μαρξ: Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη). Ποιότητα, όχι αστεία! Βέβαια, αν σκεφτείς τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, ένα δίκιο το ‘χει!
Ας ξεπεράσουμε όμως την αοριστία του όρου κι ας πούμε ότι τον βρήκαμε τον προλετάριο. Νάτος: είναι «στη δούλεψη του αφεντικού», σε μια γραμμή παραγωγής και περιμένει να σχολάσει να πάρει το μεροκάματο. Το προλεταριάτο πού είναι; Πολλοί προλετάριοι μαζί μάς κάνουν ένα προλεταριάτο, θα απαντήσει ο αριστερούλης. Πώς φαίνεται, σύντροφε, ότι δεν έχεις ιδέα από Μαρξ! Διότι ο πρόεδρος της Λέσχης της Ταβέρνας ορίζει το προλεταριάτο όχι ως άθροισμα ανθρώπων, αλλά ως «τάξη», δηλαδή ως συλλογικότητα που έχει επίγνωση του εαυτού της και οργανική σχέση μεταξύ των μελών της. Σε απλά ελληνικά: κάθε εργάτης προλετάριος δεν πρέπει να λέει μόνον ότι «εγώ δουλεύω στον Μπράουν, στον Φίσερ, στον Κραφτ», αλλά, επιπλέον, ότι «είμαι προλετάριος και μαζί με άλλους σαν κι εμένα, που κι αυτοί λένε και ξέρουν το ίδιο, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την επανάσταση! Να ξαποστείλουμε (όπως το κατανοεί ο καθένας…) τους μπουρζουάδες και να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, απαραίτητο βήμα προς την ιδανική κομμουνιστική κοινωνία». Εμείς ξέρουμε ότι είναι προλετάριοι! Αυτοί το ξέρουν;
Ευκαιρία να φιλοσοφήσουμε λίγο, μια και ο Κάρολος το απέφευγε. Ταξική κοινωνία δεν είναι να υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Είναι να έχει κάποιος, από τη στιγμή που γεννιέται, προδιαγεγραμμένο μέλλον καθορισμένο από την ταξική του ταυτότητα. Όπως οι Ντάλιτ, οι «ανέγγιχτοι» στην Ινδία. Να μην υπάρχει διαταξική κινητικότητα και ώσμωση. Να μην μπορείς δουλεύοντας, πλουτίζοντας, σπουδάζοντας να αλλάξεις τάξη. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να βελτιώσεις τη ζωή σου να είναι η επανάσταση της καταπιεσμένης τάξης του. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν υπάρχει σήμερα στον καπιταλισμό, αλλά δεν υπήρχε ούτε την εποχή του Μαρξ! Υπήρχε ως έναν βαθμό στη φεουδαρχική οργάνωση του Μεσαίωνα, αλλά κι εκεί ο άξιος (επαγγελματίας) πολεμιστής αναβαθμιζόταν οικονομικά και ταξικά. Άρα οι παγιωμένες στεγανές τάξεις που φαντάστηκε ο Μαρξ ήταν απλώς μια θεωρητική μπούρδα. Μια αυθαιρεσία που τον βόλευε στην έκφραση των ιδεοληψιών του.
Κάθε άνθρωπος, αν έχει πέντε δράμια μυαλό (απαραίτητη προϋπόθεση αυτό, να μην το ξεχνάμε όταν μπλέκουμε με μαρξιστές…), σκέφτεται ποιος είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να βελτιώσει την οικονομική και την κοινωνική του θέση. Και για να το μεταφέρουμε στο σήμερα (αυτά τα κείμενα δεν θα γραφόντουσαν αν ο μαρξισμός ήταν απλά μια ιστορία του παρελθόντος), ο μικρός Γιαννάκης, παιδί ενός προλετάριου οδοκαθαριστή, έχει τις εξής επιλογές:
Α. Να μορφωθεί, να καλλιεργήσει τα ταλέντα του και να ανέβει στη ζωή αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που ο ίδιος ο καπιταλισμός δίνει. (Στο Κολλέγιο Αθηνών, ας πούμε, θα μπορούσε ως αριστούχος μαθητής να σπουδάζει με υποτροφία δίπλα στον γιο ενός κεφαλαιοκράτη. Κι αν συνέχιζε να είναι αριστούχος θα μπορούσε να πάρει υποτροφία από ένα πανεπιστήμιο της πατρίδας του καπιταλισμού και να βρει εκεί την τύχη του ξεπερνώντας τον γιο του κεφαλαιοκράτη.)
Β. Να παραμείνει προλετάριος, να ψάξει να βρει και άλλους προλετάριους, να οργανώσουν την επανάσταση, να νικήσουν τον αστικό στρατό, να καταλάβουν την εξουσία, να αρπάξουν τα μέσα παραγωγής, να συνεχίσουν την παραγωγή δηλαδή να εξασφαλίσουν πρώτες ύλες, ενέργεια, αγοραστές, να εξουδετερώνουν συνεχώς τους αντεπαναστάτες που δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια, να αντιμετωπίσουν εθνικά θέματα (άλλο μέγα μαρξιστικό πρόβλημα αυτό, θα το αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο), και μέσα από τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό που θα πάρει χρόνια, να ανεβάσει το επίπεδο όλης της κοινωνίας, άρα και το επίπεδο του ίδιου του μικρού Γιαννάκη, που εν τω μεταξύ θα έχει γίνει 100 ετών. Παραμύθια της Χαλιμάς, δηλαδή, που και στην εποχή του Μαρξ δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα, καθώς μπορούσες να ανέβεις ταξικά και με έναν γάμο με βαρώνη…
Τι θα προτιμήσει ο μικρός Γιαννάκης; Προφανώς το Α. Άρα, ακόμα κι αν βρήκαμε τους προλετάριους, πώς θα τους πείσουμε να λειτουργήσουν ταξικά και να επαναστατήσουν; Εδώ σε θέλω! Χιλιάδες μαρξιστές «διανοούμενοι» αλλά και λουδίτες ακτιβιστές τύπου ΠΑΜΕ προσπάθησαν να «αφυπνίσουν» τον προλετάριο χωρίς να καταφέρουν τίποτε. Το πρόβλημα πρέπει να είναι πολύ σοβαρό, διότι το αναγνωρίζει και το ΚΚΕ! Κι ενώ σε όλα έχει λύσεις, που μόνο του τις βρίσκει μεγάλες και σοφές, εδώ ζορίζεται:
«Η εργατική τάξη, ακόμα και επαναστατημένη, δεν έχει ακόμα ενιαία κομμουνιστική συνείδηση, κομμουνιστική στάση απέναντι στην άμεσα κοινωνική εργασία, στην κοινωνική ιδιοκτησία, δεν έχει ξεπεράσει τη διαφοροποίηση ανάμεσα στα τμήματά της, όπως αυτά αναπτύσσονται στον καπιταλισμό».
Ακόμα, βρε σύντροφοι; Μπορεί να πέρασαν 170 χρόνια, αλλά το καλό πράγμα αργεί. Και πώς θα αποκτήσει η εργατική τάξη ενιαία κομμουνιστική συνείδηση; Με την κατήχηση:
«Τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της Νεολαίας του μετέχουν σε όλες τις μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και ασκούν τον ρόλο τους ως ιδεολογικοί – πολιτικοί καθοδηγητές».
Και τι θα κάνουν αυτοί οι πολιτικοί καθοδηγητές;
«Ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση (…) θα εκφράζεται στη συνειδητοποίηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, στην αποκόλληση των μισοπρολετάριων, των φτωχών αγροτών και άλλων αυτοαπασχολούμενων από την αστική τάξη, τις μικροαστικές, οπορτουνιστικές επιρροές».
Ωπ! Καινούργιος όρος: μισοπρολετάριος! Δια χειρός Αλέκας και Κουτσούμπα! Κι επειδή δεν υπάρχει μισοεπανάσταση και μισοδικτατορία, θα πρέπει ο μισοπρολετάριος να γίνει ολοκληροπρολετάριος, με τη βοήθεια του καθοδηγητικού ρόλου του κόμματος! Δηλαδή κάποιον που έχει μισοξεκολλήσει από την υποδούλωση στο κεφάλαιο και πάει να ξεκολλήσει εντελώς, να τον ξαναϋποδουλώσουμε, να τον ξαναεξαθλιώσουμε, ώστε να είναι γνήσιο επαναστατικό υλικό, χωρίς… οπορτουνιστικές επιρροές!
Κι όταν τους κάνουμε όλους προλετάριους, θα ξεκινήσει επιτέλους η επανάσταση ή θα περιμένουμε άλλα 170 χρόνια, σύντροφοι; «Γιατί να μην ξεκινήσει;», λέει ο γέρων Μάρξιος. Και μάλιστα κάνει μια… συγκλονιστική πρόβλεψη: «Απ’ όλες τις τάξεις που είναι σήμερα αντιμέτωπες με την μπουρζουαζία, μόνο το προλεταριάτο είναι η αληθινή επαναστατική τάξη. Οι άλλες τάξεις βρίσκονται σε κατάπτωση και τελικά θα εξαφανιστούν με την άνοδο της σύγχρονης βιομηχανίας, το προλεταριάτο είναι το μόνο και αληθινό της παιδί». Βουλωμένο γράμμα διαβάζει ο μπαγάσας! Ούτε κληρονομικό χάρισμα να είχε! Και δικαιολογεί τη βεβαιότητά του: τι έχουν να χάσουν οι προλετάριοι, πέρα από τις αλυσίδες τους;
Το ότι έχουν να χάσουν τη δουλειά τους είναι λογικό να μην έχει περάσει από το μυαλό κάποιου που δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του. (Για την ακρίβεια «δούλεψε» κάτι μήνες μέχρι τον Απρίλιο του 1843 ως αρχισυντάκτης σε μια «επαναστατική» φυλλάδα, την Rheinische Zeitung, μέχρι που έκλεισε, και κάτι μήνες επίσης όταν η φυλλάδα επανεκδόθηκε, με τα λεφτά του Ένγκελς, ως Neue Rheinische Zeitung το 1848 –και ξαναέκλεισε. Δατς ολ. Τέτοια επαγγελματική επιτυχία! Και τέτοια κούραση!)
Κι όταν δεν περνάει από το μυαλό του «Θεού», μην περιμένεις να περάσει από το μυαλό των πιστών μαρξιστών, πως για να δουλεύει ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς στον Μπράουν, στον Φίσερ στον Κραφτ, πρέπει οι τελευταίοι να υπάρχουν! Να έχουν επενδύσει, να έχουν ρισκάρει, να έχουν παραγωγή που να πουλιέται στην παγκόσμια αγορά, να την έχουν οργανώσει έτσι ώστε να παράγουν σε ανταγωνιστικές τιμές, να κάνουν έρευνα, να καινοτομούν, να ξεπερνούν τις οικονομικές δυσκολίες, τις αναδυόμενες αγορές, τα capital controls, να αντέχουν την εφορία, να…, να…, να…, πράγματα που η Αλέκα, ο Κουτσούμπας κι ο Σκουρλέτης είναι αδύνατον ακόμα και να φανταστούν.
Το τι άλλο μπορείς να χάσεις πέρα από τις αλυσίδες το έχουν διαπιστώσει ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι Έλληνες που έχασαν και τη δουλειά τους και το εισόδημά τους, χωρίς να υπάρχει από δίπλα μια βαρώνη Φον Βεστφάλεν να πουλάει τα οικογενειακά κοσμήματα για να χρηματοδοτεί αμπελοφιλοσοφίες στη Λέσχη της Ταβέρνας. Και δεν έκαναν, τελικά, και την επανάσταση!
Ίσως, αν ο άεργος σύζυγος της βαρώνης, αντί για το προλεταριάτο, ως επαναστατική μαγιά, όριζε το… κρασοκουπάτο της Λέσχης της Ταβέρνας όπου μεθοκοπούσε, να είχε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Τουλάχιστον δεν θα έψαχνες να βρεις τους κρασοκουπάτους, όπως ψάχνεις τους προλετάριους. Θα τους αναγνώριζες αμέσως από τα οχτάρια που θα έκαναν στην πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Βασική διαφορά από τους προλετάριους: έστω και σουρωμένοι, αυτοί θα κινούνταν.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.
